O vakitler ne kadar hamdým, farký fark etmeyen bir candým
Yaþamak adýna ne talim ettirdilerse onu vuslatým sandým, sual etmeden nefesi býrakýrdým
Hangi gayretin þadýnda umutlanýrdým, bazen hüzünle sabahlar, ahýmla uyanýrdým, pek anlamazdým
Yarýnlar için düþlere inanýrdým, hülyalar diyarýnda yaþamayý ne marifet sayardým ve öyle inanmýþtým


Oysaki ne kadar masumdum, kendi halimde yaþardým
Her ne hikmetse nazarlarýmý saklardým, kimsenin dikkatini çekmekten sakýnýr ve utanýrdým
Muhannete muhtaç olmamak adýna bütün gayretimle çalýþýrdým, burukluk yaþamaya çok alýþmýþtým
Bazen sessiz bir köþede kendi kendime dalardým, duyduðum sesle irkilir kalýrdým, þaþkýn bir þekilde bakardým


Belki baþka dünyalardan umut aradým, ne hazandým
Yaðan kara, yapraksýz dala, þevksiz aðaca, buz kesen ayaza, tütmeyen bacayý öyle anardým
Okuduðum kitaplarýn sayfalarýnda kaybolur ve bazen nefes nefese kalýrdým, bilmem ki yâdýnda ne bulmuþtum
Eza vermeyen sevgiyi, feda olmayý gaye edineni, çilenin serencamýnda güçlenenin sevdasýnýn da ne durulmuþtum


Ürkek bir halin vardý, nefesine þahitlik yapan bir andý
Bir arzun vardý, lakin nazarlarýn ne kadar candandý, kalbimi titreten bir heyecandý, ne ardý
Bir müddet suskun kaldýk, yüzünde manalaþan kýzarýklýða meylettim, nasýl sual edeceðimi o an hiç bilemedim
Arkadaþýnýn dikkatini çekmesiyle birden irkilmiþtin, bir kelam etmek adýna demek ki çekinmiþtin, dönüp gittin


O an ve þahidi bulunduðum zaman, neler anlatmýþtý
Ýçselliðime dönüþ seninle baþlamýþtý, sanki temaþa etmem dahi sakýncalýydý, utanmak vardý
Ýçim içime sýðmýyordu, sanki sinemden bir sel sökün ediyordu, suskun kalmak ne kadar sancý zerkediyordu
Bir umut adýna medeti anmak, beni benden alan o zamandan kurtulmak, meramý hakkýyla anlamak gerekiyordu


Günler sessizliðe teslim olmuþ bir serap misaliydi
Sinemde nasýl bir sahra vardý, uçsuz bucaksýzdý, bir gül-i nihali ansam, firkatiyle aðlasam acýydý
Yýllara sari beslediðim umutlar nerde kalmýþtý, sancýlar her vakit kapýmý çalan refakatçimdi, artýk sürur vardý
Sineme bahþedilen coþku ne kadar muazzamdý, akþam sabah her zaman yakýnýmdaydý, cana demek ki bu lazýmdý


En ufak bir rikkat, kalbi etkileyen þiddet nazardý
Esrarýnda ne mümbit bir ikram vardý, ruhumu ihya eden esin kimden yadigârdý, eriþmek ne manaydý
Nasýl bir hissiyattan söz etmeliyim, farký fark etmeyen için elbette ki yoktur bir sözüm, ilhak olmak sevdaydý
Talim edilmeye muktedir olunmayan ilim kim için sýrattý, istikamet hakikate ram olmadýkça elbette ki kayýptý


Gök gürlerken, rüzgâr yâd elden haber verirken
Fikretmek için düþünecek insan, ilme ifade edilemeyecek kadar muhtaçken, uzaklaþmak kime zarar verir
Nefsimi öldürdüm diyen için, irade nasýl bir ihtiyaca cevap vermektedir, yoksa boþluða talim eden bir avdetmidir
Ruhun ve kalbin bir lisaný var, onu öðrenmek için merak senin iradene ve aklýna bakar, yoksa an neye yarar denir


Ýdrakin talimden bihaber olan ruhi vadinse
Ýnþirahý anlamak halin için bu kadar uzak ise can, canan içindir, aþk ilhamý vecdindir, ihlâs yoksa kimindir
Kul olmak için sabrý hor görme, mütemadiyen mi kanaat edeceðiz deme, ecelle bedelleþmeyi bekleme o an bellidir
Kalbinde bir dirlik yoksa akan kanlar haline yabancýysa, mukallit kalmak ziyadesiyle kalbine yakýnsa, elemdir



Mustafa CÝLASUN