Dede bana masal anlatýr mýsýn? Ne olur
Tabi oðlum, ne demek gel yanýma otur.
Gel yiðidim, gel de neler olmuþ diyeyim.
Bir garip bülbül gibi ah edip inleyeyim.
Bir varmýþ da bir yokmuþ, bunlarý býrakalým.
Zamaný geldi artýk gerçeði anlatalým.
Masallarla avunmak artýk yakýþmaz sana.
Her þeyinle varis olmalýsýn atana.

Bundan yüzyýl önce ulu bir çýnar vardý.
Dibinde huzur akan billur bir pýnar vardý.
Geçmiþten geleceðe akýyorken zamanlar.
Oturup gölgesinde dinlenirdi insanlar.
O çýnar ki dünyaya Allah’tan armaðandý.
Saldýrýdan koruyan bizzat yüce Rahman’dý.
Çocuklar dallarýnda oynamayý severdi.
Huzurla ve neþeyle günler gelip geçerdi.

Bir gün bazý gafiller onu sahipsiz sandý.
Gözlerini bürüye pis irindi hep kandý.
Yüzünden vahþet akan bu uðursuz insanlar,
Çýnarý yýkmak için türlü plan kurdular.
Baltalar kazmalarla üstüne yürüdüler.
Ters tepti planlarý leþlerini sürüdüler.
Yürüdüler bir daha tekrar toparlandýlar.
Ama sonuç hezimet yine parçalandýlar.

Anladýlar ki çýnar bu þekilde devrilmez.
Devrilmek mi ne mümkün tek yapraðý çevrilmez.
Düþündüler sonunda yeni taktik buldular.
Dost gibi görünerek yapraklarý yoldular.
Gönderip bölük bölük barbar böceklerini,
Kuruttular çýnarýn tohum çiçeklerini.
Ve sonra kýþkýrttýlar kalan tek tük yapraðý.
Böylece içerden de sapladýlar mýzraðý.
Sonra da bir vuruþta devirdiler çýnarý.
Aðlattýlar yýllarca dibindeki pýnarý.

Durmaksýzýn gözyaþý aktý billur pýnardan.
Bir nüveyi besledi o görkemli çýnardan.
Ve bir filiz serpildi o çýnardan bir filiz.
Bir filiz ki üzerine titremekte Akdeniz.
Ve sonra Karadeniz Balkanlar ve Cezayir.
Çeçenistan, Hindistan, Filistin, Bosna, Keþmir.
Afganistan, Suriye, Arabistan ve Irak,
Hep çýnarýn parçasý geri dön maziye bak.


Der Ozan Hadi’m Ey filiz çabuk büyü çýnar ol!
Dikil zulmün önüne atan ulu çýnar ol.
Onun gibi dünyaya tekrar adalet daðýt.
Sen dikilmezsen inan bitmeyecek bu aðýt.
Yýllar var ki mazlumlar yolunu beklemekte.
Nerdesin ulu çýnar dallarýn inlemekte?
Çýnar Osmanlý evlat, pýnar yüce dinimiz.
Filiz ise evladým o da iþte sizsiniz…