Peygamberimiz(asm), bir gün ashabýyla birlikteyken, “Bu anne sevgiyle öpüp kokladýðý þu yavrusunu ateþe atar mý hiç?" diye soruyor. Ardýndan da "hiç þüphe yok ki Allahu Teâlâ kullarýna karþý annenin yavrusuna olan þefkatinden çok daha þefkatli ve merhametlidir” diye ekliyor.

Bir anne yavrusunu dünyada ateþe atabilir mi? Atamaz kuþkusuz… Annenin, çocuðuna hissettiði þefkat ve merhamet buna engel olur. Ancak birçok anne çocuðunu adeta ahiret ateþine atar gibi davranýyor. Çocuðuna Allah’ý tanýtmýyor, ona Allah sevgisini öðretmiyor. "Daha küçük, ileride nasýlsa öðrenir" diye düþünerek Allah’ýn yasakladýðý davranýþlarda bulunmasýna ses çýkarmýyor. Zaman ilerledikçe çocuk, çevresinden aldýðý yüzlerce telkin nedeniyle gördüðü her þeye alýþkanlýk gözüyle bakýyor, yaratýlýþýn delillerini göremiyor. Allah’a ve yaratmasýna karþý duyarsýz ve ilgisiz bir insan haline geliyor.

Oysa Allah inancý çocuklara küçük yaþlarda öðretilmeli. Dinin özü güzel ahlâktýr ve Allah’ýn beðendiði üstün ahlâk özellikleri çocukluk döneminde þekillenmeye baþlar. Çocuðun büyüme döneminde en önemli örnekler, anne - babasý ve onlarýn davranýþ biçimleridir. Anne baba, çocuðunu yalnýzca bedensel deðil, ruhsal yönden yetiþtirmekle de sorumludur.

Çocuða öncelikle Allah’ýn büyüklüðü, kendisinin, tüm canlýlýðýn ve kâinatýn yaratýcýsýnýn Allah olduðu anlatýlmalý. Çocuk, çevresini saran yaratýlýþ gerçekleri karþýsýnda tesadüflerle hiçbir þeyin meydana gelemeyeceði ve bu muhteþem düzenin bir sahibi olduðu gerçeðine ulaþabilir. Evreni saran mucizevi güzellikler üzerinde bilgi sahibi olmasý, çocuðun bu apaçýk gerçeði fark etmesini saðlar. Bu anlayýþa sahip olan çocuklara, Kur’an ahlakýnýn ve dinin anlatýlmasý daha da kolaylaþacaktýr.

Kapsamý oldukça geniþ olan din eðitimi konusunda bizler için en güzel örnek, Peygamberimiz(sav)’dir. Þefkat, merhamet ve acýma duygularý Kur’an penceresinden bakarak ve O’nun gibi Kur’an ahlakýný yaþayarak olumlu yönlenir.

Çocuða Þefkat ve Merhamet

"Merhamet etmeyene merhamet olunmaz" buyuran Peygamberimiz(asm), merhamet duygusunun en açýk görüldüðü yerin, çocuk sevgisinde ve onlara gösterilen þefkatte olduðunu belirtiyor. Öyle ki; "Yâ Resulullah, siz çocuklarý öper misiniz? Biz onlarý öpmeyiz" diyen Bedevî’ye, "Allah senin kalbinden merhamet duygusunu almýþsa ben ne yapabilirim?" buyuruyor.

Ebû Hüreyre’den nakille, Peygamberimizin huzuruna gelen ve sürekli kucaðýndaki çocuðu seven kiþiye. "Sen buna nasýl þefkat gösteriyorsan, Allah da senin þefkatinden daha çok þefkat eder” diyor Peygamber Efendimiz(asm)...

Yanýnda yetiþen Enes, Hz. Peygamberin kendisine nasýl merhametli davrandýðýný þöyle anlatýyor:

“Allah Resulü’ne 9–10 yýl hizmet ettim. Bir kere bana “Öf!” demedi. Yaptýðým bir iþ hakkýnda hiçbir zaman “Niçin böyle yaptýn?”, yapmadýðým iþ hakkýnda ise “Þöyle yapsaydýn ya!” ya da “Beceremedin, ne kötü yaptýn!” dediðini duymadým. On yýl boyunca bir kere zorlanacaðým bir iþ vermedi. Bir iþi beceremeyip zayi ettiðimde bana kýzmadý, beni kýnamadý. Hatta ailesinden biri bir konuda beni kýnamak istediðinde onlarý engelleyerek: “Onu býrakýn! Eðer öyle yapmasý takdir edilseydi mutlaka yapardý” buyururdu.

Çocuklara din, katý bir üslup ile anlatýlmamalý. Kur’an ve sünnet çizgisi dýþýnda, çocuða “oturma, bakma, yapma!” emirleriyle dini eðitim vermeye çalýþmak, merhametsizce baský ve þiddet uygulamak konuyu açmaza götürür. Þiddet iþe yarayan bir unsur olsaydý Hz. Nuh(as), peygamber olduðu halde kendisine inanmayan ve Allah’a iman etmeyen oðluna þiddet uygulardý.

Çocuk imanlý yetiþtirildiðinde, bu onun tüm hayatýný mutlu ve huzur içinde yaþamasýna vesile olacaktýr. Çocuðu Allah’tan ve imandan uzak yetiþtirmek, onu dünyada ve ahirette zarara uðratýr. O halde çocuklarýmýzý yalnýzca dünyadaki ateþe karþý merhamet kanatlarýyla sarýp, korumakla yetinmeyelim. Onlarý sonsuz ahiret ateþinden koruyup sakýndýralým...

“Bir kimse, çocuklarýný Cehennem’in ebedî ateþinde yanmaya býrakýyorsa, güneþin sýcaklýðýndan korumasýnda hiç bir hikmet yoktur.” (Siret Ansiklopedisi)


Fuat Türker