Yüzünde her zaman anlamaya çalýþtýðým gizemli bir meydan okuyuþ vardý. Yaþý kýrkla kýrk beþ arasýnda olmalýydý. Omuzlarý, uzunca boyuna raðmen biraz çökmüþtü sanki. Soluk benzinin , gergin yüz hatlarýnýn arasýndan gülümsemeye çalýþsa da ýþýðý çoktan sönmüþ gözleri, garip bir karamsarlýk veriyordu karþýsýndaki insana. Ama o meydan okuyuþ…Çözemediðim buydu. Neye ve kime meydan okuduðunu anlayabilmek pek mümkün görünmüyordu. Baþýnda rastgele örtüverdiði baþörtüsü, hemen her gün deðiþmeyen entarisi , çorapsýz ayaklarýnda bir terlik; sýradan bir insanýn, sýradan çaresizliði izlenimini veriyordu.

Bir kýzý vardý. On yedi yaþýnda güzel bir kýz. Kumral, uzun saçlarý dalgalýydý. O da annesi gibi uzun boylu ve inceydi. Kahverengi gözlerinde henüz ýþýltýlar sönmemiþti. Ancak bir þey olacak da sönüverecekmiþ gibi tedirgin ediyordu insaný. Bir yaný çekingen ve ürkek; baþka bir yaný konuþmaya , diyalog kurmaya açýktý. Pek ortalýkta görünmese de arada bir karþýlaþtýðýnýzda annesinin soðukluðunu onda da hisseder, içinizde bir yerler üþürdü. Meslek Lisesinde okumaktan gurur duyduðu o kadar belliydi ki..Bunu her fýrsatta dile getirir; okulunun, derslerinin çok iyi olduðundan söz eder, belki de kendince bunu yaþama sebebi kabul ederdi. Annesinin duruþundaki o meydan okuyuþ kýzýnda da vardý. Konuþurken çekinirdiniz adeta. Hatta bir gün annesi üst katlardan birinde oturan bir öðretmenden dersleri konusunda yardým istediði için çok bozulmuþ, duymazlýktan gelmiþ, hiçbir þey söylemeden uzaklaþmýþtý oradan. Annesi çaresiz susmak zorunda kalmýþ, bir daha da böyle bir þey teklif etmeye çekinmiþti. Anlaþýlan oydu ki dersleri hiç de anlattýðý gibi parlak deðildi.

Evin erkeði ise hiç görünmezdi. Arada bir uðrardý evine. Mermer iþçiliði yaptýðý söyleniyordu. O da kadýnla hemen hemen ayný yaþlardaydý. Zayýf bir bedeni, arkasýna topladýðý uzun saçlarý vardý. Çok alýþýlmýþ olmadýðý için tuhaf geliyordu herkese ama o hayatýndan memnundu. Baþkalarýnýn ne düþündüðüyle hiç ilgilenmemiþti. Yaþamak için her þeye razý olabilecek bir insan profili sergiliyordu ki bu, çoðu insaný kýzdýrabilir hatta çileden bile çýkartabilirdi. Ýnsan bu kadar nasýl rahat ve umarsýz olur anlayabilmek zordu. Evine uðradýðý istisna günlerde elinde bir poþet ya da içi dolu bir erzak çantasýyla geldiði görülmemiþti. Yüzü, yýllarýn çizgilerini çok derin bir þekilde taþýyor; adeta ona nispet, yaþadýðý umarsýz hayatý belgeliyordu.

Ýki senedir evin ne kirasýný ne de aidatýný verebilmiþlerdi. Elektrik , su parasý gibi zaruri ihtiyaçlarý hep ev sahibinin cebinden gider, ne yiyip ne içtiklerini kimse bilmezdi. Birkaç kez komþularý yardým için bir araya gelmiþ, ihtiyaçlarýný karþýlamak için güçlerinin yettiðince yardýmcý olmaya çalýþmýþlardý. Vicdanlarýný rahatlatýp, yardým etmenin iç huzuruyla dopdoluyken aldýklarý cevap karþýsýnda donup kalmýþlar, bir daha da yardým edecek cesareti bulamamýþlardý. Kadýn, bu yardýmlarý ihtiyaç sahibi olan baþka insanlara yapmalarýný, kendilerinin ihtiyacý olmadýðýný söylemiþ; belki de insanlarýn attýðý önemli bir adýma ilk darbeyi vurmuþtu. Ah, o meydan okuyuþ!…Tüm insanlarý uzaklaþtýrmýþtý çevrelerinden.

Bu eve taþýnmadan önce çalýþýyormuþ kadýn. En azýndan karýnlarýný doyuracak kadar bir para kazanýyormuþ. Ancak kocasýnýn esrara olan baðýmlýlýðý, alkol tutkusu onu da bezdirmiþ canýndan; huzursuzluðu, çalýþma isteði duyamamasý, sýk sýk hastalanmasý rahatsýz etmiþ patronlarýný. Býraktýrmýþlar iþi. Ýþ yerinin kapanacaðýný söylemiþler ona. O günden bu yana da çalýþmak için hiç gayret göstermemiþ. Bu anlattýklarýmýn hiçbiri birinci aðýzdan deðil elbette. Sadece dedikodu.

Ev sahibinin insancýl tavrý, kiracýlarý üzerinde babacan, yardýmsever bir anlayýþ sergilemesi belki de onlar için çok büyük bir þanstý. Vehbi Bey, oldukça varlýklýydý. Altý yüzü aþkýn evi, pek çok dükkaný, arsalarýyla yörenin sayýlý isimlerinden biriydi. Bugüne kadar sebepsiz yere ne bir kiracýsýný çýkarmýþ ne de rahatsýz etmiþti. Elinden geldiði kadar yoksullara yardým eder, gelecek vadeden gençlerin okumalarý için maddi ve manevi yönden destek olur; içten, doðal konuþmalarýyla herkesin kalbini kazanýr, herkes tarafýndan çok sevilirdi. Uzun yýllar siyasetle uðraþmýþ, ülkesine yararlý olabilmek için çaba sarf etmiþti. Ancak her þeyin bir sýnýrý vardý. Ýki yýl az bir zaman deðildi. Canýna tak ettiði bir gün sitenin kapýsýnýn önünde karþýlaþtý Sami Efendi’yle Vehbi Bey. Fýrsat bu fýrsattý. Selamlaþma faslýndan sonra hemen konuya girdi. Sesi sert ve ürkütücüydü.

-     Hayýrdýr,Sami Efendi sen buralarýn yolunu bilir miydin?
-     Ben…Ýþten güçten fýrsat bulup…
-     Tamam…Tamam…Konuyu uzatmaya gerek yok. Ýki yýldýr ne ev kirasý verdin ne de diðerlerini.
( Buraya yazamayacaðým bir küfür savurdu hem de en okkalýsýndan.) Ya birikmiþ hesaplarý öde ya da çýk evimden.

Kadýn içeride soðuk terler dökerek dinliyordu konuþmayý. Konuþmalarý daha rahat duyabilmek için balkon kapýsýný açtý yavaþça. Genç Kýz annesine ‘Neler oluyor?’ iþareti yaptý mimikleriyle. Kadýn parmaðýný dudaklarýna götürüp ‘Sus!’ dedi. Allak bullaktý ne düþüneceðini bilemedi. Rengi daha bir atmýþ, bacaklarý tir tir titriyordu. Buradan da çýkarlarsa nereye gideceklerdi? Kim kirasýný vermeden, elektrik , suyun parasý vermeden bir iki yýl daha oturturdu evinde? Düþüncelerini Vehbi Bey’in sert sesi bozdu.

-     Arkadaþ, bir þey söyle. Böyle susmakla nereye kadar? Sen ne yapýyorsun bakalým kazandýðýn parayý? Karýný, çoluðunu çocuðunu da mý düþünmüyorsun? Kim karþýlayacak bu zavallý insanlarýn geçimini?
-     Çok mu merak ediyorsun? dedi adam. Çýkmýyorum bir yere. Al hanýmý da kýzý da tepe tepe kullan!...

Neye uðradýðýný þaþýrmýþtý Vehbi Bey, elinden bir kaza çýkacaktý; ancak toparlandý.
-     Senin suratýna tükürmek vardý ya! Dedi. Deðmez!…

Kadýnýn yüzünde yine tuhaf bir meydan okuyuþ vardý. Kadere mi, kocasýna mý, insanlara mý? Bilinmez….


27.02.11