Özgüvenin yüksek dozlarda damarlarda dolaþmasý körlük etkisi yapýyormuþ. En kötüsü de kendini göremiyormuþ kiþi tüm bencilliðine raðmen. Farkýnda olamýyormuþ, bir çeþit ayakta uyuma durumu kendini uyanýk hissederken.
Ne büyük aptallýk!
Onu kaybettiðimden beri kendimi aptal hissediyorum. Gözlerim açýldý ama kötürüm kaldým. Sanki beynim yavaþladý, kocaman bir boþluk geldi oturdu kafamýn deli gibi çalýþan kýsmýna. Düþünemiyorum. Düþünmek istemiyorum hiçbir þeyi. Kalbimdeki, aklýmdaki bütün yüzler ona dönüþmeye baþladýðýndan beri saçlarýmýn beyazladýðýnýn daha bir farkýna varmaya baþladým. Onun yanýnda yaþýmý bile hissetmediðimi anladým. Yaþlandýðýmýn bile farkýnda deðilmiþim meðer. Kabullenmek zor olmalýydý elbette, ama hiçbir þey bu kadar zor gelmemiþti. Öyle garipsedim ki… Öyle yediremedim ki gururuma bu durumu… Ne zorluklar atlatmýþtým, ne belalar gelmiþti baþýma. Hepsinden sýyrýldým, kurtuldum. Kendimi hiç bu derece çaresiz ve yardýma muhtaç hissetmedim. Kalbim donuyor, ruhum uyuþuyor, ölüyorum sanýyorum. Tek baþýma televizyon izleyip tek baþýma içiyorum çorbamý. Ve raylar görüyorum gözlerimi kapayýp da baþýmý yastýða koyduðum an. Bana doðru hýzla gelen bir trenin ya da farlarýný yakmýþ bir arabanýn geliþindeki tehlikeyi bire bir yaþýyorum sanki. Yüreðim sýkýþýyor, terliyorum.
Hiç olmadýðým kadar kötüyüm…
Beynimdeki ve yüreðimdeki bütün yüzlerin bir ölünün yüzüne dönüþmesi ve o ölüyü bu kadar özlüyor, “onu” özlemek eylemini de bu kadar garipsiyor olmam kaldýrabileceðim bir durum deðil sanýrým. Yýllarýn yorgunluðu bir gecede üstüme çökerken benim aslýnda ona ne kadar âþýk olduðum söyleniyor çevremde. Ona olan aþkým yüzünden sararýp solmuþum o gittikten sonra. Ne kadar vefalý bir eþmiþim!
Bir ömür geçirdiðim o kadýna belki bir gün bile deðerli olduðunu hissettirmediðimden, kendi egolarým için savaþýrken ona hayatýmý kolaylaþtýrmasý gereken bir araç ya da makine gözüyle baktýðýmdan olsa gerek tüm bunlar. Vicdan azabý olsa gerek. Hayattayken bile özlemediðim birini ölünce neden özleyeyim? Çektiðim bu ýstýrap özlemden ileri geliyor olamaz…
Biz âþýk olarak evlenmedik. Evet, onu seçen bendim. Bu seçimim karþýsýndaki duygulanýmlarýný, heyecanlanmasýný, þefkatle ve minnetle bakan gözlerini ciddiye almadým. Çünkü bu iþe danýþýklý dövüþ olarak bakýyordum. O benim için uygun olan kiþiydi, beni taþýyabilir, destek olabilir, çocuklarýmý yetiþtirebilir ve yerine göre davranmasýný bilirdi. Bense ona istediði her þeyi verebilirdim. O zamanlar böyle düþünüyordum, o gidinceye kadar da böyle düþünmeye devam ettim. Arkama dönüp baktýðýmda, koskoca bir ömrü birlikte geçirdiðim bu kadýna hiçbir þey veremediðimi fark ettim. Bu onu mutsuz ettiðim anlamýna mý geliyordu? Mutsuz bir kadýna da benzemiyordu oysa. Gözlerinde yanýp sönen ýþýltýlarý gören herkes iþlerin yolunda olduðunu düþünebilirdi. Ben de öyle düþünüyordum nitekim. Maddi sýkýntý çekmeyen, çocuklarýný sessizce büyüten, misafirlerini aðýrlayan, yeri geldiðinde göðsümü kabartan o þefkatli kadýn kendi halinde yaþayýp giderken neden mutsuz olsun ki? Yüreðimin gözü kapalý olduðundan mý göremedim hiçbir þeyi? Bu körlük hali onu hiç mi rahatsýz etmedi? Mutsuzluðundan bu kadar bihaber olduðumu þimdi fark etmek her þeyden önce gururumu kýrdý. Baþarýsýzlýðýmý yüzüme vurdu sanki. Bu hisse olan zaafým yüzünden hissediyorum þimdi bunlarý. Duyarlýlýðýmýn en yüksek olduðu iki duygu varmýþ: Baþarý ve baþarýsýzlýk… Yeni fark ediyorum. Þu yaþýmda hayatý ve dünyayý yeni keþfetmeye baþlamanýn geç kalmýþlýðý, yaþanmamýþ günlerin acýsý, ona veremediklerim karþýsýnda onun bana verdiklerinin altýndaki ezilmiþlik duygusu… Özellikle de yapýlan iyiliklerin karþýlýðýný verememek hep incitmiþti gururumu. Ýþte yine o duygu ve altýnda kalmak iyiliklerin, ezilmek… Bu yaþta baþ edebileceðim bir duygu mu bu, onu bilmiyorum. Ama yine de düþünmeye ve kendimi sorgulamaya susamýþçasýna sorular soruyorum kendime, o gidip de eve kendi anahtarýmla girmeye baþladýðýmdan, evin soðukluðunun farkýna varýp iliklerime kadar donduðumu hissettiðimden, geceleri uyuyamadýðýmdan ve daha uykuya dalmadan kâbuslar görmeye baþladýðýmdan beri. Anlamlandýrmakta, kendimle yüzleþirken karþýlaþtýðým o utanç duygusuyla baþ etmeye çalýþýrken bir yaným bütün hatalarýmý yüzüme vuruyor, diðer yaným ise hala büyük bir arsýzlýk ve hýrsla bütün suçu o ölünün omuzlarýna yüklüyor. Mutsuzluðunu sakladýðý, beni her daim baþarýlý ve en üstün kýlmak için elinden geleni yaptýðý, bir tek sözcüðümden, bakýþýmdan mutlu olmakla yetindiði ve onu seçmemden dolayý bana duyduðu minnet borcunu hep þefkat göstererek ödediði için suçluydu. Bense o þefkatle bakan gözlere bomboþ ve umursamaz bakýþlarla karþýlýk verdiðim, hayatýmda þefkatin eksikliðini hissettiðim anda gözlerini hatýrladýðým, bu körlüðü hayatým boyunca umarsýzca taþýdýðým için suçluyum. Þefkatin ne denli önemli bir þey olduðunu duyumsadýðým anda ondan esirgediðim bir damla þefkatin ruhunda nasýl yaralar açtýðýný anlayabiliyorum artýk. Cezamsa o gittikten sonra bu yaþýmda sevgisizliðe mahkûm edilmek, þimdilik… Ýntikam almak, bir gün bunlarýn hesabýný sormak ya da beni yaralamak istemiþ miydi hiç, bilmiyorum. Anladým ki bir kadýnýn intikam almasýna gerek yoktu. Yokluðuyla hayatýmýn en büyük cezasýný vermiþ, -hem de ben hiç ummazken- bunu da öyle masumca yapmýþtý ki kýzmaya bile çekiniyor insan. Sevgisizlikle baþ etmek insaný öldürebilirmiþ, öldüðünde anladým.