“ Babaný deðiþtiremeyeceðimi anladýðýmda gerçekten onu sevmeye baþladým” demiþti annesi.
Gülru’nun da kendini sevmesi, hatta hayatýný devam ettirebilmesi için öncelikle kendini olduðu gibi kabul etmeye baþlamasý gerekiyordu. Ama birtürlü baþaramamýþtý, gerekli de görmemiþti.
Olmayan þeyleri olmuþ gibi, varmýþ gibi, onunmuþ gibi hayal etmeyi seviyordu. Aslýnda herkes gibi komþunun tavuðuna kayýyordu gözü, o da herkes gibi olduðunu biliyordu. Lisedeyken, Gülbahar sokakta otururken sürekli kendi evlerinin ve kendi odasýnýn çok daha farklý olmasýný hayal ederdi. Çoðu insanýn mutlulukla yaþayacaðý bir evde oturmalarýna karþýn, sokaklarda yürürken kendileri için kafasýnda farklý farklý evler seçer ve oraya taþýndýklarýný kurardý kafasýnda. Odasýnýn penceresinden diðer binalara bakar, diðer kýzlarýn odalarýna özenirdi. Hele önlerindeki yeni yapýlan apartmanda yeþilli pembeli duvar kaðýtlarý olan büyük bir oda vardý. Ufak tefek çirkince bir kýzýn odasý. Perdeleri genelde yarý açýk olurdu. Odasýnda fazla vakit geçirmezdi ufak tefek kýz. Arada annesi, babasý odaya gelir, sohbet ederler, sonra giderlerdi. Hepsinin yüzleri gülerdi herzaman ve o odanýn ýþýðý sýcacýk ýsýtýrdý Gülru’yu. O odanýn, hep kendisinin olduðunu hayal ederdi Gülru. Eðer o odada gerçekten kendisi yaþasaydý, hayatýnýn çok daha farklý olacaðýna inanýrdý. Eðer o odada Gülru yaþasaydý, derslerine çok daha fazla çalýþýrdý,çünkü o oda çok eðlenceli idi,ve böylece daha baþarýlý olurdu. Eðer o oda Gülru’nýn olsaydý elbiselerini hep asar, bir tek daðýnýklýk býrakmazdý, çünkü o odayý daðaýnýk býrakmaya kýyamazdý. Eðer o oda Gülru’nun olsaydý, her sabah daha kolay kalkar, okula daha mutlu giderdi. Eðer o odada Gülru yaþasaydý, Gökhan onu hiç terketmezdi. Ve Semih de. Ve Bora ile bile çýkabilirdi.
Gülru, babasýnýn ölümüne kadar annesi ve ablasý ile o evde yaþamaya devam etti. Ayný odada. Ayný beklenti, ayný mutsuzluk ve ayný beklentilerle...
Üniversiteyi bitirip çalýþmaya baþladýðýnda da ve sadece kendi odasý deðil, kendine ait bir evi olduðunda da fazla birþey deðiþmemiþti Gülru için. Mahalledeki diðer apartmanlar,onlarý oluþturan evler, ve o evlerin içindeki odalar, o odalarýn içindeki hayatlarda idi hep aklý.

Aslýnda baþka birisi olmak istemiyordu. Baþkalarýnýn hayatlarýndan farklý kesitler,irili ufaklý parçalar istiyordu kendi hayatýnda sadece. Onlar olduðunda daha mutlu olacaðýna inanýyordu. Bazen de inanmýyordu kendine bile. Herþey istediði gibi olsa, ona yakýnmak için malzeme kalmayacaktý. Daha da ötesi, herþey istediði gibi olsa, yapamadýðý þeyler, tutamadýðý sözler için bir bahanesi kalmayacaktý. Hayatta ‘Ama’ larý olmasa yaþayamazdý. ‘Ama’ larý idi onu hayata baðlayan yapamadýðý þeyler, tutamadýðý sözler için bir bahanesi kalmayacaktý. Hayatta ‘Ama’ larý olmasa yaþayamazdý. ‘Ama’ larý idi onu hayata baðlayan.
Ortalama bir iþ ve ortalamanýn altýnda bir erkek arkadaþ bahþetmiþti hayat ona. Bazen her ikisini de býrakýp her þeye baþtan baþlamak istiyordu. Hayatýndaki bu 2 vasatlýk birbirini besliyordu sanki, daha iyi bir iþi olmadan daha iyi bir sevgilisi olmayacaktý. Daha iyi bir sevgilisi olmadan, daha iyi bir iþe girmeyecekti. Hayatýnda ne deðiþiklik yapacaksa, bir anda yapmasý gerekiyordu. Bunlarý düþündükçe aklýna annesinin her zamankli sözleri geliyordu: “ Ýþ iþte, eþ oynaþta bulunur”
Tatsýz bir iþ gününün sonuydu, ayaklarý günün yorgunluðuna isyan edercesine ayakkabýsýnýn duvarlarýný yumrukluyorlardý. Aynaya baktý, akan rimelleri gözlerinin altýný daha da mor gösteriyordu. Saç telleri olmasý gereken yerlerinde deðildi. Uzun, huzurlu bir banyo yapmadan da vücudundaki bu isyaný durduramayacaktý. Banyoya girdi suyu sonuna kadar doldurdu. Banyo köpüðünün tamamýný þelale misali akan suya boþalttý. Sular köpürdü.Köpükler köpürdü. Köpüren köpükler, diðer köpükleri köpürtmeye devam etti. Ýrili ufaklý onbinlerce köpük yüzüyordu küvetin içersinde.
Ne olsa, ne olsa ben,mutlu ederdi diye düþündü. Yudum yudum zevkine vardýðý þarabýn da etkisi ile hayal gücü rahatça çalýþýyordu.
Elleri ile köpükleri kýþkýrtmaya çalýþýrken,bir tuhaflýk hissetti köpüklerde. Yaklaþarak yakýndan baktý. Ýçlerinde siyah siyah küçük noktalar vardý herbirinin. Gözlerini büyücek açarak tekrar baktý. Herbiri farklý birþey mýrýldanýyordu sanki Gülru’ya. Gülru’nun kendi sesi ile...
-     Gözlerim bozuk olmasa idi...
-     Mete ile olabilse idim...
-     Babam daha güçlü bir adam olsaydý...
-     Vücut hatlarým daha düzgün olsaydý..
-     Evim iþyerine daha yakýn olsaydý...
Duyduðu sesleri anlamlandýrmaya çalýþýrken, küvetin diðer ucundan kendi sesinden daha farklý bir ses duydu. Diðerlerine göre daha büyük bir köpükten geliyordu ses:
“ Bunlarýn hepsi senin sesin, bunlarýn hepsi senin isteklerin” dedi.
“ Evet, biliyorum”dedi Gülru þaþkýnlýkla.
“ Burada milyonlarca eðer ve keþke ler var” diye devam etti ses. Hayatýnda seni mutsuz eden iki þeyi deðiþtirebilirsin. Hem de hiç çaba harcamadan. Kendiliðinden. Ýki þey!
“ Daha zayýf olmak ve Mete ile birlikte olmak” dedi eliyle þarabýnýn durduðu yeri yoklayarak.
“ Pekiii güzel kýz, bunlarý sana veriyorum. Daha zayýf bir vücut ve Mete. Bu küvetten ayaklarýný çýkardýðýn anda senin. Aynanýn buðusunu silersen ne kadar zayýfladýðýný, yataðýn üstündeki telefonuna baktýðýnda da Mete’nin aþk mesajlarýný göreceksin”
“ Harika, teþekkür ederim”
“ Yalnýz, bundan böyle hayatýnda hiçbir ama ve eðer olmayacak. Yapamadýðýn,sahip olamadýðýn hiçbirþey için hiçbir bahane bile bulmayacaksýn. Deðil baþkasýna dertlenmek,içinden geçirdiðin anda gelir, ince ve güzel vücudunun ve Mete’nin baþýna telafisi olmayacak çok kötü birþey gelir. Kabul mü, bunlarý alýyorsun fakat bundan sonraki hayatýnda birkez bile yakýnmýyorsun.”
Þarabýndan bir yudum daha alarak kendi kendine küçük bir kahkaha attý. Bu gerçek deðil heralde dedi. Sonra birdenbire ciddileþerek düþünmek için vakit istedi.
Birkaç yudumluk þarap kadar... Ýkinci kadehi doldururken sevimli ama kesin bir tonda, ‘ Önerin için teþekkürler, ama kabul edemem’ dedi. Kendi hayatýmý kendi çizdiðim yönde yaþamayý tercih ediyorum.’ Aslýnda kendi kendine itiraf edemese bile çok iyi biliyordu ki, o aslýnda hayatýna tat veren, tüm güçsüzlüklerini, yapmadýklarý ve yapamadýklarý ile kaplayýp karartan bu zehirli baloncuklar sayesinde yaþýyordu. Onlar söndüðünde bulanýk bir su çýkacaktý ortaya, baktýkça o suya daha da nefret edecekti kendinden. Belki de sonra yaþamamayý seçecekti.
‘Kabul etmiyorum dedim’ diyerek sesini yükselterek cevap verdi sessizliðe. Sessizlikten ses gelmedi... Suya doðru eðilerek köpüklerden yeni bir iþaret almaya çalýþtý.Onlar cevapsýz kalýnca mumlarý dinlemek için kulak verdi. Sonra dýþarýdaki rüzgarý. Fakat anladý ki banyoda tamamen yalnýzdý. Birþey, biri, bir his, bir duygu; gelen her neyse gitmiþti belki de hiç gelmemiþti. Herþey olduðu gibi devam ediyordu. Bir süre mumun nazlý nazlý salýnarak yanýþýný izledi. Küvetteki su yavaþ yavaþ soðumaya baþlamýþtý. Suyu serbest býraktý. Duþtan akan ýlýk suyun altýnda gözlerini kapayarak dinlendi. Sonra duþtan çýktý. Odasýna gittiðinde telefonunda cevapsýz bir numara vardý. Arayan Volkan’dý. Hayat aynen devam ediyordu. Hayat tam da Gülru’nun istediði gibi devam ediyordu...