Ne söylense azdýr
Rahmete gark olmuþ, hilkatiyle bunu sunmuþ nazdýr
Sevdasý hiçvbir yürekte solmaz, hazan olmak için çalýþmaz ülvi nidadýr
Yavrusu uðruna canýný feda edecek baþka kim vardýr, sabýr içinde yol alan ihsandýr


Ne kadar fýtrý olsa
Bir nisa olarak yaratýlan bulunsa, en yüce sevdadýr
Ruhun çiçekleri, kalbin göz bebekleri, aklýn rehberi, vuslatýn habercisidir
Her halinde hak ve hakikatin izleri vardýr, gözyaþlarý kadar ak ve en müþfik pýnardýr


Ne vakit annemi ansam
Yüreðimde ki bizarlýðý unutup, Rabbime el açsam
Kalbime umut aþýlayan eþþiz muhabbetin hakkýný teslim ederek yaþasam
Vicdaným sýzlamaz, yadýyla bana refakat eden burukluk içimi acýtmaz, gamý býraksam


Annem çok mahzun bir nefesti
Her halinde gariplik gözlenirdi, hen garip ve hemde yetimdi
Kimsesizlerin sesi olmak için çýrpýnan bir azimdi, feda olmak için dur durak bilmezdi
Ne zaman bir sual etsem, gözlerine bakarak meramýný anlasam sevinmesine çare olarak yeterdi


Þimdi ablalarým var
Ve hatta kerimelerim olsa dahi ne yazar
Annem sevinç ve hüznüyle, umut ve hicranýyla vakt-i saatine eriþti kim bakar
Ýnsan için ömürlük olan, her iki dünyasýný baðlayan, sevgi ve þefkatten baþka derdi olmayan, feda olmak adýna yarýþan anneye içim yanar (Tüm annelerin böylesi anýlan günde, gönülleri sürur ve huzurla dolsun temennisiyle..)


Mustafa CÝLASUN