Sevmek adýna çýktýðým seyri âlemde,
Yýllarýn, alacaklý olduðu tüm zamaný,
Bir çýrpýda ve hýnçla geri almak adýna,
Durmak bilmiyor ve seyrine dalýyordu…



Dallarýn býraktýðý yapraklar düþüyordu.
Esintinin serinliðine, kendini býrakarak,
Sanki salýnýyordu, hala hazzýn meþkini,
Kahýrdan uzak bir mertlikle, yaþýyordu.



Durakladým, bakakaldým o an mekânda,
Ruhumu kuþattýðý o aþkýn, ayak izleriydi.
Tamamen kendi halinde, aþký divanelerdi.
O kadar muazzam bir vecdi teslimiyetti ki,



Nutkum durmuþtu o an nebatat karþýsýnda.
Onlarda bir candý, ayrýlmaz can cananlardý
Vefa onlarda, hakkaniyetin hassasiyeti vardý.
Toprak olsa, kaybolsa da asla gam kalmazdý.



Yetmiþti artýk sevgi uðruna seyri bu âlemim,
Kimselerde görmüyordum evet, namerdim
Aþký anlamayan o biçare, yaþadýðýný zikreder,
Böyle asýlsýz teraneye, söyle kimler iltifat eder…





Mustafa CÝLASUN