Rüyasýnda onu,ellerinden tutmuþ okyanusun ortasýnda yürüyorlardý.

Rüzgarýn melodisi,dalgalarýn hýrçýnlýðý aþk þarkýsýna dönüþüveriyordu.

Gökyüzü masmaviydi.
Göz kýrpýyordu onlara,gökyüzünde periler aþk þarkýsýna eþlik ediyorlardý.
Bir an gözgöze geldiler,nefes alýþ verileri hýzlandý ve nefesleri birbirine karýþtý.

Dudak dudaða geldiler,iki aþkýn buluþmasý olacaktý ki bir anda heþey gözlerinde akýp gitti. Bu onun için bir hüzündü.

Kendine kýzýyordu,annesine kýzýyordu.
Düþünceli bir þekilde odasýndan çýkýp mutfaða doðru gitti.
Annesi sofrayý hazýrlamýþ,çayý demlemiþ onu bekliyordu.
--Günaydýn Oðlum.
--Günaydýn Anne.
--Yüzün solgun gibi,hastamýsýn yoksa?
--Yok hayýr hasta deðilim,sadece biraz geç uyudumda ondan,þimdi kendime gelirim.

Gördüðü rüyanýn etkisinde düþünce deryasýnda boðuluyordu.
‘’Keþke uyanmasaydým ama hep o uyku içinde kalsaydým’’
Diye kendi kendine söylendi.
Üstünü giydi ve dýþarý çýktý,dalgýn bir þekilde yürüyordu,arkadaþlarýnýn çaðrýþmalarýný bile duymamýþtý.

Deniz kýyýsýnda bir bankýn üzerine oturdu,Denize ve uçuþan martýlara derin bir soluk çekerek baktý.Hava soðuktu aðzýnda duman tüter gibi buhar üflüyordu.
Rüzgar estiðinde yerdeki kurumuþ yapraklar ve kaðýt parçalarý havada uçuþuyordu.

Biraz yürümek istedi gözleri bir anda gökyüzünde bir kuþ gibi süzülen uçurtmalara takýldý,bir an gözleri doldu çünkü onunla her yýl sonbaharda kýþýn geliþini böyle kutlarlardý.Ve saatlerce rengarenk olan uçurtmalarýný gökyüzünde havalandýrýrlardý.

Hava soðuktu Deniz dalgalýydý ve her dalgalandýðýnda sanki yüreðinden bir parça koparýyordu.

Boðuluyordu.Koskocaman dünyaya sýðamýyordu,etrafýna bakýyor,dolanýyor,insanlara bakýyordu.Ýnsanlar baharýn verdiði çoþku ve sevinci yaþýyorlardý ama o hiç sevinemiyodu çünkü yeryüzü sonbaharýný yaþýyordu ve yaza kadar solgun ve ölü olacaklardý.

Çiçekler filizlenmeyecek.Güneþ umut yüklü sýcaklýðýný vermiyecekti Dünya’ya.Kuþlar ötmeyecek,aksine Yeni ve sýcak ülkere göç edeceklerdi.

Zorunlu göçler insan yaþamýnda da büyük etki býrakmýþtýr.Tanýdýðýn,ýsýttýðýn,sevgini koyduðun yerleri zorunlu olarak göç etmek,herhalde bu insan yaþamýnda nekadar yeni birþey olsada çok zor olmasý lazým.Çocuðunu kayýp diyarlara vermek gibi birþey herhalde.

Güneþ cansýz ýþýklarýný Dünyaya vurmaya baþlamýþtý.Oda yavaþ yavaþ veda ediyordu gökyüzüne,yerine karanlýklarý býrakýyordu.
Hiç sevmiyordu bu karanlýklarý,dev bir canavar olup hapsediyor ve ölümcül duygular yaþamasýný saðlýyordu.

Yaþamýnda tek tutanaðý,sevdiði ve ömrü boyunca hep seveceði aþkýnýn ölümsüz diyarlara gidiþinin 1.yýlýydý bu.
Evet bundan 1 yýl önce bugün yüreðinin acýmsýz dayanýlmasý zor ayrýlýðýnýn yýl dönümüydü.

Bir türlü kabulenemiyordu.Nerde bahsedilse,adý anýlsa gözlerinde bir damla yaþ akar orayý ya terkederdi yada onun adýný aðzýna alanlara bir anda öfkelenir,baðýrýr çaðýrýrdý.

Yaralýydý ve bu yaranýn merhemi yoktu.Yarasý çok derinde taaa yüreðinin benliðinde ve yaþam hücrelerine kadardý.

Bir an ölüm diyarýna bir mektup yazmayý düþündü,yaþadýklarýný,korkularýný,acýsýný hepsini yazacaktý.
Çalýþma masasýna oturdu,eline kalem aldý ve defterine baktý. Biraz bekledikten sonra yazmaya baþladý.

Merhaba Mavi Gülüþlü Kýz
Bugün gidiþinin tam 365.Günü ve ben 365 gün boyunca hergün her saat,her dakika ve her saniye ölüyorum.

Hatýrlýyormusun bana birþey demiþtin ‘’ikimizden birine birþey olursa ne olur diye’’ ve bende düþünmesi bile korkunç demiþtim.

Sen bunu söylerken ben düþünüyordum aslýnda,düþünürken korkuyor,ürküyor ve titriyordum ve daha o anda karanlýklar dev bir canavar oluyordu boðuluyordum.

Ellerinin ellerimde kayýp gittiði andan itibaren elinin
sýcaklýðý hala ellerimde ve bugüne kadar hiç kimsenin elini tutmadým merhabalaþmadým.
Gidiþin nekadar acý versede yaþamaya çalýþýyorum ama senin yokluðunla deðil anýlarýnla yaþýyorum,sanki her an gelecekmisin gibi umutla bekliyorum.

Sen güldüðünde deniz kýskanýrdý ve dalgalarýný bir tokat gibi kayalara vururdu.
Gülüþün mavi idi.

Sen gittiðin günden beri yüzüm hiç gülmüyor,çok az dýþarý çýkýyorum elimde olsa sensiz olan sokaklarý yakardým.
Hep odamdayým sadece düþünüyorum bazý günler sen varmýþsýn gibi davranýyorum ve kendi kendime konuþuyorum.Bu durumum ailem tarafýndan korkuluyor,delirmiþim gibi davranýyorlar,ama ben delirmediðimin farkýndayým.

Geçen gün annemin baskýsý ile psikiyatriye gittim.Doktor bana neyin var dediðinde bense ona
‘’Siz hiç yüreðinizi okyanuslara býraktýnýzmý’’dedim .
Yaþadýðým bu yerler seni anýmsatýyor,yürüdüðüm yollar,sokak lambalarý,rüzgarýn uðultusu,gecenin ayazý,sabahýn dondurucu soðuðu ama herþey seni anýmsatýyor.

Þu an özgürlüðünü demir parmaklýklar ardýna býrakmýþ,yaþamýný ve umutlarýný dar aðacýna asacak bir idam mahkumu gibiyim.

Ben bunlarý yazarken dýþarda yaðmur yaðýyor,dýþarýnýn pisliðini temizleyen bahar yaðmurlarý yaðarken,ben sensizliðin kirlenmiþ haliyle sadece yanlýzlýðým var yanýmda.
Ben umudumu yitirmeyeceðim herzaman sen varmýþsýn gibi yapýp ve herzaman sen gelecekmissin gibi yaþayacaðým Mavi Gülüþlü Kýz...



Serdar ÖZDEMÝR
26 Ocak 2011/Çarþamba
Saat:19:32