Sen bilir misin hissizliðin yorgunluðunu,

Kalb ikliminde solgunun umutsuzluðunu,

Çaresiz sukutun sineme hicran akýttýðýný,

Halimin kuraklýðýnda þevkim kalmadýðýný.



Düþlerimde, ne kadarda umuda uzansam,

Olmayacak hayaller avuntusunu yaþasam,

Yalnýzlýk acýsýný hazanýn yapraðýna yazsam,

Halimin hazin sayfalarýný birde sana açsam.



Kokunla þevki bahara yaslanarak uzansam,

Hasretimin dallarýnda senin halini solusam,

O an tamamen sessizliðin hükmünü tanýsam,

Aþkýn umutlarýnda kalbimin sahibine varsam.



Öyle ömür yaþadým ki halimin o susuzluðunda,

Muhabbetin yýllarca uzaðýnda bað bozumunda,

Yapraksýz dallar yozluðunda korkularý yanýnda,

Fakirliðin kucaðýnda çaresizliðimin korkularýyla.



Melül melül baktým yýllarca hasretin sancýsýyla,

Varlýðýn bilinmeyen adresine yazýnda sýcaðýnda,

Bilginin kýtlýðýnda, idrakimin fevkalade uzaðýnda,

Umutlarýn solgunluðunda, avuntunun kucaðýnda.



Ben sana ne söyleye bilirim, bilirim ki sen eminsin,

Ruhunun enginliðinde kalbini nizam eden nefessin,

Hakký bilen, kanaatle güçlenen sabrýn müdavimisin,

Gülün kokusuyla þekillenen bahtiyarýn ta kendisisin.



Sana nasýl bu sefil halimi anlatýrým çaresiz kalýrým,

Haline müdrik olmak için ne bahanelerde dolaþýrým,

Uzaklardan nazarýmla yaklaþýrým ancak sakinleþirim,

O devranýnda Salih olmak için varlýðýmdan geçerdim.



Bilirin ve sessizliðimde kendi halimde kelam ederim,

Yazmanýn yanýklýðýný sinemde her zaman hissedenim,

Aþkýn ikliminde, adresin mücerretliðinde yine sefilim,

Ben kendi dertlerimle hüzün içinde nefeslen hederim.







Mustafa CÝLASUN