Bir þarký; Hayatý Yalan…
Patron emretmiþ adamýna; yalaný bu sefer sen söyle demiþ. Adam yalan söyleyecek diye sevinçten uçmuþ… Nasýl bir duygu bu, baþkasý adýna yalan söylemek ki bu kadar heveslisi oluyor? Nasýl bir rant bu?
Sýkýþýnca baþkasýna yalan söyletenin “yaþasýn bu sefer de kurtuldum” sevinci ve gözlerinin aldýðý þekil. Diðer taraftan baþkasýna yalakalýk için yalan söyleyenin durumu; “yaþasýn, bana deðer veren biri için yalan söyledim”. Bu durumlarda, deðer verilmediðini anlayamayan, kullanýldýðýný fark edemeyenler, kullanýldýðýný fark edenlerden çok daha deðerli bizim gözümüzde; onlara en azýndan “zavallý” diyenler çýkýyor. Þimdi bu yalan ve yalancý kelimeleri yerine yalakalýk kelimesini koyun… Ayný þeyler… Bir birlerini hiç aratmazlar.
***
Sýkýþýnca taktik belli; kafayý kuma gömmek… “Görevimi yaptým” rahatlýðýyla bir süre kumdaki böceklerle uðraþmak, sonra tekrar yalan söyleme ve yalakalýk… Tekrar sýkýþma ve kafayý kuma gömme ve tekrar fosseptik böcekleriyle oynama… Adam bundan zevk alýyorsa diyecek bir þey yok.
***
Baþkalarýný kullanmanýn bir yetenek olduðunu kabul ediyorum. Maþa varken elini yakmamakta bir marifettir. Fakat bu kullanýlabilecek, satýn alýnabilecek insancýklarý nasýl tespit edebiliyorlar, bunu anlayamýyorum. Bravo… Esas yetenek bu olmalý. Birilerini maþa olarak kullanabilme iþi…
***
Maþalar da herhalde; “ya ne olacak; iki gün sonra unuturlar maþa olduðumuzu, biraz da kafayý kuma gömerim tamamdýr iþ, köprüyü geçelim, cebimizi dolduralým” diyorlardýr. Ancak; Yalan söyleten uzun süre bu iþe devam ederse oluyor aþure gibi bir adam. Artýk anlaþýlýyor durumu ama iþ iþten çoktan geçmiþ, yaparken yýkanýn elinde sonuçta kalan enkaz oluyor. Bu durumda oluþturduðu enkazý göstermemek için tekrar maþalara müracaat… Tarihin sayfalarýnda, yalanlarýnýn neden olduðu enkazlarýn altýnda kalan bu tipler o kadar çok ki. Her dönem varlar. Bir de bunlarýn maþalarý… Bazen baþarýsýzlýðý baþarýlý göstermek için kullanýlýrlar. Bazen araklama iþini, saklamak için…
Aynada kendilerine baktýklarýnda bir þey göremiyorlarmýþ bu tipler. Sonra acaba ben hayalet miyim diye þaþýrýyorlarmýþ. Hayýr, hayalet deðilsin, sadece yüzsüzsün. Olmayan yüz nasýl görünsün.
Söylüyorsun kiþiye; “Bak! Arkadaþ, senin söylediklerinin gerçek olmadýðýný düþünme özürlüler bile anlýyor artýk”. Sonuç da ne oluyor, hiç. Adam yanýnda kum dolu kova taþýyor, kovayý yere koyup, iki gözü ki görmez, iki kulaðý ki duymaz, bunlarla birlikte kafasýný yanýmýzda kuma gömüyor. Bu adama daha ne diyeceksin.
***
Bu tipleri dikkate alsanýz ne olur, almasanýz ne olur. Beni rahatsýz eden bu tiplere toplum olarak alýþmamýz, artýk midemiz bile bulanmaz oldu gördüðümüzde.
(Gürsel ÇOLAKOÐLU- Karadeniz Gazetesi Ekim 2009)