ï¿½zEdebiyat - Arzu Kulaï¿½ Sevimli

Yadýrgama

Uzun zamandýr yazýyla aram bozuk. Hissiyatým haylaz çocuklarýn istilasýna maruz kalmýþçasýna darmadaðýn. Gizle sakla oynarken dürüstlüðün ucunu yaktýðýmdan beri bir yandan yüreðime hafiyelik yapýyor, diðer yandan samimiyetimin acýyan yerlerini öpüyorum. Ýnsan kendiyle karþý karþýya kaldýðýnda besleyip büyüttüðü inançlar vuruyormuþ onu herkesten önce. Bu sebeple alabildiðine derin bir uçurum büyütmeliymiþ kiþi kendi içinde. Ne zaman yüreðimizdeki saplantýlý sahicilik arzusuna raðmen içtenliðimizde korkak, sinsi, zalim bir matematik yakalasak… Ne zaman hikâyelerimizi katletmek zorunda kalýp, kahramanlarýmýza yürekten yabancýlaþsak, amansýz boþluklara kanatsýzlansak… Kalabalýklara tutuklansak, yalnýzlýðýmýza hasret kalsak, ne zaman yasaklansak yasaklasak… Evet, herkes içinde bir uçurum büyütmeli bence. Hiçbiri için olmasa bile büyüyen burnumuzu, sivrilen dilimizi onun çýkýntýlarýnda incite kanýrta törpülemek, göz göre göre sustuklarýmýzý dibine kadar haykýrmak için hiç deðilse. Deðil mi! Neyse…

Susturuldum.
Yazamýyorum. Dilim dönmüyor. Elim kaleme varmýyor. Olgu ve manalara dair bir dengesizlik yaþýyor iç dünyam. Hak, hukuk, özgürlük, demokrasi, suç, kabahat, sevgi, hoþgörü, deðer, aþk, inanç ve benzeri pek çok kavramýn yeniden tanýmlanmasýný bekliyorum. Rahatsýzým. Kelimeler, cümleler yaþatýyor bu rahatsýzlýðý bana. Bunaltýyor beni, deðiþen düzende kavramlarla olgularýn ayný kalan tanýmlarý ve edebiyatýma yaþattýklarý karmaþa.

Yazamýyorum. Oysa penceremde bitmek bilmez bir bahar, sermayemde olmazsa olmaz yüzlerce anlam var. Yani vardý. Bir aþk öyküsü yazmak istiyordum uzun zamandýr mesela… Þiddeti vasat kurgusu sýradan olmayanýndan, hummalý, muammalý þöyle aðýz tadýyla yaþanýlasýndan. Ýstiyordum kalemi sallamak bir yürek içre. Oymak, deþmek, dalmak, düþmek bir aþka. Bir suça bulanmak, bir günaha dolanmak, adam gibi bir sevda masalýna inanmak inandýrmak, hiç olmasa yazýda. Olmuyor. Ucundan tutulacak bir aþk hikâyesi esinimi yormuyor. Tüm kabahat öykü ile esinin eksik olan ben deðilim demek isterdim, deðil. Dara, hara, yara, zora yetmiyor artýk yüreðim. Donmuþ sevda daðarcýðým, silinmiþ gönül defterim. Anlayacaðýnýz aþksýzým, inançsýzým. Her þeye herkese raðmen sevmek deðilse artýk aþk, býçaktan keskin kelimeleri kýlýç kývamýnda cümleleri dizmiþim ardý ardýna ne fayda. Býrakýn çocuklarý kendimi bile inandýrmam mümkün deðil bu çaðda. Yani zor. Aþk yazmýyorum, aþk olmuyor. Neyse caným bananeyse, nedirse bu umurum? Gelgelelim yazamýyorum iþte! Bir korku var içimde! Bu denli sýðlaþmýþ bir suda yüzeysellikten boðulur muyum? Hatta boðulabilecek bir karýþ su bulur muyum? Anlayacaðýnýz susmaya karar verdim. Sonsuza kadar deðilse bile, sevda içre kavramlar yeniden tanýmlanana ya da birikimimdeki anlamlarýn doðruluðu ispatlanana kadar.

Hadi aþktan vazgeçtim. Bir eleþtiri yazayým diyorum yine ayný çeliþki. Eleþtireceðim þey suç mudur kabahat midir yoksa marifet ya da yetenek midir, karar veremiyorum. Tecavüz, gasp, hýrsýzlýk ve cümle kanunsuzluðu suç bilirdik eskiden. Artýk öyle deðil. Yemeyenin malýný yerler, oraný buraný açarsan elbette tecavüz ederler. Çocuðun olursa devlet baban bakar, þikâyetçi olursan tecavüzcünle evlendirirler. Malum Adalet Heykeli kodumu oturtan mütecavizlerce göz göre öpüleli beri bir çeþit Deli Dumrul hukuku uygulanýyor. Kimsenin sesi soluðu çýkmadýðýna göre demek ki ziyadesiyle memnun herkes. Alan memnun satan memnun durup dururken bana ne oluyor yani. Hal böyleyken adý geçen kavramlara ilaveten vicdanýn da yeniden tanýmlanýp yapýlandýrýlmasý elzem deðil mi? Ýlla yereceksem hesap soraný hak arayaný eleþtirmem gerekmez mi?

Bilmiyorum ki artýk denetimsiz gücün haksýz hukukuna saygý duymamak, güçlüden yana olmamak “antidemokratik tutum” ise “faþizm” nedir? Yaðma, talan, yalan, haram güçlüye sevap, güçsüze günahsa adalet bunun neresindedir? Ve eþitlik özgürlük, cesaret, asalet birer masal figürüyse artýk hakla hukuk hangi Kaf’ýn ötesindedir!

Saklý tanýk, elektronik kanýt, kaynaksýz bir host hatta gizli bir dost telefonu marifetiyle, sýrf gözümüzün üstünde kaþýmýz var diye yýllarca hapsedilebilmemiz iþten deðilken kim kaybetmiþ ben bulayým cesareti caným. Anlayacaðýnýz bir de “göz “ korkusu var hani. Olmaz ama olur ya kahramanlýðým tutar yakarým gemileri yererim hâþâ asla eleþtirilmemesi gereken mükemmel bir büyüðümü veya týkýr týkýr çalýþan bir sistemi sonra alimallah öperler benimde hayatýmýn gümecini. Demem o ki; Yazmýyorum eleþtiri, yazamýyorum yani.

Yaþam insana hep ayný oyunlarý mý oynuyor insan mý hep bildiði oyunlarý tercih ediyor bilmiyorum ancak hiç kimsenin hiçbir oyunu kuralýna göre oynamadýðýný ebeleye sobeleye öðretti hayat. Belki oyunlar yozlaþtý, ihtimal insanlar sýðlaþtý, hikâyeler yavanlaþtý, yazarlar acýmasýzlaþtý ne olduysa oldu. Hiçbiri mazeret olamaz hilelerimize. Anladým ki içinden çýkýlmaz bir bataklýkta deðiliz bataklýðýn kendisi bizzat biziz son tahlilde. Yazmýyorum, yazmak istemiyorum böyle iþte.

Evet susturuldum. Yok yok, kimse kapýma gelip aðzýmý kapatmadý henüz. Ancak anladým ki yüreðimde bir kazý yapýlmasý halinde bulunacak “ucundan tutulacak hiçbir þey kalmadý mý!” sorgusundan müteþekkil silah ve mühimmatým suç yeni tanýmýnda. Susturuldum ve sustukça büyüyor Ýçimde telafisiz susmalardan derin bir yara.
Kanayan kýrýklarý canýmýn kelimeler…
Arzu KULAÇ SEVÝMLÝ

28.09.2012/Ýzmir