Birþeyler eksiliyor zamanla benden,
Hissettiðimse artan bir ýzdýrap taa derinden...
Gitmeyin diye haykýrýyorum.
Gitmeyin,beni terketmeyin.
Ne yaþama sevincim duyuyor beni,
Ne de bir zamanlar sýmsýký sarýldýðým umutlarým...
Kahkalarýnýza karýþýyor haykýrýþým,
Duyulmuyor ki sessiz çýðlýklarým...
Ne hayallerim duyuyor beni,
Ne de gecemi süsleyen düþlerim...

O vakit, O'na sesleniyorum,
Umutsuzca,
Beni yarattýn o zaman bir umut ver,
Bir yaþama sevinci,bir neden,
Gitme diye haykýrýyorum.
Sakýn sen beni terketme,
O duyuyor sesimi ve güç veriyor bana...

Bir vakit geliyor, Ve
Kan aðlýyor artýk gözlerim,
Bu kez,
Sevinç gözyaþlarýnýza karýþýyor gözyaþlarým,
Kimbilir belki de sadece içime akýttýðým.
Ama anlayýn artýk,anlayýn istiyorum...
Gözyaþlarým ifade edemiyor ki beni,
Görülmez ki sadece içime akýttýklarým

Ýþte bu yüzden;
Susuyorum artýk ben...
Konuþtukça uzaklaþýyorum kendimden,
Bugünkü ben, dünkünü yalanlýyor,
Ýkisi de birbirini anlamýyor,
Ben bile sýkýlýyorum benden,
Ýþte bu yüzden,
Susuyorum artýk ben...

Hem konuþtukça, duyuyorum,
Duydukça uzaklaþýyorum sizden,
Uzaklaþýnca sizden, yine bana kalýyorum..
Yine acý ve yine sonu gelmez düþünceler...

Aslýnda ne kendimi, ne sizi yaþamak istiyorum..
Ýþte bu yüzden,
Susuyorum artýk ben...
Susmalý, çünkü;
Duymamalý, acýmasýzlýðýný sözlerinizin,
görmemeli, nefretini gözlerinizin...
Hissetmemeli, sahteliðini samimiyetinizin...

Eðer görürsem, duyarsam ve bilirsem bunlarý;
Eðer dersem ki,
Ýnsan bu, hayat bu, ve alýþýrsam bunlara
Ne umut olabilir ki artýk bana?