Düþünüyorum, düþünmemem gerekenleri; söyleyemiyorum, söylemek istediklerimi. Týkanýp kalýyorum sözcüklerimin ortasýnda ya da düþüncelerimin arasýnda. Neden bilmem bazen sözcükler yetmiyor duygularý anlatmaya bazen de duygular yetersiz kalýyor sözcüklerin yanýnda. Birbirlerini tamamlamalarý gerekirken hep bir yanlarý eksik kalýyor. Birbirinden kopuk, baðýmsýz duygu ve sözcükler. Halbuki, insaný insan yapan iki nesne onlar. Onlarsýz insan, yarým.
Ýnsan, özne; duygu ve sözcükler nesne. Nesneler tamam olmazsa özne eksik kalýr. Özne eksik kalýrsa her þey eksik kalýr.