Zaman geçtikçe, korkuyoruz. Yaþlandýkça, büyüdükçe. Yarýnlar bugüne dönüþüp avuçlarýmýza döküldükçe, geç kaldýklarýmýzý anýmsýyoruz bir bir. Evlenip çoluk çocuða karýþanlarý izliyoruz. Hayallerinin peþinden koþmak yerine, çalýþýp kazananlarý. Bizden daha iyi hayat yaþayanlarý yani, bizim hiç sahip olamadýklarýmýza sahip olanlarý.. Neden burda olduðumuzu soruyoruz kendimize? Kim olduðumuzu ve kim olmak istediðimizi bir zamanlar. Sustuðumuz zaman anlýyoruz, boþuna geçmiþ anlarý. uzak kaldýðýmýz zamanlar, yalnýzlýk, avuçlarýmýza dökülen gözyaþlarý, tek baþýmýza göðüslemek zorunda kalýrken herþeyi, etrafa saçtýðýmýz tebessümler, þimdilerde kimselerin inanmadýðý...

Cesur muyduk? Bundan mýydý kalýbýmýza sýðamayýþýmýz? Yanlýþ masallar mý dinledik ya da yanlýþ mý anladýk anlatýlanlarý? "Böyle olmamalýydý" diyorsak þimdi, baþka þeyler ummuþ olmalýyýz hayattan. Günlüklere sýðmayan hayat bir baþkasýnýn gözünde beyhude akmýþ sayýlýyorsa, boþa yaþamýþ olmalýyýz o zaman!

Kaðýttan gemilerde büyüdük biz. "Ýstersen, olur her þey!" diyenlere inandýk, istedik, olmadý hiç bir þey!