Bazen olur duygularýnýzýn rengini çizmek istersiniz. Her duygunun bir rengi olmalý. Hani hep mutluluðu toz pembe , hüznü ise kara düþleriz ya. Peki ara duygular da olmalý deðil mi , ara renkler gibi?

Yüreðimdeki duygularýn da rengi olabilseydi keþke derim. Onlarý çizebilsem ve çizdiðim yerde kalabilseler.

"O kadar yoðun renk var mýdýr bilemiyorum ama bazý duygularým tüm dünyaya en güzel rengi verebilir." diye düþünüyorum. ''Anne'' sesinde yavrularým için hissettiklerimin bir rengi olsa mesela. Tüm dünya en güzel rengi bulurdu.

Yeniden hayata baþladýðýmý ve sanki þimdi dünyaya gözlerimi açmýþým gibi hissettiðim þu anýn duygusu ne renk olurdu acaba. Böylesi güzel bir renk var mýdýr ya da? Bunu anlatmanýn kelimeleri yok , belki rengi vardýr.

Çocuklarýmý farklý renklerde çizerdim herhalde. Her acýmda ve sevincimde ilk paylaþtýðým dostum, sýrdaþým, bakýþlarýnda hüzün saklý oðlum için nasýl bir renk çizilebilir ki tuvale?

Minik kýzým hayat neþemiz, gündüz gece mutluluk ýþýðýmýzý nasýl bir renk ifade edebilir ki?

Yürekteki acýlarýn da rengi farklý olmalý. Sadece siyah deðildir hüzün. Gri de olmalý.Yürek yangýný kül olmadan önce kor alev gibi yanar. Kýrmýzý ama kan kýrmýzý olmalý mesela.Yine de yetmiyor, yeterli deðil, renkler. Ýnsanlýk var olalý duygularýný somutlaþtýrarak görmek istedi ve yetersiz kaldý benim gibi. Belki bunun için aciz kalan beden aþkta ve acýda gözyaþý döktü; saf, duru ve renksiz damlalar.

Yok diyor yüreðim, bazý duygularýn rengi de kelimeleri de yok. Hayat bir gölge ve gölgenin de rengi yok...