Okul ve öðretmen ikilemine kayýtsýz olarak gittiðim köy odasýnda tanýk oldum.Köyümüze gelen ilk öðretmen deðnek yardýmýyla yürüyebilen birisiydi. O’ na, bu yüzden ‘topal öðretmen’ diyorlardý. Aslýnda bende yaptýðý çaðrýþýmlar baþkadýr bu yakýþtýrmanýn. Bana kalýrsa görevini iyi yapmayan öðretmene yakýþýrdý bu sýfat . O, aðýr aksak bacaðý ile bu iþi yapabilen nadir insanlardan birisiydi. Çünkü beni kayýtsýz olarak okula kabul etmiþti. Ayaðý falan da topal deðildi iþte!

En büyük ablam 3.sýnýfa devam ediyordu ama, alenen genç kýzdý artýk. Devam ettiði sýnýfa göre yaþý büyüktü yani.Çünkü;köyde okul olmadýðýndan dolayý zaten geç baþlamýþtý öðrenciliðe. Bu onun suçu deðildi tabii. Suçlu falan da aramanýn faydasý yoktu aslýnda..Devlet ancak ulaþabilmiþti köylere, insanlara...Kurtuluþ Savaþý’nýn ardýndan toparlanmaya çalýþan devlet; Atatürk Devrimlerinin en önemlisi olan Yeni Türk Harfleriyle eðitim ve öðretim iþini yurt geneline yaymaya çalýþýyordu o yýllarda.Çok az köyde okul açýlmýþtý henüz. Ablam þanslý saymalýydý kendini gene de..Hiç deðilse okuma yazmayý öðrenecek kadar okula gitme þansýný yakalamýþtý. Bu þansý ben çekip aldým onun hayatýndan..Bir akþam yemeðinde; “Abla!..Memelerin gocaman gocaman olmuþ...” dememle birlikte ablamýn sofrayý terk edip gittiðini; annemin elinin tersiyle sýrtýma vurup “terbiyesiz seni!..” dediðini, babamýn ise olayý duymazlýða geldiðini hatýrlýyorum. Aslýnda yerden göðe kadar haklýydým ben ama, bunun nelere mal olacaðýný bilememiþtim bir türlü.

Güzel kýzdý ablam. Daha on üç yaþlarýnda olmasýna raðmen çocukluðu arkalarda býrakmýþ gibiydi. Dantel örer, iþleme iþlerdi. Kanaviçenin deliklerine iðneyi batýrýþ çýkarýþlarýna dalar giderdim...Sayýlarý saymasýný ilk ondan öðrenmiþtim þüphesiz..Ve renklerin yan yana geliþindeki ahengi! Kýrmýzý ile beyazýn uyumunu anlayabiliyordum. Bayraðýmýn renkleri gibi yani; yani kaným ile özgürlüðün trampasýný!...... Ama siyah ile beyazýn yanyanalýðýnda bir terslik vardý bana kalýrsa...Bu kaynaþmada iki ýrkýn çektiði acýlar iþleniyordu bohçalara, yastýk örtülerine, çarþaflara peþkirlere sanki..Güney Afrika’da, Amerika’da esir pazarlarý kuruluyordu. Nelson Mandela zindana atýlýp, Martin Luther King öldürülüyordu eþitlik meþalesini yakmaya çalýþýrken ... New York’un kenar mahallelerinde bir kýzýn bekareti harcanýyordu bir beyaz tarafýndan..Utanýyordum! Pamuk tarlalarýnda kararýyordu, beyaza hasret hayalleri zenci kadýnlarýnýn, erkeklerinin, çocuklarýnýn...Bir pamuk ipliði olup sarýlýyordu makaralara sonra..Ne zaman çözülecekti kim bilir? Ne zaman dokunacaktý argaçlarda çiçekli basmalar gibi zamana...Ve Türkiyem iþleniyordu...Doðunun dað yalnýzý çiçekleri, batýnýn yediverenleri, kuzeyin çam kolonyalý yaylalarý, güneyin portakal bahçeleri kaplýyordu dümdüz bir ovayý sanki...Haymanaydým, Konyaydým, Ankaraydým Harrandým þimdi!...Buðday baþaklarýný dolduruyordum heybeme..salýnýyordum rüzgarlarda; bir o yana, bir bu yana...Ergeneydim bir de ayçiçekli:..Dalýyordum... içine...içine....içine...

DALAN BAKIÞLARIM
HALKALAR ÇÝZER ÖTELERE;ÇEVRELENÝR YÜZÜN
AYÇÝÇEÐÝM,ÇITIRDAÐIM,SEVDÝÐÝM!...
BAKMA SAKIN GÜNEÞE,
BEN NEYÝM!...

Onun artan iplerini sezdirmeden araklar, bulabildiðim bez parçalarýný iþlemeye çalýþýrdým. Eser yaratmanýn tadýný alýrdým böylece...Bu deðildi sadece yarattýðýmýz eserler...Top yapmak örneðin..Nasýl mý? Hem çok kolaydý, hem çok zevkli! Hayvanlarý taradýðýmýz demir diþli tarak sayesinde...Hayvanlarý onunla tarar,çýkan kýllarýný tükürükleyerek avuçlarýmýzda yuvarlayýp top yapardýk. Genelde rengi siyah olurdu topumuzun ve hiç zýplamazdý.Gücümüzün yettiði kadar gökyüzüne ve uzaklara fýrlatýp, ardýndan biz zýplardýk onun yerine..Sevinç miydi bu acaba, yoksa yaþamanýn lezzetini duymak mý? Bence her ikisi de doðruydu..Zamanýn çocuklarýna versek böyle bir topu; ellerini sürerler mi dersiniz! Hiç sanmam...Zaten vermek de istemeyiz. Onlar zýplayan, renkli toplarla oynasýn diye...

Bir de minderden bebekler yapardýk; kolu, bacaðý, yüzü olmayan..Bir minderi kývýrýr bulabildiðimiz bir baþ örtüsü ile kundaklardýk onu..Aile olma içgüdümüz o bebeklerle oynadýðýmýz evcilik oyunlarýyla açýða çýkardý. Kimimiz anne, kimimiz baba, kimimiz abla, abi rollerini üstlenir; çekirdek aileler oluþtururduk. Ne hoþ günlerdi o günler!..Aileleri yýkan kavgalardan, alkolden, sýkýntýlardan, ‘kimin eli kimin cebinde’ den , ihanetten, günah denen illetten, aþktan yoktu haberimiz...Ýçimizden geldiði gibi oynar dururduk evcilik denen oyunu...Akþamlara kadar...

Gene daðýldým inanýn!.”.Ne zaman daðýlmadýn ki!” demeyin sakýn!..Ýnsan anýlarýný düþündüðünde içindeki kuru dallar çiçekleniyor birden...kokularýnda uçup gidiyorsun...hüzünlere doðru...þiirlere doðru...

Bazen bir masalýn ardýnda kaf daðýný aþarým,
Geniþler ülkem...
Bazen kýrk haramiler çalar düþlerimi,
Kalakalýrým!...

(devam edecek)