Kendi derinliðinde boðuluyor yine güneþ, farklý bilinçlerde farklý mekanlarda farklý zamanlarda.
Karanlýk ve soðuk bir kütleye dönüþüyor.
Ondan sonra baþlýyor insan oðlunun yok oluþ macerasý.

Derin bir nefes al, bugün farklý bir savaþ vermen gerekecek kendinle, sonrasýnda yine uzun bekleyiþli uykulara dalýp, kaybolan güneþi arayacaksýn karanlýk zihinlerde.
Artýk pýrýltýlar olmayacak, ertesi sabahýn kanlý gözlerinde.Aldýðýn derin nefes kelimelere bürünüp bir küfür olarak çýkmaya çalýþacak, direneceksin.
Mutsuzluðun oluþturduðu bir paradigmada olduðunu henüz anlamayacaksýn.
Farklý dinletiler duyup, kafatasýnda ki katrana katran katacak, düþünce ateþinde kaynatacak,gözyaþlarýnda vaftiz etmeye çalýþacaksýn.
Mutsuzluk öðretildiði gibi yaþanmamalý, deðiþtiði kadar çoðalmalý, sistem kendini çoðalýp yok etmeye dayalý olmalý ki, varlýðýnýn temsili nefretin dolaþmalý kulaktan kulaða mevsimden insana.
Bir davul gibi olmalý duyan insanlarýn kulaðý.Katrana bulanmalý beyinleri, topraða gömülmeli bedenleri veya rüzgara karýþýp uçup yok olup gitmeli, anlamsýz bedenleri de düþünceleri ile birlikte.
Her nefesinde nefretini daða taþa yansýtmalý.Elementlerle birleþmeli, oksijene karýþmalý karbondioksit ile ciðerlerde büyümeli en küçük canlý birimine ulaþýncaya kadar nefret bunu sürekli tekrar edip, her düþüncede daha da karanlýða, katrana dönüþtürmeli.

Yok etmeli , geçmiþ ile gelecek arasýndakini.
Ýþte bu yüzden her nefeste daha çok nefret besleyip büyütmeli..