Düþkünlüðün düþürdüðü kalabalýkta
En aðýr yükündür yalnýzlýk,
Baþka hiçbir þeyi taþýyamazsýn.
Yanarken dizlerin kanýn kýzýllýðýnda,
Acýyý, kendini görerek duyabiliyorsan ancak
Körelmiþ ruhunla hakkýn yok! Kimseye acýyamazsýn.

Neyi ekleyebilir ömrüne bir sabah daha
Her uyanýþta bitiyorsan, dünden
Elde sen yoksan, kendine tamamlanamazsýn.
Kalkmak için dilendiðin ellerinle
Düþtüðün yerden, neye dönersen dön,
Dönmenin kendisi, hayat ve ölüm,
Düþkünlüðün senin...

Nedir o, bir çocuk mu baðýrýyor içindeki enkazdan,
Orada kimse yok mu? Dayan.
Sözsüz bir çýðlýk ve bir o kadar sessiz
Ama kulaklarýnda patlayan...
Ki kulaklarýn senin, Midas’ý jurnalleyen dilindir, duyduðunu kuyulara fýsýldayan.
O yüzden yönsüzdür ölümü pahasýna
Issýzlýðýn ortasý,
Kendini susan sessizliðin, senin...