Yýllar, sabrýn devranýnda ömrü tüketse
Can, hazan sayfalarýnda soluksuz kalsa,
Varlýk, ruhumun lekelerinde soyutlansa,
Kalbim mütemadiyen hicranýnla daðlansa.


Aþk nasibin rüknünde mutlak solunacaksa,
Sevda iklimleri melalimi hazla kuþatacaksa,
Umut yaðmurlarý gözlerimden boþalacaksa,
Zaman, ona ram olmak için halimi koklayacak.


Seni anmak, sedalarýn ahengine kanmaktýr,
Kalbinde olmak, Ummanlara sevdanýn adýdýr,
Ruhundan uzaklaþmak, çölde serabý anmaktýr,
Aþkýndan olmak, hayata biganeliði yaþamaktýr.


Sevdim ki seni özüm, sözüm birdir ve kavidir,
Merdin sözü, namert için züldür, aþkta közdür,
Yaþamak adamlýksa, kaným haysiyet için varsa,
Ömür sadakat için çelik, vefa içinde bir onursa.


Senin nazarýnla, kalbinin baharýnda ki nazýnla,
Artýk durma, kaygýyla uyuma, hayýrla sabahla,
Gelecek vaat eden bir umudun esrarýyla kokma,
Hüzünle gark olma, süruru yaþa, zanna bulaþma.


Ben bekledim bunca yýl sabýr içinde duruluðumla,
Bulaþmadým, zahirde ki heveslerin kuytu oluruna,
Ruhun varlýðýnda, kalbin sahibinde olan varlýðýmla,
Ben seni unutmak için sevmedim, sabrý dileyendim...



Mustafa CÝLASUN