Haber baþlýklarýna þöyle bir göz atmasý yetmiþti. Kararýverdi adamýn içi.
“Tutukluluk süreleri cezaya dönüþtü.”
Tam elini uzatýyordu ki bir baþka el alýverdi gazeteyi. Ýnce, zarif bir el… Döndü. Iþýltýlý bir yüzle karþý karþýya kaldý. Tanýr gibi oldu yirmili yaþlarda, uzun sarý saçlý, ince yapýlý, yeþil mantolu kýzý. Oysa onu ilk görüyordu. Güldü. Beceriksizce güldü. Hafifçe yana çekildi.
“Buyurun…” dedi.
Titrekti sesi.
“Kusura bakmayýn, trenim kalkacak da,” dedi kýz; kasaya yöneldi. Bir ara, parayý verirken, esmer tenli, biçimli yüzlü adama baktý.
Adam, gazetelerin önünde öylece duruyordu. Etkilenmiþti. Böylesi durumlarda bir çeþit soylulukla kaçýrdýðý bakýþlarýný bu kez denetleyemiyordu. Hatta bir an, çok kýsa bir an, konuþtu, bir þeyler söyledi bakýþlarý.
Yanýndan geçerken,
“Teþekkür ederim,” dedi kýz, gülümsedi.
Adam,
“Rica ederim,” derken, kýz, yumuþak adýmlarla çoktan kapýya varmýþtý.
Adýmlar!
Birden irkildi adam.
“Bu sesleri tanýyorum ben!” dedi. “Ayný ayak sesleri… O bildik adýmlar…”


Hep içinde duyardý bu sesleri.
Ýçinin derinliklerinde yürürdü adýmlar sanki.
Hafifçe basardýlar. Ýncitmekten korkan, aðýrlýðýný duyurmayan, buna karþýn, belki de asýl bu yüzden, belirgin bir duyarlýlýðý yansýtan bir ses vardý bu adýmlarda. Yadsýmasý, ilgisiz kalmasý mümkün deðildi. Binlerce adým arasýndan seçebilirdi bile.
Ýlle de geceleri ve çýplak gelirdi adýmlar.
Ve tüy gibi yumuþak.
Yataðýnda yalnýzlýk büyütürken,
“Buralarda geziniyor, yakýnýmda…” derdi, öyle olsun isterdi. “Bir gün karþýlaþacaðýz ve ben buna hazýrlýklý olacaðým. Hoyrat, aceleci adýmlarla gelen düþ kýrýklýklarý yaþamak istemiyorum artýk. Duruldum; beklemeyi, kaderi zorlamamayý öðrendim. Bir gün, hiç umulmadýk bir anda…”


Birden elindeki gazeteyi býraktý.
“O gün, bugündür,” dedi. Yüzü aydýnlandý. “Ya da… ya da yoktur öyle bir gün!”
Hýzla kapýya yöneldi.
Gözleri peronlarý taradý.
Göremedi, bulamadý kýzý. Ýstasyon kalabalýktý.
Gözlerini yumdu. Sýký sýký yumdu.
Ayak seslerini iþte yeniden duyuyordu. Sese doðru yürüdü. Geniþ adýmlarla yürüdü. Oraya buraya çarptý; koþuþan, mendil sallayan, kucaklaþan insanlara çarptý, yürüdü.
Ayak sesleri kesildi sonunda.
“Þimdi oturuyor olmalý,” dedi, gözlerini açtý.
Genç kýz karþýsýndaydý.
Hemen önündeki trende, pencere kenarýna oturmuþ, sevgi uyandýran gözlerle dýþarýya, kendisine bakýyordu.
Ýçi ýsýndý.
“Ancak o böyle bakabilir,” dedi, coþkuyla. “Bu, o!”
Cama yaklaþtý.
Kýz, pencereyi açýp,
“Gazetenizi almamýþsýnýz,” dedi, yine ayný gülümsemeyle.
Adam gözlerini kýzdan ayýramýyordu.
“Sizinkini okurum,” derken mutluluktan uçtu. Tanrým, bu kýz hep gülmeli!
“Korkarým bu gerçekleþemeyecek,” diye yanýtladý kýz. “Trenim kalkýyor.”
Trenin hareket etmekte olduðunu iþte o zaman gördü adam. Nasýl da duymamýþtý lokomotifin havayý yýrtan düdük sesini!
“Bu trenin bir dönüþü olmalý, mutlak olmalý!” diye haykýrdý. Artýk koþuyordu da.
“Nerede? Ne zaman?”
Kýz bir þey söyledi.
Tren hýzlandý.
Kýz duyuramadý sesini.
Tren uzaklaþtý.


Adam, bir süre, uzun bir süre, zamansýzlýðý yaþadý.
Günlerce istasyona gelip kýzýn dönüþünü bekledi.
Yanýlmadý.
Bir gün kýzla birlikte döndü tren.
Yaklaþtýklarýnda,
“Geleceðinizi biliyordum. Kolay olmadý bugüne ulaþmak. Niçin geciktiniz?” diye sordu adam, örtülü bir sitemle.
“Hemen gelemezdim,” diye açýkladý kýz. “Ýnsanlarý tanýþtýran, yaklaþtýran hep bir neden olur. O nedeni anlamak için bekledim.”
“Ben de…” diyebildi adam. “Ben de bekledim.”
“Ýnanýn gelmeyi çok istedim,” diye devam etti kýz. Yutkundu. “Bakýn gazeteyi de yanýmda getirdim. Zaten okuyamamýþtým. Bakýþlarýnýzý beraberimde götürmüþüm meðer. Her açýþýmda sayfalarýnda gezindiniz.”
Adam, hafif fakat kararlý bir sesle,
“Birlikte gezinelim,” dedi, elini uzattý.
“Birlikte…” diye karþýladý kýz; kendini uzatýlan ele güvenle býraktý.


Ýstasyonu terk ederlerken adýmlarýnýn sesleri kentin gürültüsüne karýþtý. Ancak bu, birbirlerinin yürek çarpýntýlarýný duymalarýna engel deðildi.
Sonralarý da olmadý, hiç olmadý.