Bütün kandýrmacalar bu ülkede çocuklukta baþlýyor. Tüm gerçekler bir bir saklanýyor, gözardý ediliyor her nedense… Aklý ermeye baþlarken, kurmaca dünyalarýn içine itiveriyoruz baþta çocuklarýmýzý. Sonra ütopyalarla, tatlý yalanlarla aldatýyoruz hem kendimizi, hem yavrularýmýzý… Fakat insan büyüdükçe gerçeklere yaklaþýyor, yaklaþtýkça da kaçýyor bu gerçeklerden. Þaþýrýyoruz, beynimiz adeta dumura uðruyor ve bir çýkmazýn dehlizinde buluyoruz kendimizi. Gerçekten, gerçekler masallara hiç mi hiç benzemiyor…

Her þeyi gören bir insanýn yalnýzlýktan þikâyete ne hakký var? Mevsimler, renkler, çiçekler, köylerin, kentlerin, metropollerin bütün kadýnlarý, bütün çocuklarý, bütün yaþlýlarý ve gençleri görmüyor mu bu durumu? Bunu göremeyen, bir insanýn çarþýda mum arayan bir körden ne farký var? Bu manasýzlýðý çocuklarýmýzý býraktýðýnýz yerden kalan, eski bir hatýrasý olabilme ihtimalini ne zaman akýl edeceðiz? Bir çocuðun, oynadýðý bir bezbebeði, atmaya kýyamadýðý gibi hayallerini de atmayacaðý, unutmayacaðý gerçeðini perde arkasý yapmak ne kazandýrýyor ki bize?

Ýþte, masalar çocukluðun hayal denizleri ve bu mefhum yüzer durur çocuðun minicik kalbinin, zihnin içinde. Tertemiz çocukluk yýllarýnýn perilerle, cadýlarla, prenseslerle, acý ve hüzün dolu ayrýlýklarýyla, bazen mutlu sonlarla süslediði yalancý cümlelerdir aslýnda masallar. Kimin neyi, ne kadar sevdiðini ancak Allah bilir biz bilemeyiz! Fakat insan masalcýlarýn mý, çocuklarýn mý aldatmaya meyyal olduðunu, yoksa çocuklarýn mý aldanmayý daha çok sevdiðini kestiremiyor bir türlü… Bize anlatýlan masallar ise baþtan aþaðý yalan. Hatta yalanýn daniskasý…

Birer fanteziydi bize anlatýlan masallar, gerçeði çaðrýþtýrmayan birer ütopyaydý. Bir varmýþ, bir yokmuþ iþte! Develer tellal, pireler berber! Annesinin beþiðini týngýr mýngýr sallayan çocuklar… hepsi bu… Gerçekleri hiçbir zaman bulamadýk anlatýlan masallarda. Mesela tufanla çalkanan yeryüzünü, kasýrgalarla yok olan insanlarý, ikiye bölünen nehir ve ovalarý, mutlu köy günleri hiç yoktu. Biz yoktuk ki masallarda, ne bir aðýtýmýz, ne bir coþkumuz, ne bir hüznümüz, ne bir diriliþimiz, ne bir ölüþümüz, ne de inancýmýz vardý…

Bu yüzden çocuklar da masal filan dinlemiyor. Ninelerimiz de masal anlatmýyorlar artýk. Ama þimdi baþka ütopyalar var, baþka yalanlar kandýrýyor çocuklarý. Çaðýn iletiþim imparatorluklarýna yenik düþen toplumlarýz bizler! Çocuklarýmýz da yalan çizgilerle, akýl almaz trajedilerle büyüyorlar malesef. Baþta televizyonlar sonra internet bilmediðimiz veya hiç zaman bilemeyeceðimiz gezegenlerin insanlarýný, bu yaratýklarýn bol ateþli silahlarýný, gürültülü savaþlarýný, komik deniz canavarlarýný, þeytan ruhlu insanlarýný çizgi çizgi aktarýyor çocuklarýn gözlerinden kalplerine ve beyinlerine… Çaðdaþ masallar içinde biz yine yokuz, gerçekler hiçbir zaman olmadý zaten. Hep bir yalan ülkesi olmak Türkiye’nin kaderi sanýyorum. Çocuklarýmýz da bundan baya bir nasibini almaya cür’etkâr þimdilerde! Anneler ve babalar yalana kapýlarýný sonuna kadar açýyorlar. Gerçekler oysa kitaplarda, hatýralarda terk edilmiþ keþf edilmeyi bekliyor! Yalan bir geleceðe doðru bilmeden koþan çocuklar lütfen bize haklarýný helal etsinler. Bunu tarihe not düþmek istiyorum yalan bir alemden, kalp sahibi gerçek çocuklara, en sahicisinden…

Her çocuðun bakýþ açýsý dýþ dünyaya atýlan bir köprüdür! Beni anlýyor musun masum çocuk?




http://twitter.com/yusairmak
https://www.facebook.com/yusairmak
yusairmak@hotmail.com