Yýllarca bir fabrikada iþçi olarak çalýþtý benim babam…
Hayýr, yakýnmak için söylemiyorum. Aksine, biz Baþbakan’ý kýrmak, devleti karþýmýza almak bahasýna býrakýn üç çocuðu, ikinciyi bile göze alamazken; tam dört tane çocuk yetiþtirmiþti babam.
Ýþe gider, 8 saat çalýþýr gelirdi. O zamanlar, çalýþma yasalarý uygulanýr, yasada belirtildiði gibi haftada 45 saat çalýþýrdý insanlar. Eðer daha fazla çalýþýrlarsa, yasada belirtildiði oranda mesailerini alýrlardý. Þimdiki gibi çalýþma yasalarýný ihlal ederek; 55-60 saat çalýþmayý normal çalýþma saati kabul etmek gibi bir alýþkanlýk yoktu.
Ne kadar safça, ne kadar çocukça bir düþünce; ben o zamanlar, teknoloji ilerledikçe insanlarýn köleleþerek daha çok çalýþacaðýný deðil, daha az çalýþarak, çok daha rahat bir hayat süreceklerini zannederdim…
Günümüzde üniversite mezunlarýnýn bile iþ bulmakta ne kadar zorlandýðýný düþünecek olursak, ilkokulu bile bitiremeyip yarým býrakmýþ olan babamýn, ne kadar þanslý olduðu da anlaþýlýr. Fakat nasýl ki ben geliþen teknolojinin insanlarý rahata erdireceði yanýlgýsý içerisindeysem, babam da okul okumuþ, eðitim görmüþ insanlarýn rahata ereceði yanýlgýsý içerisindeydi. Nitekim bu yanýlgý babamýn birikimlerini, benim ise yýllarýmý heba etmeme sebep olacaktý.

Sigortasýz iþçi çalýþtýrmak bu kadar yaygýn deðildi o zamanlar. Emeklilik yaþý, ortalama insan ömrüyle ayný seviyede de deðildi. Üstelik insanlar iki yýlda bir, hatta senede iki kere iþ deðiþtirmek durumunda da kalmýyorlardý. Çalýþma hayatýna baþladýðý fabrikadan emekli oldu babam.
Fakat bu anýyý da anlatmazsam bir þeyler yarým kalacaktýr. Bir gün babamý çok kýzdýrmýþlardý. Arkadaþlarýyla beraber gelecekte emekli olacaklarý o fabrikanýn giriþine bir çadýr kurmuþlar, grev yapmýþlardý. Çadýrýn önünde, üzerinde ‘grev gözcüsü’ yazan bir önlükle duran babamýn siyah beyaz fotoðrafýna bakýp, onunla nasýl gurur duyduðumu hala hatýrlarým. Belki de babamýn yukarýda anlattýklarýmý yapabilmesinin altýndaki gerçek, gerektiðinde onlarýn bu mücadeleyi de verebilmiþ olmasýnda gizliydi.
***
Önceki kuþaklarýn mücadeleyle elde ettikleri kazanýmlarýn, koþulsuz biat kültürüyle teker teker kaybedildiði bir süreçten geçiyoruz. Bu sürecin acýlarýný gerçek anlamda yaþayacak olanlar ise gençler ve onlarýn ardýndan gelecek yeni nesiller olacak.
Eskiden bekara ev verilmeyen bu ülkede, geçinemeyip zam ister diye evli olanlara iþ bile verilmiyor artýk. Ancak bekarlýk bile bir süre sonra çare olmaktan çýkýyor. Bir çok iþyeri genç ve dinamik eleman çalýþtýrmak istemekte, 30 yaþýn üstündekiler de kolay kolay iþ bulamamakta. Kaldý ki þanslarý yardým edip iþ bulabilseler bile, sefalet ücretlerine razý olmak, yasalardan kaynaklanan bir çok haklarýnýn ihlal edilmesine sessiz kalmak gerekiyor.

Bir süre önce Türkiye Ýstatistik Kurumu’nun resmi verilerine dayanarak hazýrlanmýþ bir rapor okumuþtum. Ülkemizde zaten bozuk olan gelir daðýlýmý daha da bozulmuþ, uçurum daha da derinleþmiþ, halkýn yarýsýndan fazlasý et, tavuk, balýk içeren yemekler yiyemiyor, yeni giysi alamýyormuþ. Fakat diðer yandan, önceki genel seçime göre iktidarýn oylarýný koruduðu, hatta daha da yükselttiði söyleniyor. Düþünüyorum da; babam hayatta olsa, her halde çok daha fazla kýzardý.
***
Yazdýklarýmdan babamýn sinirli bir adam olduðu sonucunun çýkartýlmasýný istemem. Aksine, uysal ve iyi bir insandý, herkes tarafýndan da sevilirdi. Onuruyla yaþayýp, eceliyle öldü babam…

Ancak gençlerin umudunu iyice kýrmak pahasýna da olsa þunu belirtmeliyim ki; artýk bu ülkede eceliyle ölmek bile kolay deðil. Çünkü insan onurunu örseleyen bu süreçte, her gün kahrýndan ölüyor insan…