“Eskisi gibi olmamýz için ne yapmam gerek?”
Baþýmý kaldýrýp bakakaldým.
Þaþýrmýþtým. Çünkü hazýrlýksýz yakalanmýþtým bu cümleye.
Ne denirdi bu cümleden sonra?
Bu cümleden sonrasý nasýl olurdu?
Bu cümleye varmýþtýk iþte.
Bu cümle üzerine baþka bir cümle kurabilir miydik?
Yataðýn ucunda oturmuþ çoraplarýný giyerken, sanki çok sýradan bir laf edecekmiþ gibi söyleyivermiþti.
Çorabýnýn birini giyip diðerini eline almýþ, biraz evirip çevirmiþ, sonrasýnda baþýný kaldýrarak bana bakmýþtý.
Sanki o an tek düþüncesi çoraplarýymýþ gibiydi.
Tabanlarý incelmiþ çoraplarýna bakarken, yeni çorap alma vaktinin geldiði düþünüyormuþ gibiydi.
Aslýnda çoraplarýndan baþka bir þeyi düþünmek istemiyormuþ gibiydi.
“Eskisi gibi olmamýz için ne yapmam gerek?”
Öfke vardý bu cümlede. Bana mý kýzýyordu?
Çok istemeden ama mecbur kalmýþ gibi söyleyivermiþti.
Bu cümle çok aðýrdý, eziyordu muhatabýný.
Onu böylesine sýradan bir þekilde söylemek bir baþkaldýrý mýydý?
Ben böyle korkmuþ muydum hiç?
“Eskisi gibi olmamýz için ne yapmam gerek?”
Neler neler vardý bu cümlede…
“Eskisi gibi olmadýðýmýzýn farkýndayým. “vardý.
Eskisi gibi olabilme olasýlýðýmýza hiç inanmama vardý.
“Sen istedin bu soruyu duymayý ama yanýtý yok bunun.” kýzgýnlýðý vardý.
Ben böyle paniklemiþ miydim hiç?
“Cevabý sen bul bakalým bulabilirsen.”alayý vardý.
“Uzun zamandýr sustum,umursamaz gibi davrandým.Çünkü bu cümleye hazýrlanýyordum.” vardý.
“Tüm iliþkiler bir gün bu cümleye toslar.” tespiti vardý.
“Biz de tosladýk ve hasar tespiti yapmaya gerek yok.”vardý.
Aslýnda hiçbir þeyin eskisi gibi olamayacaðýnýn için için kabulleniliþi vardý.
“Ne sen o eski sen,ne ben o eski ben, gör artýk bunu” vardý.
“Eskisi gibi olamýyorum ama bu halimle de seni mutlu edemiyorum.Sen çöz bakalým.”serzeniþi vardý.
“Uzun zamandýr farkýndayým ama býrakmýyorsun beni gideyim” vardý.
“Söylenmedik bir þey kalmadý.Anlamadýn.”vardý.
Bu cümlede artýk verilmiþ bir karar vardý.
“Eskisi gibi olmamýz için ne yapmam gerek?”
Bu cümleden sonra ne söylenebilirdi, bilmediðim için sustum.
O gömleðini giymiþ, sýra pantolonuna gelmiþti. Elinde pantolonu, yine baktý bana.
Sadece pantolonunu düþünür gibiydi.
Belki de ütüsünü beðenmemiþti.
Pantolonundan baþka hiçbir þey hakkýnda konuþmak istemiyormuþ gibiydi.
“Ýyi ki almýþým sana bu pantolonu.”dedim. Çok ters bakmýþtý bana. Olmamýþtý. Bu cümle uymamýþtý. Eskisi gibi olunmadýðý fark edildikten sonra artýk cümle kurulamýyordu.
Arkamý ona dönüp, pencereden bakmaya baþladým. Yoldan gelip geçenlerin bizim iliþkimizden haberleri yoktu. Can çekiþiyorduk. Baðýrsam yardýma gelen olur muydu?
Ne diyeceðimi bulamadýðýmý söylesem, bir þeyler yapabilirler miydi?
Keþke demeseydi bunu. Keþke olmadýk þeylerden tartýþmaya devam etseydik. Keþke eskisi gibi olmadýðýmýzý bu kadar açýk koymasaydý ortaya.
Hiç gerek yokken deþifre etmiþti deðiþtiðimizi.
“Hadi gel alýþveriþe gidelim “desem ne olurdu?
Hiçbir þey olmamýþ gibi, akþama ne piþireceðimden bahsetsem, unutur muydu bu cümleyi?
Ben unutabilir miydim?
Hala sessizlik. Kýpýrdamýyor. Bizim odamýzýn tahtalarý en küçük bir hareketimizde gýcýrdar.
Dönemiyorum arkama. O duruyor, ben pencereden bakýyorum. Kýpýrdayamýyoruz.
Son fotoðrafýmýz bu.
En can alýcý yerimize saplanýp kalmýþ bu cümleyle iyileþme ihtimalimiz yoktu.
Ýliþkiler son nefeslerini verirken, zaman çok uzun, çok yapýþkan,çok acýmasýz …
Ben yine de tahtalarýn gýcýrtýsýný duymak istiyorum. Her þeye inat gýcýrdamalý tahtalar ve gelmeli yanýma…
Bana sarýlmalý arkamdan. Az önceki cümleden bir daha hiç bahsetmemeli.
Bu can çekiþmeyi hiç görmemiþiz gibi, arkamýz dönük, bakmalýyýz sokaða. Bu suç ortaklýðý tekrar baðlamalý bizi birbirimize.
Tahtalar gýcýrdadý.
Gittikçe benden uzaklaþýyor gýcýrtýlar.
Kapý açýldý.
Kapý hala açýk. Zaman hala çok yapýþkan.
Ve kapandý kapý.
Baþýný kaldýrdýðýnda göremedi beni . Belki de baþýný kaldýrmadan yürüyüp gitti.
Bana bakmadan geçme ihtimaline karþý mý geri çekilmiþtim pencereden?
Ben onun gelip bana sarýlacaðýný hayal etmiþtim. Eskisi gibi, sýmsýký…
O son cümlesini söyleyip gitmiþti.
Eskisi gibi olmamýz için yapýlacak hiçbir þey yoktu.
Oturup aðladým.