“ - Bak Holowitz beni sýkýyorsun, tahammül edilemez bir hýrsýn var. Yüz yýllarýn yükünü kanýksamýþ gibisin, bencilleþemiyorsun. . “
Sanýrým aþkýn sýnýrý ekmekle bir araya gelince daha dramatik bir hal alýyordu. Fahiþelerde aþk aramak gibi bir þeydi aþkýn hayatla bir arada yürümesi. Hani bazen, biraz sevecen bir müzik gelir kulaða Barok’tan yan sokaktan, o esnalarda duyulan hazzýn bitmemesini dilersiniz, kelimeler gibi týpký bu kadýn da öyle hayatý anlamlandýramýyor.
Ýçten içe soðuk taþlar misali yürürken dar sokakta, aklým kendini toparlamaya çalýþýyordu, Holowitz gibi diðer kadýnlarý düþündüm. Benliklerinin aynýlýklarýný, olmayacak þeye üzülmelerini/sevinmelerini. Bu garip duygularýn açýklamasýný yapmak ziyadesiyle gereksiz olurdu. Dünyevi ihtiyaçlar, þehvet bir insaný kalbinden vurabilecek ender þeylerdendir. Kaskatý kesilmiþ, durgunca bir insanýn gözlerinden içeriye doðru sýzar. Sýcaklýðý kulak memelerini titretecek kadar samimidir. Ruhunuzu ele geçirene dek, ayaklarýnýzdan þakaklarýnýza kadar peþinizde olur.
Holowitz seni özlüyorum.
Sýðýnmalýydým bir yer/þeye, biraz þefkat her þey bundan ibaretti. Durgun su kýpýrdamayacaktý, kendimi tamamen onun bedenine býrakýp, duygularýmdan sýyrýlacaktým. Düþüncem yoðunlaþýp, alnýmdan, dudaklarýmdan aþaðýlara doðru kayacaktý. Ýnsanlýðý tadacaktým. Tüm evrimleri, dokunuþlarý hissedecektim.
Holowitz seni sürtük.
Tatmin edilemeyen egom kendini ele verdi. Her ne kadar saklandýðýný benden uzaklaþtýðýný sansam da bir yerlerden çýkýyordu. Ötekiler gibi, bastýrýlamamýþ hislerim gibi. Erkeklik, liderlik, üstünlüktüm ben. Baskýn olmalýydým, ezilmemeliydim. Yapmayacaktým, kendimi ona býrakýrsam eðer, deðiþebilirdim. Bu benim mahvým olurdu.
Þimdilik insanoðlu böyle gidiyor, yüz yýllar boyunca da böyle gidecek. Biraz daha para, ýþýk, makyaj ve sigara gerekli sadece.

Holowitz, bu ben deðildim güzelim. Sen zaten olamadýn Holowitz.