Aðlamak nedir ki ? Bir kaç tuzlu su damlasýnýn yanaðýmýzý ýslatmasý…Ya da içimizde birikmiþ nefretin,hýrsýn,fesatlýðýn oluþturduðu bataklýktan kurtulmak isteyiþimizdir.O nefret,o sinir,o kin içimize öyle iþlenmiþtir ki,ya da belki de gözlerine bakarken söyleyemediðimiz bir çok þey birikmiþtir içimizde.Ýçimizdeki çocuk haykýrýrken tek bir kelime bile edemeyiz ya belki de ondandýr bu yaþlar…

Bazýlarýnýn kalbi soðuða daha dayanýklýdýr. Bazýlarýnki de sýcaktan fazla bunalmýþtýr.Çok deðer verdiðimiz bir kiþi hani bazen soðuk davranýr ya hep ondan bekleriz ilk adýmý ama o da kendini geri çeker.Sonra dayanamayýp biz atarýz adýmýmýzý ya ona doðru ya da uçuruma…Hep çabalarýz bir kuþ gibi uçabilmek için .Çabalarýmýz boþa mý gitti.Kýrýldý mý kanatlarýmýz…Ýþte o zaman yüreðimiz sýzlar.Çaresizliðimizi görmek cesaret ister elbette,güçlü olmak gerekir.Ama güçlü olabilmek,göz yaþlarýmýzý tutabilmekten daha kolaydýr…

Sadece çaresizlik deðil elbet… Bazen de neden aktýðýný bilmeyiz ama sadece akýtmak isteriz gözyaþlarýmýzý. Belki de kabuk tutmuþ bir yaranýn kabuðunu kaldýrýp kanatmak istediðimiz gibi.

Neden aðladýðýmýzý kimse anlayamaz bizden baþka biz bile kadar zor kavrarken. Belki bir kýskançlýktýr hepsi. Kimsenin bir þey yaptýðý yoktur ama. Kendimizi eðer birine baðladýysak, ki bu baðlama bu sadece göz estetiðiyle hormonlarýn birleþince hissettiðimiz duygudur, iþte o zaman ona karþý hissettikleriniz küçük bir çocuktur ve siz bunun farkýndaysanýz, ne yapmanýz gerektiðini bilmiyorsanýz sadece gözyaþlarýnýzý serbest býrakýn.Belki bu iþe yaramayacaktýr ama gözlerimiz doluyorsa bu durum karþýsýnda içimizdeki çocuðu susturuyoruz demektir.O çocuk çok çabuk büyüyor olabilir ve çok hýrçýnda olabilir.Týpký rüzgarýn topraðý havada uçurduðu gibi.Gözyaþlarýmýz da yaðmur gibi yatýþtýrýr bu rüzgarý.Ve o zaman gerçek olmayan bu hisler,gerçek olamayacaðý için ölür.Sevmek güzeldir ama gerçeðe dönüp bakmak ileride daha güzel olacaktýr.

Sadece hüzün, depresyon, melankoli hali deðil elbet gözlerimiz dolduran. Bizi uzaktan yakýndan ilgilendiren bir olay karþýsýnda bile eðer empati yaparsak, o duyguya yoðunlaþýrsak yine o acýyý hissedersek kalbimizde…

Ya mutluluk akýtýr gözyaþlarýmýzý, sanki öncesinde akýttýklarý yetmemiþ gibi… O hassas yüreðimiz, çok deðer verdiði kiþiler tarafýndan , hiç beklenmediði bir zamanda , hiç beklemediði sürprizle karþýlaþýrsa , kalbimiz heyecanlanýr önce, içimizdeki çocuk koþmaya baþlar sonsuza ,sonra dizlerimiz titrer,ellerimiz terler.Ve yaðmur gibi,gökyüzünden mutluluðumuza yüzümüze vurur gözyaþlarýmýz…

Üzgünken akan gözyaþýmýzla, gülerken akan gözyaþýmýzýn tadý ayný deðildir elbet ama eðer akýyorsa gözyaþlarýmýz utanmadan, hýrçýnca baðýrýyorsa içimizdeki çocuk, yüreðimiz rahatlýyor demektir. Yüreðimizdeki acýyý ayaklarýmýz altýnda eziyoruz ya da mutluluðumuzu , bir kupayý herkesin önünde kaldýrýyor gibi kaldýrýyoruz demektir.