Olmayan rakiplerimden tekrarlar aþýrýyorum çoðu zaman.

Sanki benim öldürmediðim ümitleri saklamaya çalýþýrken,

hatýrýma gelen düþünceler gibiler.

Gözlerimle,

evet kendi gözlerimle gördüklerimi düþünceye dönüþtürene deðin,

geçen zaman yetmiyor unutmaya bazý þeyleri.

Alýþmayý becerebiliyorum ancak.

Alýþmayý, seviyorum sonra.

Geçip gittiðim renklerin içinden

bir tekdüzelik yaratabilmiþim gibi geliyor.

Renklerim aðlýyor, ben seviniyorum.


Bütün zümrütler yeþil olmalý,

geçmiþte.

Akýp giden zamanýn bir maðrifeti varsa eðer, çýplaklýðýn resmediliþiyle, dile geliþinin ayný kokuyu vurgulayabilmesidir bu. Gerisi, kavranýþý mümkün olmayan detay, ývýr zývýr iþte.


Bak! ne var ki, ne kaldý bize teselli veren?

Tabiatýn ahengi bile sarsýlmýþ bu günlerde.

Tüm þiddetine raðmen acýlarýmýz romantik bir özlem olarak adlandýrýlýyor

ve tüm özlemlerimiz biraz romantik olduðu için yok sayýlýyor.


“Oysa

ne zaman

aksa su

kendisinden yol alýp

kendisi olmamaya,

dinler bir yerde kulak kesilip

biri

suyun kendi yol sesini.”


“Ansýdým” diyen bir adam tanýdým.

Senden bahsettik.

O’nun yalnýzlýðýnýn “izleyicisi” olabilir miyim dedim.

Hayýr dedi. Sonra…

Ses týrmaladý benliðimin her bir parçasýný,

koptu sevinç baðrýndan gecenin.

Adam ansýdý ve anlattý,

yitik bir hikâye.

Kediler birine ya da bir þeye kýzmýþlar gibi

miyavladý o gece,

geceyi böldü sesleri.


Baþka bir gece

baþka bir adam þarký söyledi bize,

dinledik.

Yükseklik…

Düþmeye deðer miydi yükseklik?

Ayný fikirde miydik, ayný fikir miydik?

Gece kapýsýný araladý ve yavaþça içeri süzüldü ýþýk.

Bilinen tüm hýzýna raðmen

yavaþ hareket ediyordu nedense.

Senin sesin kesilmiþti

ve sanki bir daha gelmeyecekti o daðýn ötesinden.

Kuþlar kanat çýrptý, havayý savurdu bu hareketleri.

Esrarengiz bir hýþýrtý.

Dünyanýn ve kainatýn en dinlenesi hýþýrtýsýydý

kuþlarýn kanat sesleri.

Güzeldi.