Senli sözcükler tükendi nihayet,
Adýn da silindi çoktan,
Kanýmla yazdýðým tahtadan…

Topraðý da içeriye çöktü mezarýnýn,
Bir yaðmur yaðsa alýp gidecek çürümüþ bedenini…
Yok olup gitmesini mi izlesem;
Mabede mi çevirsem bilemiyorum…

Tut ki birkaç mum diktim, ýþýk olsun diye hapsolduðun karanlýða,
Ne yazmamý isterdin baþucuna?

Sofiyane bir dörtlük ardýndan,
Senin için Fatiha mý dileneyim gelip geçenden?
Yoksa bir çeþme mi isterdin yaný baþýnda,
Su satarsýn belki yolculara, rahmet dilekleri karþýlýðýnda…

Satmak dedim de, sahi iyi bilirdin alýp satmayý,
Niteliðine bakmadan, ayný kefeye koymayý,
Bir deneyim safsatasý yakýþtýrýp iðrenç eylemine,
Eteðinin altýndan her geçeni kazanç saymayý…

Fethettiðin gönüllerden temiz sevgiler alýr;
Birkaç gecelik aþklar verirdin abdestsiz bedeninden…
Sunak taþý yataðýnda yeni bir kurban hançerleyip her gece,
Masum kaný yudumlardýn kristal kadehinden…

Ben ne yazarsam yazayým, ne yaparsam yapayým nafile;
Þahadetim günahlarýn; þahadetim yalanlarýndýr sadece…
Yapma” derin bir karanlýk var ýþýk sandýðýn yerde” dediðimde,
Kahkahayla gülmüþtün, eðlenmiþtin söylediklerimle…

Þimdi en derin yerindesin o karanlýk çukurun biliyorum,
Yeryüzüne yükseliyor çýðlýklarýn, her gece duyuyorum,
Sana aðlýyorum, ellerimi açýp gökyüzüne dualar ediyorum,
Baðýþlanman için rabbimden, merhamet diliyorum…