Bugün hüzünlüyüm þehir çok suskun
Sanki naçar kalmýþ ayaz eþiðindeyim
Yanaðýma dokunan aðlamaklý esinti
Gözlerimde can çekiþtiren bir an sanki


Tutsaklýðýn girdabýný yaþatýyor sevdam
Gecenin hayýflýðýnda bir duruþ sergiledi
Korku bu amansýz kuþatmada hiç yoktu
Þehir yorgun düþmüþtü akþamýn izinden


Nemli duvarlardan tuðyan ediyordu kokular
Hangi umudun namesinden dem vuruyordu
Rüzgâr yanýðý yüzümün bir umudu kalmadý
Bir tebessüm hasretidir umudum köz olmuþtu


Býçkýn hayallerim alabora olmuþ kaybolmuþtu
Yüreðime dokunacak ah u gözlerin sefilliðinde
Uykularým demsiz ve sokaklar kýdemsiz kordu
Gül kokusu mýsralarý yazan o nefesi anmýþlardý


Þehir katledilmiþ, adeta sersefilliði yaþarken niye
Zamana direnç gösteren gözler kime yorulmuþtu
Teselli edecek kimvar elbet diyecek halim kalmadý
Ýçimin yangýnýndan geriye kalan bir hayat acýydý


Ey sevmeyen sevgili, sen uzaklardan el sallasan da
Martýlara baksan da, eteklerin ýslansa da inan yetti
Zindan karanlýðýnda gecenin zifirini yaþattýn bana
Þehir buruk olsa da, sen yine kendinle kalsan da anla



Mustafa CÝLASUN