Bu odadan dýþarý çýkmadan yazamayacaðým, yeþilliðin içine dalmadan , ve birtakým düþüncelerimden emin olmadan.
Düþünceler ? Hayatýn deðiþtiremeyeceði bir düþünce varmý acaba ? ve ben bu fikirde sabitsem kendimle çeliþmeyeceðimi bilmek bu kadar barizken hangi durum beni þaþýrtmalý ?Neye þaþýrmalýyým , her bir önceki cümlemi niye okuyorum durmadan , niye Schopenhauer okumak yazmasý zor ancak okunmasý keyifli bir adamken aklýmý yazý yazma cüretinden ve gayesinden kurtaramýyor , dehalýða takan biri daha ? Hanginiz benim gibi düþünüyorsunuz ? Kaç kiþiyiz ? merak içerisindeyim...
Yýllardýr içimde manasýzca bana bakan biri var , bu bir düþünce , hani o sýk deðiþen kavram ! Hani kavradýmý býrakmayan .
Film izlettirmeyen , para harcattýrmayan , konuþturmayan , çiþe bile çýkarmayan , insanlardan koparan , kendini kendinden koparan ,kelimeleri unutturan , açýklanamayan , bir duende durumu sanki..
Bilirsiniz Duende , Lorca , o hani þaþkýnlýkla hissedilen klasik müziðin tarifsiz tarifi.Ýspanyolca ' da bir iblisin adýndan türeyen Duende !
Hayýr , bunu ona benzetmem , yakýþýksýz bir ukalalýk olur ? Olu mu? Olsa ne olur ?
Diyorlar evet , bu bir yolculuk zamanla yavaþça kendi koltuðunu bulacak bir iktidar içinde salýnan herþey.
Yani misal , kadýnlýk , siyasi görüþ , tarihe bakýþýn , durduðun nokta , ideallerin , fikirlerin , savunduklarýn ...
Peki ya bunun hiç gerçekleþmeyecek olduðundan emin olma hissi ? Ya bu kadar içindeyken , dýþýnda hissetme çeliþkisi
Bu kadar duyarlýyken bir korna sesine bile , duyarsýzlýðýndan varolduðunun tezahürü ?

Kýymetin , iyinin , savaþýn , bizim , benden çok kopuk bir ip gibi sallanmasý , gide gele...
Ben ne bir roman yazabilir , ne çaðýna yukarýdan bakabilir , ne sorsanýz herþeyde bir fikir yürütebilir kiþiyim.
Kiþiliksizliðim , bencillliðim , bir Hegel ve Kant çatýþmasý kadar emin ve fakat derinliði olmayan bir bilgi adeta beynimde.
Beyine bu kadar önem vermem ise belki en büyük romantizmim , ne geldiyse baþýma , kiminle paylaþmadýysam yemeðimi , merhametimi bir an nedensizce ne alýp götürdüyse bundandýr , büyüklüðümdendir içimde bakteri gibi büyüyen .
Gözümde bu minicik bedeni , Dünyaya sýðdýrmam , bir gerçekliðin kaybolup gitmesini , soyutlanmýþ halde ortalýkta gezdirmem , belki en baþýndan sebebiydi maðlubiyetin.
Bu kadar aynanýn içinden , konuþamazdý kimse .
Vahim bir yaþamý , adlandýramazdý , indiremezdi çektiði çizgilere .
Adýný koymalýydý en azýndan , sükunetinin.
Hala yadsýnarak ellerinden , çekingence yazarken böyle , evet uzun bir yazý ama eksik -tamamlanmasý ise kayýp- diye düþünmemeliydi.
Adý yok , ölmenin adý yok , dökülen kelimelerin , bu imkansýzlýkta zaten yeri yok.
özgürlük uyumak kadar , yataðýna eþit , gazetelerden , kameralardan , gelmiþ geçmiþ , senden istenen insanlýk kadar insan olmak insanlýðýmýz
Yýkým yataðýn , sofrada yenilen yemeðin , anne baba , sýcak bir yuvanýn içinde , evin içinde þayet doða duvarlarýn dýþýndaysa .
Ya ben kime hapsoldum ve nedir dýþýmda kalan bana duvarlarýmda hissettiðim
Ýnsan , her an eðlenmiyor mu fay hattýnda varolmanýn?
Bu varoluþ , duvarý deðil mi zaten uzayýn , galaksinin , kosmosun ?
Ne kadar ölebilirim ki bir Mozart , Goethe , Dostoyevski yaþamýþsa bu düzlükte ?
Ve ben hala anca Slyvia - nin dediði kadarým
Bin kere denemesem de ulaþamayacaðým
Enine deðil , boyunayým - sözlerine...