Eþikten dýþarý adýmýný zorlukla atabildi. ‘Kendime daha fazla gardiyanlýk etmeyeceðim.’ diyordu. Nefesi daralýyor, kalbi hýzlanýyor, gözünün deðdiði her nokta dev bir çembere dönüþüp onu içine alýyor ve sýkmaya baþlýyordu. Bastonuna dayandý, yavaþ adýmlarla ve sakin kalmaya uðraþarak merdivenleri birer birer inmeye baþladý. Hýzlandýkça bastýrmaya uðraþtýðý nefesi çýplak duvarlara çarpýp yankýlanýyordu. ‘Allah’tan,’ dedi, ‘ bu saatte kimse olmaz burada!’
Apartmanýn giriþine geldiðinde aðýr demir kapýnýn camýndan dýþarý baktý. Ahh bir çýkabilseydi dýþarý! Bir baþarabilseydi bunu! Yapacaktý, yapmalýydý! Bu neyin korkusuydu? Çarpýntýlarý þiddetlendi, terlemeye baþlýyordu. Dýþarýnýn aydýnlýðý ne boðucuydu þimdi. Gün ýþýðý soluðunu kesiyor, içini kesen bir bulantý baþ gösteriyordu. Olsundu, aldýrmayacak evde geçen yýllarýn ardýndan yolun karþý yakasýna geçecekti.
Ne var ki, dýþarý adým attýðý anda bir cehennemin içinde buluyordu kendini. Hatta dýþarý çýkmak düþüncesi bile elini ayaðýný lime lime döküyor, tüm bedenini bir ceset halsizliðine çevirmeye yetiyordu. Ýþte þimdi de ayný oldu. Terk edilmiþ bir çocuktan farkým yok benim. Yine baþým dönmeye baþladý, insan nasýl yürür biryerlere hiç tutunmadan onu bile hatýrlamýyorum. Nasýl atar adýmlarýný peþpeþe, üstelik güzel bir gülümseme varken yüzünde? Dýþarý çýkmak nasýl bir þeydi, yürümek? Bacaklarýný kýpýrdatmak kendiliðinden, nasýl bir þeydi? Zorlanmadan yürümek yeryüzünde. Kanatlarýný kim kýrdý senin Sabit? Þimdi ne oldu yine? Bu güçsüzlük, bu acizlik... Evinden çýkýp mezara mý gidecek bu beden? Bunu yenmelisin, yoksa yoksa…
Derin bir nefes aldý. Bu neyin cezasý Tanrým? Demir kapý sert bir týk sesiyle aralandý. Þimdi kapý ardýmdan kapanacak, dýþarýda kalacak bedenim. Ya içeri giremezsem bir daha? Ya düþüp kalýrsam yine? Dýþarý çýkmayý denediði o son sefer geldi aklýna. Karþýya geçmeye çalýþýrken yolun ortasýna üstelik nefes nefese, týpký bir sara nöbeti geçiriyor gibi yýðýlmýþtý. Oradan yoldan geçen birinin göðsüne saklanmaktý son isteði. O hiç tanýmadýðý birinin içine saklanmak. Yahut demiþti o kalbi göðsünü yumrukladýðý anlarda, yer yarýlsýn da içine gireyim. Yer benim evim.
Bedeni karýncalanýyor, baþý dönüyor, tek istediði geri dönmek. Bir kafese týkýlmak yine. Yýllardýr býkmadýn mý bu kafesten? Yüzüne rüzgarýn deðmesi nasýl bir þeydi hatýrla! Teninde o temiz havayý hissetmeyeli kaç yýl oldu? Rahatla. Korkacak ne var Allah aþkýna?
Ayaðý kapý aralýðýnda bekliyor. Ya þimdi yukardan biri inse, bir kuþ gibi kanatlanýp uçacak olsa dýþarý. ‘Pardon, bir müsaade,’ dese. Bunu öylesine bir þeymiþ gibi söylese. Ne kadar önemli bir þey söylediðinin farkýnda varmadan. Sabit öylece kalakalsa put gibi. Sonra yavaþça geri çekilse. ‘Buyur, geç.’ dese. Tanrým dýþarý çýkmak ne büyük mutluluk!
Neyse ki kimse gelmedi. Ne giren ne çýkan var henüz. Bedenini dýþarý çýkardý. Þimdi kapýnýn ferforje demirinden tutan eli kapýyý bir býrakacak olsa dýþarýda kalacak. Anahtarýný yokladý. Her zamanki cebinde. Kapý kapandýðý anda tekrar içeri girebilir. Yok kapýyý kapatamayacak. Bedenini böyle çýplak, böyle savunmasýz dýþarýda býrakamaz, güç yetiremez buna.
Diðerleri nasýl çýkýyorlar dýþarý? Ya Sabit bir vakitler nasýl da düþünmeden çýkýverirdi sokaða. Güzel karýsýyla kendilerini dýþarý atarlar, alabildiðine gezerlerdi. Þimdi Hümeyra yok. Gitmeden önce ‘Bu seninki yaþamayý reddetmek ama ölmeyi de beceremiyorsun.’ demiþ kapýyý vurup gitmiþti. Ah bir çocuklarý olaydý bari. Hümeyra istememiþti ki. Bencildi o, bencil.
Þimdi bunlarý düþünmenin sýrasý deðil. Þimdi þu taþlýðý geçip, sonra hemen saða dönüp, çok da yoðun olmayan trafiðin içinden sakince ve dikkatle geçip, karþýdaki ekmek fýrýnýndan ekmek almanýn sýrasý. Bu zor ve baþarýlmasý imkansýz gibi görünen görevi baþarýyla yerine getirecek. Sakince, sanki her zaman karþýya geçebilen, istediði her yere gidebilen birinin mutlu adýmlarýyla yapacak bunu. Karþýdaki Büyülü Sabunlar dükkanýný geçmesi gerek fýrýna ulaþmasý için. Geçecek, geçecek. Hepsi geçecek.
Sabit her adýmý hesaplýyor. Her adýmda baþýna gelebilecek herhangi bir felaketin senaryosunu hýzlýca yazýyor. Ya çýldýrýrsam, kontrolümü kaybedersem, ya durduk yere baðýrýp çaðýrmaya baþlar ve kendimi zinhar durduramazsam? Yok, öyle bir þey hiç olmayacak. Ama olmuþtu iþte. Neden yine olmasýn? Olmayacak inan bana. Olmayacaðýna inanman gerek. Aklýný baþka þeylere vermeye çalýþtý. Fransýzca’dan okuduðu o son kitapta aklýna takýlan kelimeleri hatýrlamaya çalýþtý. Hava ne güzeldi hem, gülümsemek için ne uygun her þey.
Kapý kapandý. Kapýnýn sesini duymasýyla birlikte kalbi göðsünü tekmelemeye baþladý. Geri dön Sabit geri dön! Yok, bu sese kulak asmayacak artýk. Sürünerek de olsa gidecek ve elinde bir ekmek olduðu halde geri dönecek. Yapacak bu kez. Oysa iþte yine o dehþet duygusu baþladý. O dayanýlmaz cehennem. Nefesi daralýyor, dehþete kapýlýyor, ah bir yürüyebilse. Ýþte taþ kesilmeye baþladý bile, daha bir adým bile atamadan…Hayýr yapacak…Yapmalý…
Oklava yutmuþ gibi birkaç adým attý. Sýrtýndan soðuk terler boþanýyor, elleri titriyor. Sað eliyle dayandýðý bastonuna yükleniyor, sanki bastonu ona can verecekmiþ gibi. Baston kullanacak yaþta deðil, ah bir atabilse, bir kurtulabilse þundan. Konuþuyor onunla. Hadi be güzelim yürü be!
Diþlerini sýktýðý için içinden söylüyor bunu. Ah Hümeyra, beni böyle býrakýp gitmeseydin ne olurdu, þimdi yanýmda olurdun, koluna girerdim senin. Her gürültü, her týkýrtý korkutuyor þimdi beni. Yok, hiçbirþeye aldýrmadan yürüyecek, baþý dimdik geçecek karþýya. Taþlýðý geçip saða dönüyor, caddenin baþýnda belirecek birazdan. Ýþte dünyanýn baþladýðý yer. Ýþte hayatýn nefes alýp verdiði köþe. Temiz havayý yüzünde hissetti. Her þey biraz daha iyi. Olacak. Nefesi geniþledi, çoðaldý. Ah dýþarý çýkmak ne güzel. Tertemiz þu oksijen banyosu. Ah özgürlük…
Yoldan gürültüyle bir motosiklet geçti önce uçarcasýna, iz bile býrakmadan geçti gitti. Bir beyaz, bir gri otomobil farklý yönlere doðru geçip gittiler. Sabit ezildi biraz, küçüldü. Bu dünya nasýl da dýþýnda onun. O, nasýl da bu dünyanýn dýþýnda. Tanrým, koru beni ne olur! Sanki yolda iþgal kuvvetleri var, sanki yolda bombalar patlayacakmýþ kadar korkuyor. Oysa korkmasý gereken hiçbirþey yok. Bu cadde, bu geniþ yol, her zamanki gibi sakin ve dingin. Kaldýrýmda yürüyen insanlar. Onlarý görünce yine nefesi daralýyor, baþý þiddetle dönmeye baþlýyor. Ah Sabit, neden diðerleri gibi olamýyorsun? Aðlayýp rahatlýyor onlar, sonra gözyaþlarýný silip yaþama devam ediyorlar. Sonra gülüyorlar. Senin gibi dehþete kapýlan var mý bak etrafýna. Yok yok, benim gibisi yok bu edna dünyada.
Yolun baþýnda durdu. Tüm dünya, gözünün görebildiði her þey dönmeye baþladý. Aydýnlýk nasýl da boðucu. Hâlâ vaktin var Sabit, geri dönebilirsin. Bunu yaþatma kendine ne olur, geri dön. Hayýr, dönmeyecek. En iyisi þu kaldýrýma çýkýp birkaç adým atmak. Oradan daha kolay geçebilir karþýya. Hayatýn baþladýðý kaldýrýma çýktý. Þimdi soluk borusuna bir felaket, korkunç bir þey olacaðý korkusu dayandý. Aðzýný açamýyor. Nasýl gidilir karþýya Tanrým? Nasýl geçilir þu yoldan? Hýzla bir anda, ok gibi fýrlasa, koþarak geçse karþýya. Yok, bu paniðini arttýracak. En iyisi sakin kalmaya çalýþmak. En azýndan öyle görünebilmek. Bastonuna dayandý. Önce saða, sonra sola baktý. Nicedir, dýþarý çýkmadýðý için nereye nasýl bakacaðýný bilemez olmuþtu. Gözü her nereye deðmiþse onu görüyordu yalnýz. Þimdi yol tenhalaþtý, þimdi geçebilir. Geçebilir de þu kalp çarpýntýsý izin vermeyecek buna. Yüzü soldu, elleri titriyor, sonra tüm bedeni katýlaþmaya baþladý. Dünya ne güvensiz, ne tekinsiz bir yer Tanrým! Ya dönemezsem geri! Sabit kaybolmuþ bir çocuk gibi bakýyor dünyaya. Bu uzun ve güçlü bedenin içinde öksüz ve yetim hatta kimsesiz biri var. Adýmlarý dolaþýyor, görünmez bir el tutup bacaklarýný baðlýyor sýkýca.
Hemen karþýda Büyülü Sabunlar dükkâný. Ne kadar güzel sabunlar var orada. Ah oraya bir geçebilse. Yolun kenarýndan baktý, sonra bastonuna dayanarak karþýya doðru seðirtti. Ýþte tam o sýrada aklýna korkunç bir þey geldi, ilaçlarýný almamýþtý! Birden dolmaya baþlayan yolda araçlar kornaya basýyor, bu onun paniðini arttýrmaktan baþka iþe yaramýyordu. Ya eve dönemezsem cümlesi beyninde zonklamaya baþladý. Tanrým saklanacak bir yer.Ya dönemezsem, ya kalýrsam burada! Baþý fýr dönerek, yola doðru dürüst bakmadan, sendeleyerek kendini yola attý. Aklýnda yalnýzca geri dönüp ilaçlarýný içmek düþüncesi varken ne yapacaðýný kestiremeyen birinin þaþkýnlýðýyla, üstelik yüzü bembeyaz kesilmiþ halde karþý kaldýrýma ayak basamadan fenalaþtý. Kalbi gittikçe hýzlandý, varlýðýný bütünüyle hissettiði ama gerçekte hiç olmayan bir tehlikenin etkisiyle göðsünü yumruklamaya baþladý. Sabit Bey adý gibi biliyor þu anda nabzý dakikada tamý tamýna 140. Þimdi yer ayaðýnýn altýndan kaymýþ kadar dehþet içinde. Yer onu yutmuþçasýna fena her þey. Yer ve gök Sabit’in etrafýnda fýrdolayý dönmeye baþlýyor. Burada böyle yardýmsýz kalmak. Böyle çaresiz. Þu aydýnlýk günün içinde ondan baþka kimsenin göremediði o devasa korku gözlerini kararttý. Hayatýn akýp gittiði þu caddedeki her ses onu biraz daha fenalaþtýrdý, ürküttü, korkuttu ve Sabit en sonunda karþý kaldýrýma çýkamadan oracýkta bedeni çarpýlmýþ gibi kaldý ve yüzündeki o dehþetin resmi kýrýlýp, daðýldý, çaresizlik içinde yere çarptý.
Tam o sýrada yoldan geçmekte olan araçlardan biri Sabit Bey’in yolun ortasýnda bir virgül gibi kývrýlmýþ bedeninin hemen önünde sert bir fren yaparak durdu.

* devam edecek*
Temrin 56