Ýçinde baharýn kýpýrtýsý vardý. Bu sabah diðer sabahlardan biraz farklýydý. Aþka dair ya da aþka dahil bir sabahtý. Gökyüzü masmavi ve ne kadar berraktý. Uzun zamandýr böyle hissetmemiþti. Biraz telaþlý, ama bir o kadar da þaþkýn ve mutluydu. Bilinmeyenin kaygýsýný yaþýyor. Ýçi heyecanla kabarýyordu.Onu aylardýr merak ediyordu. Nasýl birisiydi? Ne güzel sohbet ediyorlardý. Ýnternet sayesinde harika biriyle tanýþmýþtý. Gerçi fiziki özelliklerini belirtmiþti. Ama yine de tam olarak onu tanýmýyordu.

Defalarca elbisesini deðiþtirdi. "Ya beni begenmezse ya hoþuna gitmezsem..." Yüzlerce soru aklýndan geçiyordu. Nihayet hazýrdý. Buluþacaklarý kafeye gitmek için otobüse bindi. Otobüste ilerlemeye çalýþýrken ayaðýna birisi bastý. Ýçinden aklýna gelen tüm küfürleri savurdu. "Olsun" dedi ve yine onu düþünmeye baþladý. "Kafa yapýlarýmýz UYUYOR. Onu tanýmak güzel olacak" dedi. Annesi "kafa yapýsý" sözüne sinir oluyordu. O ise inatla söylemeye devam ediyordu.

Otobüsten inip kafeye doðru yürüdü. Kýzarmaya baþlamýþtý. Kalbinin atýþý sanki elbisesinden görünüyordu. O cam kenarýnda oturacak, mavi bir gömlek giyecekti. Maviyi de çok severdi. Annesi bu yaptýðýný duysa kalp krizi geçirirdi. "Boþveer" dedi. Ýçeri girdi. O cam kenarýnda oturuyordu. "Çok harika! Tam hayal ettiðim gibi birisi" dedi. Onun geliþini farkeden arkadaþý gülümsedi. Ona el salladý. Kýrk yýldýr tanýþýyor gibiydiler.

"Ne kaba! Ýnsan ayaða kalkar" diye düþündü. Yerinden hiç kýpýrdamýyordu. Ama hoþ birisiydi. "Olsun. Ben onu degiþtiririm" diye düþündü.

Arkadaþý "Merhaba. Ben Ümit" dedi. O da "Ben Sevgi" dedi. Ümit: "Kusura bakma. Ayaða kalkamadým. Çünkü ben yürüyemiyorum" dedi.

Sevgi þaþkýndý. Hayalleri yýkýlmýþtý. Ne diyebilirdi? Hemen kendini toparladý. "Önemli deðil" dedi. Oysa ne çok önemliydi onun için. Annesini görür gibi oldu "Ohh olsun sana" diyor ve gülüyordu. Ümit neden yürüyemedigini ayrýntýlý þekilde anlatýyordu. Ama Sevgi hala annesinin alaycý gülümsemesiyle boðuþuyor, onu duymuyordu...

Ümit "Galiba seni sýktým" dedi. O yine "Önemli deðil!" dedi. .Hersöylenene "Önemli deðil" diyor, büyük bir kargaþa yaþýyordu...

Sevgi kýzgýnlýkla ve acýmayla karýþýk "Neden bana söylemedin bu durumu?" dedi. Ümit "Önemli olmayacaðýný düþündüm. Çünkü seninle bu durumla ilgili konuþmuþtuk. Sen de önemli deðil demiþtin" dedi. "Hayalkýrýklýgý yaþýyorum sen yürüyemiyorsun ben seninle çýkamam" dedi.

Ümit "Önemli deðil" dedi. Sevgi "Ben gidiyorum" dedi.
Ümit "Ben de dedi".

Ümit "Önemli deðil" dedi. Ayaða kalktý Sevgi ve çýktý gitti kafeden. Ümit güldü "Herþey önemli" dedi. Ayaða kalktý, yürüdü. "Sen önemli deðilsin Sevgi" dedi.

Kafa yapýlarý gerçekten UYUYORDU. Hem de mýþýl mýþýl...

GÜLFÝDAN KEMENT