|
Harami Dere
(Yusuf Ter) 20 Eylül 2005 |
Sevgi ve Arkadaþlýk |
| |
 Not: bu þiirim sevgili abim Ýlhami Arslantaþ’a hediyemdir
Benim gözümdeki yerini bu þiirle dile getirmeye çalýþtým
Ýyi ki tanýmýþým iyi ki varsýn abi günümüzün ozanýsýn…
|
|
|
Tiyatro - Tek Perde/duvarýn Sesi
(Yusuf Ter) 23 Eylül 2005 |
Baþkaldýrý |
| |
 HEP BÝRLÝKTE - güneþ doðacak karanlýðý yýrtarak bir þafak vakti anne.onun için bizler rahatýz .sende rahat ol anne.bu kavga hepimizin kavgasý. |
|
|
Mutfak
(Yusuf Ter) 24 Ekim 2005 |
Gerilim |
| |
 Eyvah cüzdaný evde unutmuþum dedi ve arabadan çýktý. |
|
|
KISA YAÞAM ÖYKÜM
1970 yýlýnda Nevþehir’e baðlý Kozaklý’ nýn imran Köyü’nde dünyaya geldim. Öðrenimime ilk okul dördüncü sýnýftan sonra devam edemedim. Babam yurt dýþýndaydý ve bizi yanýna aldýrttý. Çocukluðumu yaþayamadým, kitabýmda çocuklara daha fazla yer ayýrdým, çocuk yaným aðýr bastý.Ýlk þiir kitabýmda belirtmiþtim: þiir kör insanýn gözüdür. Globalleþen dünyaya çocuklar daha farklý bakýyor,onlarýn ufuk çizgisi daha farklý yerde, daha ilerde,büyüklerin görmediklerini görüyorlar, algýlýyorlar, buna inaniyorum.Teknoloji geliþiyor, teknoloji deðiþiyor, biz deðiþiyoruz,çocuklar deðiþiyor, geliþiyor, gelecek deðiþmeye sürekli gebe.Devinim süreklilik arz ediyor.Klasikleþmiþ söylemle; tek þey yerinde sayýyor, deðiþmeden yerini koruyor, olduðu yerden kýpýrdamýyor; deðiþmeyen tek þey, deðiþimin kendisi oluyor.Kýsýtlý yaþam, olanaksýzlýklar, savuruyor insanlarý. Savruluyorum ben de köyümden, ülkemden uzaklara;gurbet diyor, yaban eller diyor insanlar, benzeri tümcelerle türkü yakýyorlar dinliyorum, anlamlandýrmaya, kavramaya çalýþýyorum Ýsviçre illerinde çocuk bakýþýmla...Çocuklar,bizim çocuklarýmýz ,yarýnlarýmýz...Konuþunca susturulmayan, sevgi cemberiyle kuþatýlmýþ,þiddetten uzak, kavgasýz bir dünyada, paylaþýmý özümsemiþ çocuklar...Kitabýma kýsa yaþam öykümü yazmak istedim,kalemimin ucundan bunlar döküldü. Süpürüp atamadým,paylaþmak istedim. Yazdým.
Yusuf Ter
|
|
