Takvim yapraklarýndan Kasým sabahýnýn yirmi yedisi düþerken önceki gecenin seyrinden her ne kadar benim habersiz geliþime hazýrlýklý olsa da ailem;birbirimize hiçbir hazýrlýðýmýz olmadýðý anda dünyaya gelmiþim.Bugün hala dönüm noktalarýmý Kasýmlarda yaþýyor olmam da kainatýn bana göstermiþ olduðu iltimastandýr diye düþünürüm hep.
Doðum günlerimin kalabalýk partilerle kutlandýðýný hatýrladýðým son dönem 1992 yýlýndan yedi yýl sonrasý yani 1999 yýlýydý.Ailece so yýlbaþý,son doðum günü,sobanýn üzerinde piþirilip ailece yenen kestaneler o yýlýn son ürünü..Sonra termometrelerden düþen sýcaklýk deðerleri gibi gözümüzden ve gönlümüzden düþtü dedemin kimbilir hangi hayale kapýlýpta adýný Hülya koyduðu annem..Ýþte o günden beri Gesi'nin çam aðaçlarýyla huzura,neþeye davet edercesine þirinlikteki ilkokuluna giderken sabahlarý küçücük ellerimle baðlamaya mecbur kaldýðým;þimdilerde üzerine düþen yýldýzlardan ötürü siyaha boyayýp düzleþtirdiðim ama aslýnda dalgalý olan ve yola gelmeyen saçlarýmdan hep þikayet ettim.Ýlkokulu bitirene kadar da tek sýðýnayým okul kütüphanesiydi.Erhan Güleryüz der ya hani''Çocuk deme sakýn aþýk insan büyümüþtür''diye daha anasýnýfýndayken kendimi aþýk sanýp kimselere söyleyemediðim zaman mý büyümüþtüm yoksa hayatýmdan eksilip gidenler mi büyütmüþtü beni daha çocuk olmadan? Hiç çocuk olmadým ben.Kütüphane camýnda sabahýn sekiz buçuðunda öðretmenimi bekleyerek ilkokulu bitirene kadar da hiç çocuk olmadým.Sonrasýnda zaten görünüþte büyümüþtüm.Annemden miras kalan kýrmýzý ve dolgun yanaklarýmý-Rabbime saðlýklý olduðum için þükretmekle birlikte-hiç sevmedim.Kýsa parmaklarým ve ufak ellerim de babamýn emanetiydi verdiði sevgisi yerine.Kýsa boylu olsam ne çýkardý ki? Gözüyle bakmasýný bilen gönlüyle görmesini de bilirdi deðil mi? Þikayetim çoðu kez yaratýlýþa deðil yaratýlmýþaydý..
Ýsmini mübarek Þaban ayýndan alan babam ve benden 4 yýl önce dünyaya gelen aðabeyimle aramýzda birer köprü kurduk,birbirimizle olan baðýmýzýn daimiyeti için.Lakin hiç geçip birbirimizin kapýsýný aralamaya tenezzül etmeðimiz bir köprü.
Betonarme yapýsýyla betonarme duygular taþýyan Hakký Altop Lisesi'nin bütüm duvarlarý üzerime gelip beni boðmaya niyetlenseler dahi buna izin vermedim ama çok þey öðrendim.Gözlerim kahverengi deðil de yeþil ya da mavi olsalar ne olurdu ki mühim olan bakýþ deðil miydi? Ýnsanlara gülümserseniz ve enazýndan bir baþ selamý verip güne mutlu baþlarsanýz birþey kaybetmezdiniz.Sanýrým bundan dolayýdýr insanlarýn gözlerine ruhlarýna girecek gibi içtenlikle bakmam ve daima gülümsemem.
Kendi ayaklarýmýn üzerinde durabilmemin ve taktir edilmenin kilit noktasýydý Üniversite.Hala aklýmdadýr 7.sýnýfta bir öðretmenimle iddialaþmam:Bir gün Erciyes Üniversitesi'nin gezi otobüslerinde görebileceksiniz beni'' Fýrsat elimde.
Öyle çok büyük hedeflerim de yok.Boyumun beþ cm daha uzamasýný istemiyorum artýk mesela.Ülkeyi yönetmek gibi bir kaygým olmasa da iyi yönetilme isteðini hep taþýdým.Týpký Nazým'ýn dediði gibi ''önemli olanýn zamana býrakmak deðil zamanla býrakmamak''olduðunu öðrendim.
Geleceði ve geçmiþi gözardý etmeden aný yaþamayý öðrendim.Öyle ya Zakkumlar yaz sýcaðýnda açardý ve hiç yaprak dökmeseler de gözlerinizi bu zevkten mahrum býraktýðýnýz zaman yeniden açýþýný izlemek için gelecek yazý beklemek zorundaydýnýz...