Zaman; nabzýmýn üzerinde gençlik diye atýyordu vaktin birinde,
Ama çocukluk muydu neydi, pek çok þey gibi o da sýradan gibiydi,
Kulaðým iþitmedi sesini, sormak gelmedi aklýma yorgun musun diye,
Gümbür gümbür atarken aðzýmda, dur dinlen demeyi düþünemedim ki.

Çaðlayan nehrin önünden her gün gelip geçip de, seyretmemek,
Güneþi teninde hissedip, yüreðin aydýnlýðýna perde çekmek,
Rüzgarýn saçlarýný okþarken ki þefkatini ellerinden esirgemek,
Akan gözyaþýnýn, damardaki kanýn ýlýklýðýný fark etmemek ne garipti.

Geç bulmamýþtým bu caný ama çabuk kaybetmeye yakýndý,
Oysa saate ne de çok bakmýþtým ama ne yazýk ki yetiþtiðimi sanýp,
Yapmadýklarýmý gönül gözüyle görmeyi unutmuþum çok þey gibi.
Uzatýyorum nabzýmý þimdi zamana karþý, acep beni fark eder mi ki.

Aysel AKSÜMER