Sözgelimi, bir uykuya hazýrlanýyorsun, perdesini aralýyorsun o an yanýndaki pencerenin. Ay ýþýðý vuruyor yüzüne. Beyazlýða dalýyorsun bi süre. Sonra gözlerin duruyor öyle beyaz… Hep beyaz…

Bir sonraki güneþ, bir öncekinden daha aydýnlýk olsun istiyorsun… Bir sonraki gün daha yavaþ dün dediðinden…

Böyle; bilmediðin, duymadýðýn þehirlerin, hiç hissetmediðin iklimlerinde koþturuyorsun bi süre…

Düþ bu ya; bakýyorsun gökyüzünün orta yerine… Engin bulutlarýn, dingin maviliðine…

Sonra bir yeþil buluþuyor avuçlarýnda, bakýyorsun: yeþil…

Kulaklarýndan süzülüyor rüzgar… Sen koþuyorsun hala, ve durmadan…

Ansýzýn, selam veriyor güneþ, yarýlýyor dað, susuyor kargalar…

Sen koþ diye, daha da hýzla…

Bir uçurumun kýyýsýnda baðýrýyorsun.

Son ses…

Sonra her þey kararýyor. Kulaðýnda gurultular…

Bakýyorsun siyah, hep siyah…

Hadi uyan!

Bir gece irkilir uyanýrsan, karnýndaki boþluðun acýsýyla; unutma, en çok zihninin yakasýnda asýlý kalan ellerin üþür, bilirim…

Sonrasý siyah, hep siyah…

Geceleri bakma pencereden, ay vurabilir tükettiðin düþlerine…

Düþ bu ya, bakýyorsun gökyüzünün orta yerine…

Bulut siyah, gök siyah…

Hadi uyan!