Telefon çalýyor akþam saati, anne yüreði pýrpýr koþuyor telefona. Yatsýyý kýlmýþ uyumamýþ. Biliyor oðlunun arayabileceði saati. Konuþma baþlýyor, ama anne oðlunun sesini daha çok duymak için bir þey sormak istemiyor. Sadece dinliyor. Telefonda da olsa sadece dinlemek… Kokusunu o konuþurken hissediyor, nasýl unutabilir ki? Sýkýntýlarýný, dertlerini, kadýn olmanýn zorluklarýný ona bakarken unuttuðu, dünyadaki tek dayanaðý, tek tesellisinin kokusunu… Kelimeler önemli deðil sadece o ses önemli. O sesi tahlil etme yeteneði öyle geliþmiþ ki diðer anneler gibi. Hasta mý, halsiz mi, yorgun mu, kederli üzüntülü mü yoksa sakladýðý bir þey mi var? O sesi dinliyor anlamak için…
***
Bebekken meleklerin güldürdüðünü düþündüðü o yüzü, minik ayaklarýný gýdýklayarak gülmesini saðladýðý aðzýnda diþleri olmadýðý zamanlardaki kahkahasýný, altýný deðiþtirirken onu ýslattýðý günleri, gaz çýkarma merasimlerini… Ev hali; ezildiði horlandýðý günlerde teselli bulmak için sarýldýðý, kokladýðý, dertlerini içerisine sakladýðý ninnileri söylediði akþamlarý…
Ýçinden keþke o zamanlar biraz daha çok sarýlsaydým, koklasaydým, öpseydim diyor telefonda oðlunu dinlerken… Sünnet düðününde oðlunun boncuk boncuk gözyaþlarýna dayanamayýp onunkinden daha çok miktarda gözyaþlarýný içine akýttýðý günü hatýrladý.
Sonra komþu oðlunun küçülen okul önlüðünü istediði günü düþündü. Zaten kitaplarýný da onlardan istememiþ miydi ki… Önlüðün kollarý biraz küçük olmuþtu, buna raðmen onu giydiði gündeki sevinci baþkaydý oðlunun. O zamanki önlük de, telefonun yanýnda duvarda asýlý resmine baktýðýnda, þimdiki kýyafeti de çok yakýþmýþtý. Liseye gönderip göndermeme konusu tartýþýldýðý akþamý düþündü, eþine ilk kez o akþam karþý çýkmýþtý, parasýzlýða ve çaresizliðe lanet ettiði o günü hatýrladý. Zor da olsa o kazanmýþtý anne ve oðul mücadeleyi. Lise iþi tamamdý. Oðlunu sadece yazýn tarlaya soktu. Ama üniversitenin olamayacaðýný o da biliyordu. Ne yakýþýrdý üniversite öðrenciliði diye çok kýsa bir hayal yaþadý. Sonra asker ocaðýna uðurlandýðý gündeki arkadaþlarý ile kol kola yürümelerini, oyunlarýný… Ne çok arkadaþý vardý oðlunun. O gün duyduðu gurur yüreðine tekrar uðramýþtý. Demek ki oðlunu iyi yetiþtirmiþ, yoksa bu kadar seveni olur muydu?
Askere giderken adettir. Büyüklere, akrabalara yollamýþtý oðlunu. O günün akþamýný hatýrladý. “Cebime paralar koydular istemedim, ama zorla verdiler, ben bu parayla acemi birliðini geçiririm, babamýn verdiði parayý sana vereyim, lazým olur” dediði akþamý…
Gözyaþlarýný silerken neden bu akþam diðer akþamlara göre daha çok yaþ aktýðýna bir mana veremedi anne…
***
Bir türlü “hakkýný, sütünü helâl et anne” diyemiyordu annesine oðul. Aylar önce ilk daðýtým yerinde telefon açýp dediðinde annesi çok kýzmýþtý. Ama nasýl oldu aðzýndan o kelimeler dökülmüþtü bu akþam anlayamamýþtý. Asýl þaþýrdýðý annesinin ‘helal olsun oðlum’ demesiydi. Bu sefer kýzmamýþtý hayret diye düþündü telefonu kapatýrken.
***
Yine akþam oldu, telefonun baþýnda anne, fakat karþýdaki ses oðlu deðil, adreslerini soran biri… Adresi verdikten birkaç dakika sonra kapý çalýndý… Zil sesi tuhaftý, kapýya gidemiyordu, boðazýnda müthiþ bir yanma, sanki yer yok, gök yok. Kapýyý açtýðýnda geçmiþin geleceðin, varlýðýn yokluðun, hiçbir þeyin hissedilmediði bir an yaþadý. Kapýnýn önünde bulunanlarý göremedi bile…
     
Not; Kahpe mayýnlarla kaybettiðimiz þehitlerimize rahmet diliyorum. Þehitlerimizin annelerinin aðzýndan çýkacak birkaç sitemli kelimeyi anlayýþla karþýlama büyüklüðünü keþke herkes gösterebilse… Bir tarafta oðlunu kaybetmiþ yüreði yaralý bir anne, diðer tarafta bir sitem yüzünden gururu incineceðini düþünen birileri…
(Gürsel ÇOLAKOÐLU-Karadeniz Gazetesi-Mayýs, 2007)