Sekizinci Bölüm
Adam, son olarak bir daha denedi: " Kimisinin parasý, kimisinin duasý derler ya!... Ýþte öyle!..." diyebildi, arkasýný getiremedi... Çok alçak bir sesle ama düzgün konuþuyordu... Kokoreççi, " Vay senin duanýn da, senin de!... Sana yararý dokunmayan dualarýn bana mý yarayacak? Defol baþýmdan " diye azarlarken adama yarým ekmek arasý kokoreç uzattý ama, orta yaþlý adam kokoreci almadý; yine sendeleyerek gerisingeri dönüp uzaklaþýp daracýk ve karanlýk bir sokaða saparak gözden kayboldu!... Hilmi üç yarým ekmek kokoreci paket yaptýrdý. Daracýk ve karanlýk sokaða girmeyi göze alamadý ama o arada beþ - on dakika dolaþtý. Tünel’ den yana yürüdü… Biraz gittikten sonra geri döndü. Dar ve karanlýk sokaðý gözlüyordu çaktýrmadan. Orta yaþlý periþan adam caddeye bir baþka sokaktan girmiþ Taksim yönüne doðru sendeleyerek ilerlemeye çalýþýyordu. Arkasýndan yetiþti adamla çok yakýndan göz göze geldi. Hilmi, içinden ‘ birisine mi benzettim yoksa’ diye geçirdi. Sonra ‘ Yok caným ! Sen de!’ dercesine bu sanýyý kafasýndan silmeye çalýþtý. Adam’ a ‘ Üstadým bunlar sana. Lütfen alýr mýsýn? Belki açsýnýzdýr ‘ dedi. Hilmi bu sözcükleri hiç seçmeden , düþünmeden sarfetmiþti.. Adam pakete uzanmak ya da sevinmek þöyle dursun ürküntüye kapýlarak geri çekilmeye baþladý. Hilmi paket elinde ona doðru temkinlice ilerlemeyi sürdürdü… Adam “Beni tanýdýn deðil mi? Gazetecisin!..” dedi ürkek ve titrek bir sesle usulca. Hilmi, adamýn ‘ Büsbütün üþüttüðüne’ hükmederek elindeki paketi adama yakýn bir yerde duvarýn dibine koydu ve oradan hýzla uzaklaþtý… Taksim yönüne yüz metre kadar yürüdükten sonra caddenin karþý tarafýndan geri döndü. Bir kokoreç daha aldý. Bu kokoreci adamýn kokoreç paketlerini alýp almadýðýný, yeyip yemediðini gözlemek için orada savsaklamaya bahane olarak almýþtý.. Ama yedi. Sabahýn ayazýnda hiç de fena olmadý. Adamýn paketleri alarak ikisini yediðini, birisini de benzer kaderi paylaþtýðý baþka birine verdiðini gördü ve otelin yolunu tuttu…
Bir toplum ki çocuklarýn, yaþlýlarýn ve zeka engellilerin büyücek bir bölümü korumasýz ve korunaksýz... Ne geçmiþleri var, ne de gelecekleri ama, bunlarý olaðan bakýþlarla izleyen toplumun geçmiþini yaþlýlar, geleceðini çocuklar oluþturmuyor mu? Bir de zeka engellilerimiz var, bunlar da çokluk yazgýlarýyla baþbaþa!.. Etiketsiz, hiyerarþik olarak hiçbir kariyeri ve üniformasý, silahý, örgütü ve örgütlenme olanaðý bulunmayan bu katmanlar toplumun öp öz malýdýr... Bu mala sahip çýkmayan bir toplum maddi dünyasýnýn elden uçup gittiðinin ayýrdýna vardýðý için olsa gerek; umudunu cinlere, okumaya-üfürmeye , taþlara, duvarlara, çula, çaputa baðlar oldu!... Bir toplum ki, çocuða, yaþlýya, engelliye kucak açamýyorsa yok olup gitmeye adaydýr eninde sonunda… Bu toplum, tarihte kurduðu devletlerin sayýlarýyla övünebilir de! O devletleri nasýl yýktýðýna gelince diyecek bir sözü, ortaya koyacak bir gerekçesi olamaz, ne acý ki!... Bunca ürkünç görüntüleri izleyerek yürürken kendisine sataþanlar, küfür savuranlar, para ve sigara isteyenler oldu. O insanlarý gözlemlemenin yanýnda herhangi bir þekilde ilgilenmeyi, dile getirdikleri isteði yerine getirmeyi güvenlikli bulmuyordu. Galatasaray' dan Tünel ‘ e doðru ilerlemeyi de düþünmüyordu kendi güvenliði bakýmýndan… Ve geri döndü...
Sürecejk
mudibeya@hotmail.com