Yýl 1983. Ham meyve gibi kopardýlar beni dalýmdan. Karþý koyacak gücüm yoktu. Atýldým çorak topraklara. Sadece çorak olsalar iyiydi, yabancýydýlar da. Tanýmadýðým, bilmediðim diyarlara. Dilini bile çok iyi konuþamadýðým bir dünyaya. Hiç unutamadým, yalnýzlýðý arkadaþ olarak seçmek zorunda kaldýðým o günü.

O ana dek, yeryüzündeki her þeyim olan ailemi taþýyan siyah tavanlý, sarý Opel Record, arkasýnda bir toz bulutu býrakarak, yüz metre sonra sola döndü ve dik yokuþu inmek üzere gözden kayboldu. Daha sonralarý, keþke o gün köþeye kadar yürüseydim de, aracýn yokuþu iniþini de izleseydim, diye hayýflandýðým çok oldu, ama ne yazýk ki tarih çoktan yazýlmýþtý ve yaþanan artýk geri döndürülemezdi. Henüz hiçbir þeyin farkýnda deðildim. Tek hatýrladýðým, boðazýmýn düðümlendiði ve nefes alamadýðýmdý. Boðulacak gibi hissediyordum. Gýrtlaðým yanýyordu. Kalbim sýkýþmýþtý. Sanki gizli bir el onu kavramýþ ve olanca gücüyle bastýrýyordu. Bir süre öylece donup kaldým.

Öðlen vaktiydi, ama sanki her tarafa karanlýk çökmüþ gibiydi. Etrafýma bakýndým. Tanýdýk bir yüz aradým, bilindik evler, aðaçlar, toprak, ama hiçbiri yoktu. Hepsi de bana yabancýydý. Tek baþýna kalmýþtým. Sokak boþtu. Rüzgarýn sesi bile farklýydý. Bunun bir kabus olduðunu ve gözlerimi kapatýp tekrar açtýðýmda, evimdeki yataðýmda uyanacaðýmý düþündüm, olmadý. Yaþananlar gerçekti. Ýnanmak, kabul etmek istemiyordum, fakat bu benim yeni ve yalnýz hayatýmýn ilk anlarýydý. Hiçbir þey filmlerdeki gibi deðildi ve olmayacaktý da. Çocukluðumu benden alýp giden o sarý araba geri dönmeyecekti. Bu, yalnýzca, sonu mutlu biten filmlerde olurdu. Oysa ben, uzun sürecek olan bir dramýn baþrol oyuncusu olmuþtum.

Yavaþ adýmlarla yolun sonuna kadar yürüdüm ve sola doðru inen yokuþun baþýnda durdum. Ne kadar bekledim orada, hatýrlamýyorum. Zaman durmuþtu sanki. Dünya yine kendi halinde dönmeye devam ediyor, yaþanmasý gerekenler yaþanýyordu. Okyanusta kum tanesi gibiydim. Sýradan, önemsiz, küçük. Hayat, bana en büyük oyununu oynamýþtý. Neden hala beklediðimi de anlamýyordum. Hiçbir þey deðiþmeyecekti, ama bunu kendime itiraf etmekten korkuyordum. Ýtiraf etmek, kabullenmek demekti. Oysa ben inkar etmek istiyordum. Haykýrmak istiyordum dünyaya. “Böyle olmamalý!”, demek istiyordum. Olamazdý. Kurallara aykýrýydý bu. Ufacýk bir çocuk, nasýl terk edilebilirdi? Eline bir bavul tutuþturulup, “Artýk sen burada yaþayacaksýn.”, diyerek, ardýna bile bakmadan, gidilemezdi. Bu adil deðildi. Kime anlatabilirdim derdimi? Kimse yoktu. Koca bir senaryonun içerisindeki tek bir ünlem iþareti gibiydim. Tüm duygularý içinde barýndýran, küçücük bir haykýrýþ.

Yanaklarýmýn ýslandýðýný hissettim. Gözyaþlarýydý bunlar. Çaresizliðimin dýþa vurumu. Önce sessizce hýçkýrýrken, sonra titreyerek aðlamaya baþladým. Aðladýkça boðazým yanýyordu. Bu kez çok farklýydý. Daha önceleri de aðlamýþtým, ama boðazým yanmamýþtý, kalbim sýkýþmamýþtý, nefesim daralmamýþtý, içimde bir boþluk oluþmamýþtý.

Çok aðladým. Sustuðumda, bir aðacýn dibinde yaslanmýþ buldum kendimi. Gökyüzüne baktým. Güneþ batmak üzereydi. Bulutlara daldým. Çok uzaklarda, bilinmeyen bir yöne doðru süzülüyorlardý. Hayal kurdum. Bir bulut oldum. Yeryüzünü izliyordum. Daðlarýn arasýndan, aðaçlarýn içinden geçen yolu gördüm. Onu takip ettim. Sarý araba oradaydý. Hýzla ilerliyordu. Bir yolcusunun eksik olduðunu biliyor muydu acaba? Alçaldým, kendimi göstermek istedim, ama birden büyük bir çatýrtý sesiyle irkildim. Bir üst sokaktaki Cami’nin minaresinden geliyordu bu ses. Müezzin hoparlörü açmýþtý. Ezan okumaya baþladý. Tuhaf olmuþtum. Hiç bu kadar yakýndan dinlememiþtim ezan sesini. Kulaklarýmý diktim ve sonuna kadar bekledim. Bu ezan, tüm gerçeklerin altýný çizmiþti. Geldiðim yerde çan sesleri yankýlanýrdý. Artýk baþka bir ülkedeydim ve bundan sonraki hayatýmý tek kiþilik planlamak zorundaydým.

Ayaða kalktým. Son bir kez, yola baktým. Kurtuluþa giden yoldu bu, ama benim için deðil. Kaderim çizilmiþti. Terk edilmiþtim. Sýrtýma yüklenmiþ, taþýyamayacaðým büyüklükte bir yükle kalakalmýþtým.

Ýþte o gün, çocukluk çaðým benim için bitmiþti. Bir anda, ufacýk bir yetiþkine dönüþmüþtüm.

Sarý araba mý? O bir daha geri dönmedi…