Zaman, adýný getirdi; yaldýzlý karanlýðýn sabahýnda.
Yine zaman ki, sesini çaðýrdý ýsrar-ý firarýndan.
Açýldýkça kapýlar,
Aralandý güneþin kavurduðu suretin.
Açýldýkça kapýlar,
Buðudan göremez oldu gülmeyi unutan gözlerin.

Zaman, mehtabý kandýrdý, ufku taþýdý bugüne.
Yine zaman ki, sonsuzu indirdi kanayan avuçlarýndan.
Aðladýkça sokaklar,
Sürüklendi yaðmurun ýslattýðý sözlerin.
Aðladýkça sokaklar,
Hayatta kalmak için düðümlendi söylemek istediklerin.

Zaman, fesleðen kokusu býraktý her gün gümüþten ellerine.
Yine zaman ki, sýzdýrdý çöreklenmiþ hüznü kanýndan.
Suladýkça gözlerin topraðý,
Gecede sessizce saklandý açýlan yaralarýn.
Sulandýkça topraklar,
Hayýrsýz bir dalgaya kapýldý çaresiz yarýnlarýn.

Zaman, sýrtýný çevirdi, kesti sözünü yarýda.
Yine zaman ki, özneyi getirdi yýllanmýþ virgülün ardýndan.
Yaklaþtýkça noktalar,
Ölesiye eklendi birbirine, minik eslerle sözcüklerin.
Yaklaþtýkça noktalar,
Kovaladý zaman, yine kaçtý, saklandý umutsuz niyetlerin.

Zaman, unutturdu resmini, kesinse hüsran-ý hayal sonunda.
Yine zaman ki, acýyý saldý savunmasýz cana bir garip þýrýngadan.
Yayýldýkça naralar,
Üþüdü, inledi, köhne bir aþk diledi sahibinden isyanlarýn.
Yayýldýkça naralar,
Gözlerinle suladýðýn topraða gömdü varlýðýný; neylesin týrnaklarýn.