Þimdi, öylece çýkýp gel… Ýçtiðin bir kahvenin tadý düþsün damaðýna ve unuttuðun bir þarký gibi dolansýn adresim yollarýna. Özlem bile duymadan, sadece alýþkanlýktan adýmlarla çýk gel. Beklentisiz ve beklendiðinden habersiz…

Aklýna gelmeyen bir isim gibi dilinin ucunda dolanýrken yokluðum, kim olduðumu umursamadan, öylesine çal kapýmý. Yabancý bir yüz olsun gördüðün, görülmeyi beklendiðini bilmeden, ne çok deðiþmiþ demeden, Tanrý misafiri bir gezgin gibi davetsiz gel anýlarýma…

Penceresinden bakýp, içini merak ettiðin o yabancý evlerin birine gelmiþ gibi, biraz çekingen, biraz da merakla dolaþ odalarda… Hiçbir yara sýzlamasýn gördüðün tanýdýk eþyalarda, öyle yabancý kal ki, fotoðraflardaki yüzün bile herhangi bir kimse olsun aklýnda… Hiç duymamýþsýn gibi sesimi ve hiç býrakmamýþsýn gibi kokunu, oda oda gez bu evde, bilmeden duvarlarýn adýný seslendiðini.

Öylece çýkýp gel… Gözlerimdeki binlerce soruya aldýrýþ etmeden bak yüzüme, belki de gözlerimi bile görmeden… Sýcakkanlý bir insan olduðumu farz et, ben sen dolu cümleler kurarken, bir yabancýnýn zamansýz samimiyetinin verdiði rahatsýzlýðý hisset sana doðru uzanan kollarýmda.

Sonra, bir zamanlar adýmlarýnýn sesini bir çocuk hevesiyle beklediðim kapýdan, açýklama yapma yükümlülüðü olmayan hafif bir yürekle git… Ben nasýlsa “bir defa daha” larýn büyüsünde, hep adýmlarýný sayacaðým…