Babam..hiç dondurma sevmezdi..Babam beni de mi sevmezdi? Babam sevmeyi bilir miydi ki? Ne zaman tahta atýmla oynasam kýzardý.Okuldan sonra doðruca yanýna giderdim: “iþçisin sen iþçi kal” þarkýsýný hep duyar gibi olduðumuz,her defasýnda sanki fakirliðimizi hatýrlatan o yaþlý tamirhaneye.Yaþlý olan sýrf o muydu babam da en az onun kadar yaþlý,onun kadar yýpranmýþtý.Daha kýrkýna gelmeden saçlarý aklaþmýþ,yüzündeki kýrýþýklýklarsa Allah’ým benim mi bu çizgili yüz? dercesine –kendine yakýþtýramasa da-hatýrý sayýlýr biçimde artmýþtý. Elleri hep yað olurdu babamýn.Temizlemeye çalýþýr bir türlü çýkmaz ellerinden emeðinin kiri.Annemse biçare…iki gözlü;hep rutubetinden þikayet ettiði evimizde akþama kadar uðraþýr didinir,babamýn gelme saatine yakýn pencerenin kenarýna iliþir geldiðini gördüðü anda da telaþla yemeði hazýrlamaya giderdi.Hep yað kokan o adamý sever miydi,yoksa kadýnlýðýn bir görevi varsayarak artýk farkýnda olmadan alýþkanlýk haline gelmiþ bir görev duygusuyla mý koþardý mutfaða? Mutfak dediðime bakmayýn bir kap yemeðin yapýlacaðý doðru dürüst bir tencerenin bile olmadýðý derme çatma bir yerdi burasý.Beslenme çantamýn da bu yüzden arkadaþlarýmýnkinden pek farký olarak daimi misafiri peynir zeytin olurdu hep.Okula yürüyerek giderdim.Her gün biraz geç kalýrdým ama olsun bir þey demezdi öðretmenlerim.Akasyalar,leylaklarla dolu bir yoldan geçerdim.Bizim gibi olmayanlarýn yeriydi burasý.Bahçelerinde salýncaklarý,rengarenk çiçekleri olan evler vardý.Babam bizim bahçemize de bir salýncak yapmaz mýydý?Ama bizim bahçemizde böyle çimenler yoktu.Davetsizce çýkan bir yýðýn ot.Hem öyle olmasa bile yapmazdý ki.Babam beni sevmezdi çünkü.Kimi zaman okula beni o götürürdü.Giderken elimi hiç tutmazdý.Ortada yürüme,kenara çekil,dikkat et diye bir yýðýn emir yaðdýrýrdý.Okulun önünde durup çeþit çeþit dondurma satan dondurmacýdan dondurma alalým dediðimde de kýzardý.Oysa bütün çocuklar iþtahla yalaya yalaya yerlerdi.Ben almazdým,alamazdým.Babam da almazdý.Dondurmayý sevmediðinden mi almazdý yoksa beni sevmediðinden mi almazdý?
Bir gün okula giderken yaþlý bir teyze gördüm.Ben hoplaya zýplaya giderken o hem sýcaktan hem elindeki poþetlerin aðýrlýðýndan eziliyordu.Yardým edebilir miyim diye düþündüm.Nasýl edecektim ki o poþetlerin aðýrlýðý en az benim kadar vardý.Ama o teyzeyi soluk soluða bir kez daha gördüðümde denemeye karar verdim.Acýnasý bir hali vardý.Neden bir taksiye falan binmemiþti acaba? Arkasýndan seslendim:
_ Teyze,Teyzeciðim yardým edebilir miyim?
_A oðul þuncacýk boyunla nasýl götüreceksin bu kadar torbayý? Dedi.
_Teyze sen boyuma bakma çok kuvvetliyim ben diye atýldým.güldü
_Eh peki al bakalým görelim kuvvetini.dedi
Poþetler gerçekten aðýrdý.Zorlandýðýmý belli etmemeye çalýþarak evine kadar götürdüm.Evine vardýðýmýzda aðýrlýktan kurtulmuþ olmanýn verdiði mutluluk hem benim hem onun gözlerinde bir tebessümdü.Sonra elini cebine attý birkaç bozukluk çýkardý.Annem hiç kimseden para almamamý tembih etmiþti hem de ben para almak için yardým etmemiþtim almak istemedim ama aklýmda dondurmadaydý.Bu parayla rahatlýkla dondurma alabilirim diye düþündüm.Israrla elime sýkýþtýrdý.Teþekkür ettim kýzararak.Okula neredeyse uçarak gidiyordum.Dondurmacýnýn durduðu caddenin karþýsýndan seslendim:
_bana bir karýþýk dondurma!
Heyecanla atladým yola.Annem hep yayaya yeþil yandýðýnda geç derdi ama yeþil ýþýðýn yanacaðý yoktu.Gerçi benim için bir önemi de yoktu o an benim aklým dondurmadaydý.Yola atlamamla bir fren sesini duymam bir oldu.Sonrasýnda bacaklarýmda önce bir acý sonra bir hissizlik…Dilimde hala dondurmam.Gerisini hatýrlamýyorum.Gözlerimi açtýðýmda hastanedeydim ve babam vardý yanýmda.Aðlamaklýydý.Sanki bir þeyler söylemek istiyor sözler düðüm oluyordu boðazýnda.
_Baba dedim
_Söyle oðlum dedi.
_Dondurma alacaktým karýþýk olsun amca demiþtim.dedim
_Olsun oðlum yine alýrsýn dedi.Sanýrým paramý kaza yerinde düþürmüþtüm
_Alamam ki baba paramý düþürdüm dedim o yaþlý Teyzeden bahsettim.
Sonra gözlerim kapandý.Bacaklarým ne kadar aðýrsa göz kapaklarým da o kadar aðýrlaþtý.Kendimi uykunun kollarýna býraktým.Uyandýðýmda babam yoktu.Baba diye seslendim. “Baba” . Ýlk defa bu kadar içten bu kadar benimseyerek.Sesleniþime hemþire karþýlýk verdi.Baban birazdan gelir küçük Bey dedi.Sahiden de babam biraz sonra geldi.Bak sana ne getirdim dedi.Yanýnda dondurmacý Amca,elinde kocaman her çeþidinden olan bir dondurma külahý duruyordu.
_Birlikte yer miyiz? Dedi.Gülümsedim.
Artýk dondurmacýya koþabilecek bacaklarým yoktu fakat biliyordum ki beni sevdiðini bildiðim,dondurma alacak yufka yürekli bir babam vardý.Dahasý o da dondurma seviyordu.