Dýþarýyý izliyorum aðýr aðýr. Kahvemden çýkan duman bulanýklaþtýrýyor gerçekleri. Bir kýz çocuðu gülümsüyor masumca. Ne gerçekleri görmüþ nede hayattan bir yudum almýþ. Sadece gülümsüyor etrafa. Belki de ona verilen tek görev budur, kim bilir.
Etraftan baðýrýþlar, çocuk gülümsemeleri, hayattan tatmýþ insan portreleri geçiyor. Kimse birbirini duymadan ama ilgileniyormuþ gibi yaparak; kimse birbirine gülmeden gülümsüyormuþ taklidi yaparak güne baþlýyor. Bir anne hak ettiðini düþünerek çocuðuna kýzýyor; çocuk ise hak etmediðini düþünerek annesine kýzýyor. Ýkisinde aslýnda kendi hayatlarý üzerinde yaþýyorlar. Anne, yere düþen; kahverengi ceketli, kot pantolonlu çocuðunu kaldýrýyor. Kýzýyor çocuða, baðýrýyor, çaðýrýyor. Anne aslýnda kendine kýzýyor..
Hiç kimse kendinden baþkasýný düþünmüyor. Beni mutlu etsin sonra ben onu mutlu ederim mantýðýnda kuruluyor dostluklar. Kimse ama hiç kimse gerçek deðerin ne olduðu bilmiyor, çünkü öðrenecek daha kolay tek kullanýmlýk arkadaþlýklar var. Bana dokunmasýn ne yaparsa yapsýn mantýðýndan gidiyor herkes.
Köþede aðacýn altýnda iki sevgili el ele. Özel kelimeler fýsýldýyorlar birbirlerine. Beraber olunan her insana fýsýldadýðý þeyler aslýnda; farkýnda olunmadan özelliðini yitiren kelimeler diyarýnda, âþýklar.
Hava kararýyor yavaþ yavaþ. Kim bilir hangi hislerin hüzünle tanýþmasýyla etrafa siyahlýk çöktü. Merak ediyor insan. Hangi þehirde kim þuan ayrýlýyor birbirinden ya da seviyor birbirini diye.. Kahvemden son bir yudum alýrken elim kayýyor dizelere. Son bir not daha ekliyorum kimsesiz sözcüklere; hiçbir gün size özel deðildir.Çünkü etrafta hüzünler yaþanýrken gün sizinle nasýl ilgilenebilir ki ?

N. Özgün Erbulan