çünkü, herkes daha çok cümle kuruyor artýk.

belirlenmiþ, tanýmlanýþ hislerle, harflerin iffetini, dilin insafýna býrakarak konuþuyoruz. küfür ediyoruz, teþekkür ediyoruz. yalanlar imâl ediyoruz, tek nefes maliyetinde...

fiili baþa alýp, özneyi aldatýyoruz. aldatmamýz bile kurallara uygun...

bazen de edinilmiþ hissizliði koyuyoruz yerine, saçma his yýðýnýmýzýn. paketli bir nezâketin, fabrika ütüsü ile, "nasýlsýnýz?" diyoruz. cevap da çok nâzikâne, sahte cilâsýný parlatýyor; "iyiyim, sen?"

alýnýyoruz, imâ ediyoruz, göndermelerimiz de var. söylemeye korktuklarýmýzýn yerine, söylemiþleri kurban ediyoruz. adak töreninde bir iki nokta yakýyoruz, virgüller kurtarmýþ kendini. susanlarý yenik sayýyoruz, kelimeleri yenildi diye. louvre'dan bir tablo çalýnýyor, biz galerileri sesle dolduruyoruz.

zor olaný yaptýðýný iddia ediyor, harf katili, çene ishalinden muzdarip hâline bir sükûnet tabibi aramak yerine...

daha çok cümle kurduðu için herkes, konuþmuyor artýk kimse