Soðuk ve yaðmurlu bir sonbahar akþamýnda savrulmuþ bir yaprak gibi caddede sürüklenip gidiyordu. O gün yine sýradan bir gündü. Beynine beynine vuran yaðmur damlalarýndan kurtulmak için hýzlý hýzlý yürüyordu. Kendine þemsiye almak için ayýrdýðý parayý da “babacýðým acilen yardýmcý ders kitabý almam lazým” diyen kýzýna çýkarýp vermiþti. O günün sabahý bulutlara bakýp yanlýþ tahminde bulunmuþtu. Kesin yaðmaz dediði yaðmura apansýz yakalanmýþtý. Canýnýn sýkan bir durumdu. Kendi kendine “Aman boþ ver! Eve varmaya az kaldý zaten” diye düþündü.
Evinin sokaðýna geldiðinde adýmlarýný daha da hýzlandýrdý. Yaðmur birikintilerine basmamak için dikkatle yere bakarken ileride bir þey fark etti. Ne gördüðünü anlamak için gözlerini kýsýp baktý ama yine de ne olduðuna karar veremedi. Adýmlarýný sýklaþtýrýp gördüðü þeyin yanýna hýzlýca yaklaþtý ve eðilip eline aldý. Bu bir cüzdandý. Cüzdanýn kime ait olduðunu anlamak için saðýna soluna bakarken birden kendisinin emekli olduðunda alacaðý üç aylýktan bile fazla para olduðunu anladý. Çünkü o bir memurdu. Bu kadar parayý anca böyle bir durumda görebilirdi. Ama bazýlarýnýn da o kadar çok parasý var ki sahip bile çýkamýyorlar diye düþündü. Artan yaðmur taneleri bir an önce eve gitmesi gerektiðini söylüyor gibiydi. Cüzdaný cebine koyup hýzlý adýmlarla evine doðru yola koyuldu.
Kapýyý açarken birden vücudunu garip bir duygu sardý. Ne olduðunu anlamaya çalýþtý sonra aklýna bulduðu cüzdan geldi. Yoksa cüzdan lanetli miydi? Sonra kendi kendine gülümseyerek “yok daha neler” diye düþündü. Kapýyý açtý ve içeri girdi. Birden eþinin ve çocuklarýnýn onu coþkuyla karþýlayan seslerini duyunca kendine geldi. O garip duygudan kurtuldu.
Eþine sarýlýp öperken kafasý allak bullak olmuþtu. Birden sanki eþiyle arasýnda bir duvar varmýþ gibi geldi. Yine saçmalýyorsun diye düþünürken aklýna bir þey geldi. O karanlýkta cüzdaný nasýl fark etmiþti. Cüzdan sanki yanýp sönüyordu yani “ben buradayým” der gibiydi. Sonra “Sen fazla roman okuyorsun” diye düþündü. “Alt tarafý bir cüzdan buldun. Saçmalamanýn alemi yok” dedi kendi kendine.
Eþinin “yemek hazýr” sesiyle oturduðu yerden irkildi. Dalmýþtý bir an. Ne yapacaðýný düþünüyordu. Bu cüzdanýn sahibini nasýl bulacaktý. “Yemekten sonra karar veririm” diye düþündü ve sofraya yöneldi. Yemekte yine her zaman ki günlük olaðan konuþmalar yapýldý. Herkes neler yaþadýðýný anlatýyordu. Genel olarak bunu aile olarak yaparlardý. Sonuç olarak hepsinin en çok birbirini gördüðü yer yemek masasýydý. Herkesin kendine has bir koþuþturmasý olduðu için yemek dýþýnda görüþmeleri zor oluyordu.
Ailesine cüzdandan bahsetti. Onu nasýl bulduðunu anlattý ve çýkarýp gösterdi. Garip ama o cüzdan yine parlýyordu. Ama bu parýltýyý gören sadece kendisi idi. Cüzdan kutusundan yeni çýkarýlmýþ deðerli bir mücevher gibi parlýyordu. Sanki göz kýrpar gibiydi.