Bir türlü anlayamadýðý , çözmekte zorlandýðý bir huzursuzluk vardý içinde. Çok büyük acýlar çekmiþler, diþleriyle týrnaklarýyla kazýyarak gelmiþlerdi bugün olduklarý yere. Hiçbir þeyleri eksik deðildi; evleri, arabalarý……. her þey hayal ettikleri gibiydi. Çevrelerinde olup bitenlerden haberdar olamayacak kadar kapalýydýlar içlerine. Sevgi mi? Bu sözcük büyüyü bozuyordu. Bitiyordu bir þeyler. Ne eskisi kadar sýcaktý bakýþlarý, ne de yürekleri çarpýyordu eskisi kadar. Tükeniyordu bir þeyler….

Uzun, simsiyah saçlarýný topladý eliyle. Sürekli içindeki yangýnýn ateþinden ter basar, sýkýntýsýndan alevler içinde kalakalýrdý. Zarif ve ince bedeni böyle zamanlarda yaprak gibi titrer, aðlayacak bir omuz arardý. Üniversiteyi bitireli on yýla yakýn bir zaman olmuþtu ama özlüyordu o günleri. Hoþ, madem mesleðini yapmayacaktý ne diye o kadar çok çalýþmýþ, dirsek çürütmüþtü, bunu da anlayabiliyor deðildi. ‘Ah! Þimdi bir bankada çalýþýyor olmak vardý!...’Artýk çok geçti. ‘Kurtarmalýyým bu iliþkiyi.’ Diye düþündü kadýn. ‘Ýnsan baþka ne ister hayattan? Her þeyimiz var! ‘ Henüz çocuklarý yoktu. Bunun nedenini düþünmek bile istemiyordu. Önce evliliklerini kurtarmalýydý. Kocasýnýn her gün eve yorgun gelmesi, telefon konuþmalarýndan sohbet edecek vakit bulamamalarý, gittikçe uzaklaþmasý üzüyordu onu. Bir erkek kadýnýndan ne isterse, verdiðini düþünüyordu kocasýna. Birden içinden bir þeyler isyan etti. ‘ Ya ben? Ya benim beklentilerim?!..’

Adamýn baþýný kaþýyacak vakti yoktu. Tüm gün yeni alýnacak ihalelerle uðraþmaktan; iþçisine ayrý, çalýþanýna ayrý kafa yormaktan býkmýþ usanmýþtý. Trafik ýþýklarýnda durduðunda bir çocuk yaklaþtý arabanýn yanýna ve camý týklattý. Elindeki mendilleri satmaya çalýþýyordu.
- Ne olur abey , al bi tane. Hayrýn olur.
Camý açmadý. Yeþil ýþýk yanar yanmaz bastý gaza. Çocuk bir küfür savurdu. ‘Almazsan alma be! ‘ Adam duymadý hiçbirini, yoluna devam etti. Bugün bir toplantý vardý. Bir an evvel yetiþmeliydi þirkete. Yabancýlar bekletilmeyi hiç sevmezdi. ‘Bu adamlar amma da kuralcý ha!’ Diye geçirdi içinden. ‘Sanki birkaç dakika sonra baþlasa kýyamet kopar? ‘ Biraz daha gaza bastý, Ýstanbul trafiðinde ilerlemek kadar can sýkýcý ne olabilirdi? Önündeki arabayý solladý. ‘ Kusura bakma arkadaþ, bekleyemeyeceðim seni. ‘ dedi. Sanki önündeki adam duymuþtu. Arabadan elini çýkardý, sesini duyuramayacaðýný bildiði için el hareketleriyle söyleyeceðini söyledi. Sonra da bir korna sesiyle noktayý koydu….Bizimkinin umurunda bile deðildi.

Kadýn, sýkýntýdan televizyonu açtý. Hangi kanalý açtýysa ruhunu sýkan bir þeyle karþýlaþtý. Birçok ülkede ayaklanma vardý. Yer yerinden oynuyordu. Sabah sabah hiç çekilmiyordu doðrusu. Baþka bir kanalda cinayetlerden, kaybolan insanlardan söz ediliyor, sorumlularý bulunmaya çalýþýlýyordu. Müzik kanallarýndan birini açtý. Ruhundaki sýkýntýyý bir türlü gideremiyordu. Kapý çalýnýnca sevindi. ‘Belki Ayten gelmiþtir. Oturur biraz dedikodu ederiz. Ne güzel olur…’ diye düþünerek kapýya yöneldi. Gelen alt kattaki komþusu Füsun Hanýmdý.
-     Sabah kahvesi içmeye geldim, müsait misin?
-     Tabii, buyurun. Ne iyi ettiniz. Hoþ geldiniz.
-     Hoþ bulduk Leman’cýðým. Sabaha kadar uyuyamadým. Gürültüleri duymadýn mý? Nigar Hanýmlar sabaha kadar kavga ettiler. Salih Bey sarhoþtu sanýrým. Duymalýydýn ne küfürler, hakaretler. Nasýl duymadýn Leman’cýðým? Nigar hanýmýn çýðlýklarý yeri göðü inletti.
-     Vallahi duymadým, dedi Leman . Uyumuþumdur o vakitte. Mesut da geç gelmiþ. Hiç haberim olmamýþ. Bugünlerde ruhumda bir sýkýntý var. Hiçbir þeyden mutlu olamýyorum.
Füsun Haným , Leman’nýn dediklerini duymazlýktan geldi. Ballandýra ballandýra anlatmaya devam etti, Nigar Haným’la Salih Beyin kavgalarýný. Bir süre sonra anladý ki Leman anlattýklarýyla ilgilenmiyor, konuyu deðiþtirdi. Yeni aldýðý perdelerini anlatmaya baþladý. Markasýndan, kumaþýnýn kalitesinden, her türlü inceliðini anlattý. Yok, bugün Leman’ýn keyfi yoktu. Caný sýkýldý. Kahveyi içtikten sonra fal bile kapatmamýþtý. Hiç uðraþamazdý. ‘Sabah sabah kimsenin nazýný çekemem.’ dedi içinden. ‘Ocakta yemeðim var.’ bahanesiyle kalktý. Leman derin bir ‘Oh!’ çekti.

Mesut, toplantýdan çýktýktan sonra misafirlerini yolcu etti. Bu ihaleden bir þey çýkmayacaðý belliydi. Adamlar dünyanýn içinde bulunduðu ekonomik krizden, petrol fiyatlarýndan falan sýk sýk söz ettiklerine göre doðru dürüst para vermeyeceklerdi. Son günlerde dünyanýn içinde bulunduðu durum iþlerini de etkilemiþti. Eskisi gibi, ürettikleri mallarý birkaç katýna, gelire dönüþtürmek çok zordu. Masasýnýn üstündeki gazeteleri karýþtýrmaya baþladý. Seçim arifesinde yapýlan sýradan sataþmalarý geçti. Son günlerde boþanmalardan kaynaklanan cinayetlerle ve nedenleriyle uðraþacak hali de yoktu. Dünya, kaynýyordu. ‘Ulan!’ dedi, ‘ Ya, bizi nasýl etkiler bu durum?’ ‘Allah korusun! Bir iç karýþýklýk bizde de olursa?’ Para piyasalarýna göz attý. Parasý küçülmüþtü. Borsanýn düþmesi canýný sýktý. ‘Kahretsin! Tam da zamaný!..’ dedi. Holding büyük bir tehlikeyle karþý karþýyaydý. Muhasebe müdürünü aradý.

Bu sýrada babasýnýn duvardaki resmine gözü iliþti Mesut’un. Dalgalý saçlarý, ela gözleri, biraz büyükçe burnu, uzun yüzü ve çatýk kaþlarýyla babasýna ne kadar benzediðini düþündü. Ticareti ondan öðrenmiþti. ‘Ticarette acýmasýz olacaksýn.’ derdi babasý. ‘ Sen acýrsan, acýnacak duruma gelirsin!’ Annesinin tüm karþý çýkmalarýna raðmen kaç kiþinin iþ hayatýna son vermesine, iflasýna sebep olmuþ; zerre kadar vicdan azabý duymamýþtý. Bir gün faili meçhul bir cinayete kurban gideceðini söyleseler güler geçerdi herhalde. Ama böyle oldu. Onu da acýmazsýzca öldürdüler bir gün, iþyerine giderken … On sekiz yaþýndaydý o zaman. Tüm çabalara raðmen suçlular bulunamadý. Birkaç kiþi sadece þüpheli olduklarý için sorgulandý. Ancak bir sonuca ulaþýlamadý. ‘Lanet olsun!’ dedi. Son günlerde olumlu giden tek bir þey olsa kurban kesecekti. Kalktý, dýþarý çýktý. Babasýnýn öldürülmesinden sonra annesi, sýkýntýsýndan felç olmuþtu. Þimdi bebek gibiydi. Her gün düzenli uðrar; gönlünü alýr; sadece gözleriyle iletebildiði sevgi kývýlcýmlarýný toplar, yüreðine sarardý.

Aklýna Leman düþtü. Son günlerde bir huzursuzluðu vardý. Eskiden ne zaman dönerse dönsün eve, mutlaka beklerdi, uyumazdý.Sabahlarý güler yüzle uðurlar, araya mesafeler koymazdý. Daha ne isteyebilirdi ki bir kadýn. ‘Her þeyi veriyorum ona. Bugüne kadar bir dediðini iki etmedim. Sanýrým ailesiyle ilgili sorunlar yaþýyor.’ diye tahminde bulundu. ‘Aðabeyinin Çek-senet mafyasýnýn içine düþmesi , bu yüzden tutuklanmýþ olmasý üzüyor onu, belli etmese de için için eriyor. Ýyi de ben ne yapabilirim? Ben ondan çok þey beklemiyorum ki, güler yüzden baþka…’ Muhasebe Müdürü gelince uzaklaþtý düþüncelerinden. Ekonomik yönden alýnacak tedbirleri konuþmaya baþladýlar. Holdingin kurtulmasý için bir mucizeye ihtiyacý vardý.

Leman kararlýydý. Bir þekilde kurtaracaktý bu evliliði. Üzerini deðiþtirdi, kuaföre gitmek üzere yola çýktý. Çok güzel olmak istiyordu. Saçlarýný istediði gibi yaptýrdý. Biraz kendine güven duymaya baþladý. Kuaförden çýkarken keyfi yerindeydi. Alýþ-veriþ için markete uðradý. Bir yaný tedirgindi. Telefon açýp akþama sürpriz yapacaðýný söylemek istediyse de sürprizdi iþte. Söylese anlamý kalmayacaktý.’ Ya yine gecikirse?’ dedi, ‘En iyisi telefon açmak…’ Telefondaki ses, dalgýn ve umarsýzdý. Meþgul olduðu belliydi.
-     Leman’cýðým þu an çok önemli bir görüþmem var. Ben seni ararým, dedi.
-     Ben, ne zaman?....sorusunu tamamlayamadý, telefon kapandý.

Daha þimdiden þevki kalmamýþtý. Alýþ-veriþ yapmaktan vazgeçti. ‘Nasýlsa yemek yiyip gelecek, boþuna uðraþmayayým.’ diye düþündü. Kanatlarýndan biri kýrýlmýþtý. Ama vazgeçmemiþti. Telefonun çalmasýyla irkildi. Annesiydi arayan :
-     Nasýlsýn kýzým?
- Ýyiyim anne? Sen nasýlsýn? Annesine hiçbir sýkýntýsýný söyleyemezdi. Annelere söylenen sýkýntýlarýn azalmak yerine çoðalmak olduðunu bilirdi.

-     Aman iyi kýzým. Sen bari iyi ol. Aðabeyin zor durumda, mahkeme suçlu olduðuna karar vermiþ. Aðlayýp duruyor. Þimdi çocuk çoluk ne yapacaklar? Ne yiyip ne içecekler?

Aðlamaya baþladý. Bu, ‘Sen ne yapabilirsin?’ çaðrýsýydý. Baþka çaresi yoktu. Akþam Mesut’la bu konuyu konuþacaktý. Annesine yardýmcý olacaklarýna dair söz verdi, kapattý telefonu. Bütün neþesi kaçmýþtý. Ýnsan mutluluðunu etkileyen ne çok neden vardý. Çevrenizdeki her þey kýrýk dökükken sizin mesut olmanýz mümkün deðildi. Yolda ilerleyen insanlara baktý. Kim bilir birini durdurup sorsa ne sýkýntýlarý vardý anlatacaðý. Ne kadar az insanýn yüzü gülüyordu. Mutsuzluk çýð gibi birbirini tetikliyordu.

Eve döndüðünde isteksizce üzerindekileri çýkardý, yýðýldý kaldý. Uyandýðýnda çoktan hava kararmýþtý. Gündüz yaþadýklarýný geçirdi birer birer gözünün önünden. Hiçbir isteði kalmamýþtý. Mesut ne zaman geleceðine dair telefon bile açmamýþtý. Kendine duyduðu güven sarsýlmýþtý. Her ihtimale karþý dolaba yöneldi, Mesut’un sevdiði kýrmýzý saten elbisesini geçirdi üstüne. Aynada uzun uzun kendisine baktý. Tadý tuzu yoktu. Masa örtüsünü kaldýrdý, dolaptan þaraplarý çýkardý, masanýn üzerine koydu. Ýsteksizce bardaklarý yerleþtirdi. Kapýnýn anahtarla açýldýðýný duydu. Mesut’tu gelen. Ayaða kalktý, karþýladý onu.

-     Hoþ geldin, dedi sessizce.
Mesut , keyifsizce:
-     Hoþ bulduk, dedi.
Leman, elinden tuttu, masaya doðru yöneldi. Sandalyeye oturmasý için iþaret etti. Kendisi de karþýsýna oturdu. Mesut’un gözlerinin içine baktý. Mesut da onun gözlerine baktý. Karmakarýþýktý. Konuþmak istedi. Boðazýna bir þeyler düðümlendi. Konuþamadý. Çoktan kaybetmiþlerdi aralarýndaki büyüyü. Aralarýnda sadece bir metrelik bir masa vardý. Elini uzatsa eline deðecekti. Uzatamadý.
-     Çok yorgunum, dedi Mesut. Ýzin verirsen uzanacaðým.

Haklýydý þöyle düþünmekle: Çevrenizdeki her þey kýrýk dökükken sizin mesut olmanýz mümkün deðildi.

Aralarýndaki masa uzadý…uzadý…uzadý ….