Az önce kýsa süreliðine de olsa elektrikler kesildi. Yaþamsal faaliyetlerin bir kýsmý dolayýsýyla durdu. Geçici olarak dinlenme zamaný yani. Birden aklýma prizdeki fiþleri çekmek geldi. Malum; elektrik geldiði zamanki gücü fazla olduðu için cihazlar arýzalanabiliyor. Derhal hepsini çektim.

Bir tek neyi çekemedim biliyor musunuz? Anýlarýmý. Onlarý hafýzamda býraktým tek tek.

Anýlar böyledir iþte hep içimizdedirler. Bizimle yer, bizimle içer, gezer ve tozarlar. Ama uyandýklarý zaman, hele bir de akla düþtüklerinde ana sigortayý bile attýrýrlar.

Bakarsýnýz duygularýnýz halen sýmsýcacýk, hüzünler ise daha bir dibine çöker, acýlar demlenir, lime lime olur yaþanmýþlýklarda tüm beden, pýhtý pýhtý koyulaþýr sevdalar; karýþýr kana, dolaþýr ayaða, kocaman bir sarmaþýk misali gövdeyi sarar usul usul.

Fiþini çekmek zordur anýlarýn. Hele bir yaklaþ ve dokun! Çarpar, sallar insaný. Öyle bir güçtür ki o bilmem kaç watt.

Bazen çekemiyorum anýlarýmý, þehir þebekesi bile az geliyor bana.

Zaman zaman enerjimin tükendiðini hissediyorum. Böyle zamanlarda ne mutlu ki bana jeneratör görevini üstlenen ailem ve dostlarým var.

Onlar benim; "En Karanlýk Zamanlarýmýn Sönmeyen Iþýklarý"dýr.

Sevgilerimle...

Aysel AKSÜMER