Çýt yok, öyle koyu bir sessizlik ki, tüm olasý titreþimleri emiyor sanki. Giderek daha da koyulaþýyor, derinleþiyor. Tam tamýna yirmi gündür durum bu. Zihnim okyanusun en derin dibi kadar sessiz ve karanlýk. Delirmek üzereyim, alýþýk deðilim ben bu suskunluða. Ýçimdeki ses hep konuþur çünkü. Kendimi bildim bileli, ne iþ yaptýðýma aldýrmadan kulaðýma anlatýr da anlatýr öykülerini. Benim dýþýmda, farklý bir bendir o. Ukaladýr biraz, küstah daha doðru olur sanýrým. Ne iþ yaptýðýma, kiminle konuþtuðuma aldýrmaz, bildiðini okur. Ah, ne alçaktýr o, patronumla konuþurken müstehcen hikayeler anlatacak kadar hem de. Bir kulak kabartsam o anda ona, yüzüm kýzararak dinlesem onu, iþimi de kaybederim, arkadaþlarýmý da. Herkes hakkýnda bir fikri vardýr çünkü. Özellikle de benim görmeyi tercih etmediðim huylarý hakkýnda. Dedim ya, küstah ve cesurdur, kaybetme korkusu yoktur. Ama geceleri yalnýz olduðumuzda, hele ki tam da uykuya dalýyorken, ne tatlý konuþur, ne güzel þeyler fýsýldar kulaðýma. Hep kalkýp bunlarý yazmak isterim bir kaðýda. Zaten o da bunu yapmamý ister, eminim. Ne var ki, çok tembelim, sadece dinlemeyi severim, üþenirim yazmaya. Masalmýþçasýna dinler, dinler uykuya dalarým. Ama bazen öyle geveze olur, öyle sýkýcý þeyler anlatýr ki, sýkýysa uyu. Tüm keyfimi de kaçýrýr o zamanlar. Geveze Gen koydum adýný, böyle zamanlarda Sýkýcý Gen oluyor. Ýsmi, anlattýklarýna baðlý olarak deðiþiyor, Komplo Gen, Ýftira Gen, Kýskanç Gen, Þen Gen, Ero Gen. Bazen o kadar çok konuþur ki, sussun artýk isterim, kafamý dinlemek, zihnimin içinde tilkilerimin kuyruklarý dolanmasýn isterim. Ama beceremem. Daha doðrusu beceremezdim. Ta ki yirmi gün öncesine kadar. Ne olduysa sustu benimki. Aslýnda ben susturmadým kendisini, zira öyle bir becerim yok. Birden bire oldu. Önce fark etmedim, ilk gün yani. Ama her þeyi çok doðru yapmamdan, hatasýz sonuçlar çýkarmamdan anlamalýydým deðiþikliði. Derken o gece, bir eksiklik hissettim uykuya dalmadan. Önemsemedim ama sabah kalktýðýmda rüya da görmediðimi anladým. Ve birden fark ettim ki, kafamýn içindeki ses yok artýk. Týk yok, içim öyle boþ ki, ben bile düþüp kaybolabilirim. Meðer Gevezem ne kadar da dolduruyormuþ aklýmý, hayatýmý. Özlemeye bile baþladým. Yorumlarýný, öykülerini, müstehcen fýkralarýný, renkli rüyalarýný her þeyini arýyorum. Artýk bir resme baktýðýmda kulaðýma fýsýldanan binlerce deðiþik hikaye yok, biriyle konuþtuðumda, yüzündeki ifadenin yüzlerce deðiþik yorumu yok. Yolda beni hatalý sollayan sürücüye bile küfreden yok. Cevizini, kýrmak için yukardan kafama býrakan kargaya gülüp, bacaklarýma sürünen kedinin anlattýklarýný tercüme eden fýsýltý da. Tam yirmi gündür tek bir cümle söylenmedi kulaklarýma. Derdimi kiminle paylaþsam bilemiyorum. Acaba normal bir durum mudur? Ara ara herkesin baþýna gelir mi? Gayet normal olduðunu, hatta fazlasýyla doðru olduðunu düþündüðüm bir arkadaþýma çýtlattým durumumu hafiften.
-     Zihnim pek suskun bu aralar…
-     Huzurlusun demek ki, kafaný kurcalayan problemin yok. Þanslýsýn.
-     Pek sayýlmaz, öykülerim de kayboldu zihnimden, içimdeki ses silindi sanki.
-     Ne sesi? Ne öyküsü, insanýn aklýnda çözemediði dertlerinin dýþýnda ne olabilir ki?
-     Olmaz mý?
Sustum baþým önümde. Niyeyse kendimi normal biriyle kýyaslýyorum, haddime mi? Bak, hiç ses duymuyormuþ. Ben de öykülerim kayboldu diye dert yanýyorum. Adamýn hiç hikayesi olmamýþ bile, içi hep boþ. Deliyim ben ve baþka bir deliye sormalýyým bu durumu. Çeviriyorum numarasýný, kesin bana yardým edecek, bu iþleri bilecek kadar delidir o çünkü. Yanýt veriyor çaðrýma, konuya doðrudan giriyorum, dolanmak yok etrafýnda.
-     Hýmm, boþ sayfa sendromu olmasýn, hani korkarsýn beyaz sayfadan? Bir de þöyle düþün, sonsuzluktur aslýnda karþýndaki, binlerce yazýlasý þey arasýnda ne zamanki seçersin birisini, o zaman sýnýrlanýr kaðýdýn. Ve artýk o sýnýrlar içinde sonsuzsundur. Ve onlar seni özgür kýlar, o zaman sesin sana anlatmaya baþlar.
-     Ne kaðýdý ya, yazý yazmam ki ben. Hem, hiç ses yok diyorum, kaðýttaki o boþluk deðil sorun. Çünkü ortada boþ sayfa falan yok, sadece içim sustu.
-     Yazmýyor musun? Küstürmüþ olmayasýn sakýn Gevezeni?
-     Küser mi?
-     Küser tabi, dinlemeyi býrakýrsan anlatmaz olur doðal olarak. Sen hiç seni takmayan bir arkadaþýnla dertleþir misin?
-     Yok, yapmam. Demek o yüzden, demek yeterince dinlemediðim için. Ah, keþke …
-     Keþkeleme, yolunu bulursun sen onu geri kazanmanýn, düþün bir…
-     Saðol arkadaþým, tanýdýðým en deli adamsýn.
-     Rica ederim ne demek, gurur duydum.
Belki de sorun budur, zavallý Gevezem anlattý, anlattý, baktý ki, bende týk yok, dinleyip geçiyorum, hatta bazen oralý bile olmuyorum, pes edip sustu. Madem dedi, öykülerimi dinlemeye, saklayýp baþkalarýna anlatmaya deðer bulmuyorsun, o zaman susarým, daha da kötüsü çeker giderim. Eyvah, baþka birinin baþýna musallat olmasýn þimdi bu?
Halbuki her lafý aklýmda, her sözcük, noktasý virgülüne. Gevezem hatýrlar mýsýn þu kaçak kadýný? Hani kýzýný arýyordu, sonra peþinde adamlar vardý. En son yerin altýnda bir laboratuardan kaçýyordu, hamileydi daha , orada kýsýldý kaldý þimdi. Daha bir ad bile koyamamýþtýk. Sen gidince yarým kaldý. Týpký Hayrettin Bey ile kedisi Sürmegöz Ýhsan gibi. Sürmegöz’ün katli ve Hayrettin Bey’in intikamý bence bitirilmeyi hak ediyorlar. Ayrýca her gece baþýmýn etini yiyor adam, ne halta onu yaratýp bu musubet kadýný da komþu diye koymuþuz yanýna. Ya beni silin ya da bu kadýný ortadan kaldýrýn diyor, artýk dayanamýyormuþ. Þimdilik gönlünü alýp her þeyin düzeleceðini söylüyorum ona, ama senden halen bir ses yok. Geri dön de kurtaralým Hayrettin Bey’i komþusu Beyhude Hanýmdan. Hem sadece o mu? Ölü eski sevgilisiyle her gece sohbet edip hayatý sorgulayan zavallý kadýncaðýz da çalýþma odasýnda kalakaldý. Öðrencileri derse bekler, kocasý salona. Bir de ona aþýk öðrencisi vardý hani, iþte o gelip soruyor öðretmenini. Çok merak ediyormuþ, beni kandýracak aklýnca, bilmiyor muyum neden sorduðunu hocasýný. Ama çaktýrmadým, gelecek yavrum bekleyin dedim. Geleceksin deðil mi, dönüp tüm bu yarýmlarý bütünleyeceksin. Hadi ama naz yapma, söz veriyorum yazacaðým artýk. Boþuna çene yormamýþ olacaksýn. Ýtiraf et iyi bir ikiliydik. Sadece tembeldim, kabul. Ama düzeleceðim söz, ne olur?....
Bir þey mi dedin? Efendim? Zeytinaðacýaltý Cumhuriyeti mi olsun öykünün adý? Tamam tabiî ki olsun, yakýþýr. O zaman sahile dikelim bir zeytin aðacý. Artýk Hayrettin Bey’in dikili bir aðacý var. Altýnda güneþlensinler sonra, peki Beyhude Haným? Dur bir dakika hemen kaðýt alýp geleyim, dönüþünü kutlayalým beraber, hoþ geldin Gevezem yuvana, hayat getrdin…
     Zeytin Aðacý Altý Cumhuriyeti
Hayrettin Bey, güneþli ve berrak bir öðle vakti, deniz manzaralý terasýnda, ayaklarýný uzatmýþ, az bir peyniri meze yaptýðý rakýsýný yudumluyordu. Görünüþte her ne kadar……………………………………………