Acý bir kova su. Baþým dalýp çýkmakta içine. Nefesim gýrtlaðýmdan çýkamamakta. Bir ölüm kalým savaþý baþýmýn yazgýsýdýr. Baþým bedenimin volkan aðzý. Beynim gri bir lav, gözlerim kor ve alev. Þimdi bu kafayla sana nasýl þarký söyleyeyim? Sözlerim kasabalarýný yakar, yaþadýðýna piþman olursun. Eðer benim sevgim sende olsa, dilini çiðnersin. Susmak adýna, dudaklarýný dikersin. Kýrýk kalbinin cam parçalarý her gün göðsünü kanatsa da, yine de acýný içinde saklar mýsýn? Gönlün bedeninde cehennem olsa, yüreðin sevginle o ateþi körüklese ne yaparsýn? Ýþte acýyý anlatmasý kolay, yaþamasý zordur. Sen hep parmaðýmdaki kuþsun. Ha uçtun ha uçacaksýn. Seni sýksam ölürsün, seni avucuma alsam kanatlarýn incinir. Sana sevgi adýna bir gökyüzü sunarým. Sen ise ayak izlerini öptürürsün bana. Sen hep gökyüzüne bakarsýn. Bu yüzden gözyaþlarýmýn döküldüðü yerleri görmezsin. Acý insanýn yüreðinde kalýr da sevgili çekip gider. Peki acý çeken yüreði sevgili tamir edemezse kim tamir eder? Acý bir deniz. Ben de acýlar denizine uzanan bir liman. Dalgalarýn gelip beni yýkmaya çalýþýr. Her yýkýcý dalgan beni daha çok sýrýlsýklam aþýk eder. Benim yüreðim ve varlýðým sana doðru uzayýp giderken, sen daha bir hýrçýnlaþýrsýn. Ne gemilerin sýðýnýr bana ne de sularýn yüreðimin yangýnýný söndürür.
Sen bir nisan yaðmurusun. Hayatýmýn pencerelerini þöyle bir týklatýp gidersin. Sen yüzümde korkuyla karýþýk bir gülücüksün. Yanýmda oluþun beni mutlu ederken, ne zaman gideceksin korkusu dudaklarýmda acý bir tebessüme dönüþür. Bu aþk sana yeni kapýlar açarken, benim yüreðimi sürgüler. Sana yeni yollar açan bu aþk, bana tabuttan daha dar bir dünya býrakýr. Yaþamaya doymadan, ölmeye giden genç bir idam mahkumu gibi aklýma taze otlar gelir. Ve seni düþündüðümde o çimenler ezilip gider. Her aþk geride bir þey býrakýr. Bu aþk bana acý býrakýr. Senin geride býraktýðýn aþk, yüreðime can gibi yapýþýr. Aþkýný yüreðimden çýkarsam ölürüm, içimde kalsa ey sevgili söyle buna can mý dayanýr?
Sen hiç ölmeye yatmadýðýn için, bütün güllerin parklarda ve bahçelerde olduðunu sanýrsýn. Bilmezsin ki ey sevgili gülüþün hatýramda bir beyaz güldür. Sen giderken o beyaz güller, beyaz kefenim olmuþtur.
Bilmezsin arka bahçelerde açan çiçekleri. Sen hep önüne bakýp gidersin. Ardýnda açan çiçekler, sen kokarken, yolundaki güller baþkalarý kokar. Senin tenin benim için çiçek tarhý iken, baþkalarýnýn teninde dudaklarýn kendi bedeninin cenazesini taþýr.
Acý senden bana kalan hatýrandýr. Seni düþünmek beynimde bataklýktýr. Saplanýrým senli düþüncelere. Kurtulamam seni düþünmekten. Ey sevgili senin vardýðýn nokta aþk cümlesinin sonu deðildir. Sana seni býrakamam diyemem kendimi düþünmüþ olurum. Ey sevgili senden vazgeçemezken, baþkalarý seni býrakýr. Unutma gittiðin her yer sana tertemiz görünse de, o yerler baþka bedenlerle süpürülmüþtür. Ben toz toprak içindeysem hala, aþk bahçeme baþka gül dikmediðim içindir.