-Merhaba.
-Merhaba.
-(…)
-Uzun zaman oldu. Görüþememiþtik. Nasýlsýn?
-Belki de görüþmeye hazýr hissetmemiþtik kendimizi. Veya ne biliyim bir eli öpülesi rastlandý aramadýk, hiç sormadýk, çaldýrmadýk bile eski günleri gizli numaralarla.
-(…)
-Ben iyi deðilim. Olmaya çalýþtým, ama verdiðim sözlerden kaldýðým gibi yazýlýlardan da kaldým. Ne yana baksam yitip giden umudumdan kareler geliyor önüme. Gözlerin o kadar acýtýyor ki bakamýyorum, ses tonundaki o deðiþmeyen þefkat týnýsý yüreðimi parçalýyor. Ah be … Niye geldin? Veya niye gittin…?
-Þey.... Ben belki konuþuruz diye. Kötü olduðunu duydum, üzüldüm.
-Yalan… Üzülecek halde olanlara üzülenlerdir asýl üzülecek halde olanlar. Ben iyiyim. Bak eli yüzü düzgün iki cümleyi bir araya getirebiliyorum. Ve cümlelerime artýk katmýyorum ismini. Her sabah uyandýðýmda bakmýyorum artýk aynalara, görmüyorum senden izler yansýyan siluetime. Tamda her þeyi unutmaya hazýrlanýrken NEDEN yeniden alevlendirmeye çalýþýyorsun.. Neden sevmez ki sevilen onu seven gibi sevdiðini?


(...)